8 มกราคม 2548 00:31 น.
เจือจันทร์
@โอ้ภูติผีชะนีวอก
ช่างหลอนหลอกกันนักหนา
ส่งปีเก่าเข้าระกา
ด้วยชะตาอันช้ำตรม
@เริ่มน้ำลดปลาเกยตื้น
ทะลักคลื่นเข้าถล่ม
ราวบัญชาพระยายม
ให้หาดล่มคนล้มตาย
@บ้างเป็นศพให้พบซาก
บ้างตายจากร่างสูญหาย
บ้างชีพรอดแต่วอดวาย
ทรัพย์สลายในสายน้ำ
@ถึงยามยากทุกข์ท่วมท้น
ความเป็นคนจักทวงถาม
ธารน้ำใจอันใสงาม
จึงหลากหลามไปหลอมรวม
@เพราะใจไทยไม่แห้งผาก
บริจาคเสื้อผ้าสวม
น้ำอาหารส่งไปร่วม
ผ้าห่มนวมและหยูกยา
@ช่วยค้นดูกู้ชีวิต
ผู้ยังติดอยู่บนผา
แจ้งข่าวสารผ่านสื่อมา
ญาติรู้ว่าเป็นอย่างไร
@อันดามันวันสลด
อนาคตจักสดใส
ซึนามิสิเท่าใด
บ่ยิ่งใหญ่เท่าใจคน
30 กันยายน 2547 13:33 น.
เจือจันทร์
ก่อเกิด
สร้างเรื่องจากลม
ปั้นน้ำประสม.........เป็นตัว
กล่อมเกลา
ชื่นชอบเกลียดกลัว
ให้ไว้ในหัว............เป็นตน
ก่อกรรม
เรื่องราววกวน
วิถีสับสน...............วุ่นวาย
บทบาทมากมาย
ทั้งดีทั้งร้าย............ละเลง
เริงรื่นครื้นเครง
ระทมข่มเหง..........รุกราน
กร่อนกาย
ยามควรแก่กาล
จึงปลงสังขาร..........สู่ดิน
29 กันยายน 2547 10:23 น.
เจือจันทร์
*ยามจันทร์เพ็ญเย็นตาเพลาค่ำ
แสนดื่มด่ำยามดึกให้นึกถึง
ลมละเมอเพ้อคำพร่ำรำพึง
เป็นกลอนซึ้งสรรค์มาจากสามัญ
*ว่านอนเถิดเนื้อแน่นหนุนแขนพี่
อ้อมแขนนี้พลีเจ้าเฝ้านอนฝัน
ยามราตรีลืมตาจงหลับพลัน
ค่ำคืนนั้นคือสวรรค์ของสองเรา
*เพลงเรไรดีดสีดนตรีป่า
กล่อมนิทราเกลาใจให้คลายเหงา
บนฟากฟ้าจันทราอยู่เคียงเงา
ข้างกายเจ้าจึงมีพี่เคียงกาย
*จักประคองคู่เคียงร่วมข้ามคืน
ลืมตาตื่นพบกันตะวันฉาย
ยามแสงแรกอรุณเริ่มกรุ่นอาย
ค่อยทักทายกล่าวคำว่าอำลา
*เพียงความหลังฝังใจในคืนหนึ่ง
ในคืนซึ่งใจซึ้งถวิลหา
ในคืนเพ็ญเย็นแสงแห่งจันทรา
คืนก่อนลาจำพรากจากกันไป
19 พฤษภาคม 2547 11:19 น.
เจือจันทร์
...เมื่อฉันกลับมาที่เก่า
ความเงียบเหงาก็ครอบงำ
ไร้คนหลอกให้ชอกช้ำ
ไร้น้ำคำคอยย่ำยี
...ณ จุดนี้ที่เริ่มฝัน
วิญญาณฉันอยู่ที่นี่
กล่อมหลับตายามราตรี
กลิ่นปราณียังอุ่นไอ
...ตาลโตนดยืนต้นคู่
ไผ่ยังลู่ลมเอนไหว
นกยังร้องอยู่ก้องไพร
น้ำยังใสได้เห็นปลา
...สายลมพัดผ่านทุ่งกว้าง
ความอ้างว้างของเวิ้งฟ้า
ความหว้าเหว่ของเมฆา
หยาดน้ำตายามฝนพรำ
...จากหัวใจที่อ่อนหล้า
โชคชะตาช่างน่าขำ
ทั้งเย็นชืดทั้งมืดดำ
ราวกงกำกระทำกาย
...มาล้างบาปอันหยาบช้า
ด้วยแดดกล้าเพลาสาย
เผามลทินให้สิ้นวาย
คงความหมายของสายใย
...และจดจำความช้ำนี้
เป็นครูดีชีวิตใหม่
ทุกก้าวย่างทางแห่งวัย
ความจริงใจไม่มีจริง...
27 เมษายน 2547 01:17 น.
เจือจันทร์
@คืนแรมค่ำเหนือลำแคว
เรือลากแพค่อยเลื่อนไหล
ไกลห่างแฟนมาแสนไกล
พี่เหงาใจอยู่ในแพ
@แม้เสียงเพลงอึกทึก
พี่กลับนึกถึงนวลแข
ดวงหน้านางอยู่กลางแด
ขอลำแควเป็นพยาน
@มองลำน้ำเลาะเลี้ยวลัด
ตัดทิวทัศน์เขาขนาน
สมลือเลื่องคู่เมืองกาญ
ว่าสถานแห่งสุนทรี
@จึงผิวขลุ่ยเหนือผืนน้ำ
เป็นลำนำกล่อมวิถี
จารึกรสเป็นบทกวี
ณ ที่นี้ที่ได้มา
@เสียงเพลงนั้นก็พลันแผ่ว
ตีสองแล้วแน่นอนหนา
ราตรีนี้ขอร่ำลา
สู่นิทราเหนือลำแคว
หน้าส่วนตัว
1604
