24 กรกฎาคม 2547 20:41 น.
เจ้าชาย
ความรักมีให้เธอนับแต่นี้
มีแต่เธอคนดีเท่านั้นที่จะได้เข้าใจไหม
ไม่ต้องมองหาไม่ต้องสนว่าเพราะอะไร
กับความรักที่ให้ไปจึงมีแต่เธอ
รับเธอควรจะรับมัน
เพราะเป็นสิ่งเดีวยเท่านั้นที่เชื่อได้
อาจจะทำเปนเหมือนเหินห่าง
ขอเธออย่าได้ลาร้างจากกันไปไหน
อยากจะคุกเข่าบอกๆกับเธอว่ารักเธอสุดหัวใจ
แต่ก็ทำไมได้เพราะเราไกลกัน
กลอนอาจจะเปนคำบอกสุดท้าย
จะทำไห้เธอเชื่อได้ว่ารักเพียงไหน
มันอาจจะหวานหรือไม่หวานก็ไม่เป็นไร
แต่มันคือความในใจที่ฉันมอบให้เธอ
3 กรกฎาคม 2547 02:31 น.
เจ้าชาย
คิดถึงเป็นอาการของคนๆนึงที่เหม่อหา
แม้อาจไม่ได้พบสบตาไม่อาจทำให้รู้ว่าคิดถึงแค่ไหน
คิดถึงเป็นอาการหวั่นๆอยู่ภายในใจตอนนี้
คิดถึงลึกๆเก็บซ่อนไว้ตามแรงใจที่มี
อาจท้อแท้ริบหรี่ไร้ความหวัง
2-3 วันนี้ก็เช่นกัน
ได้แต่เธอหาเธอทั้งวันเหน็บหนาว
จิตใจหดหูไม่อยากรับอยากรุ้ถึงเรื่องราว
เรื่องของเราวันเก่าๆที่ผ่านมา
อดีตที่ผ่านมาเป็นเรื่องเศร้า
มันคงไม่เป็นเหมือนวันเก่าหากว่าเราอยู่ที่นี่
เราสองคนต่างเดินคนละทางเดินที่ตัวเองมี
อาจหมดทางเดินเมื่อสุดทาง
5 เมษายน 2547 20:09 น.
เจ้าชาย
เตรียมพร้อมกับเรื่องของเรา
ถึงฉันจะต้องอยู่กับความเหงานานแค่ไหน
อาจจะต้องเจ็บและซ้ำเรื่อยๆไป
คงไม่มีใครมาเยียวยา
รุ้ไหมวันๆนี้
พกความรู้สึกที่มีมาให้
แต่แล้วกับพบความเสียใจ
มันยิ่งใหญ่เกินจะรับ
ก้ทุ่มเทรักให้เธอเต็มที่
ถึงแม้วันไม่นานก้ตามที..ใจรู้สึกได้
วันๆคิดถึงเธอ...เป็นสุขใจ
นี่แหละคือรักจากใจคนรักจริง
อาจจะหาว่าเพ่อพร่ำ
แต่ก็ไม่ออาจทำไห้หยุด..คิดถึงเธอได้
ถึงแม้วันนี้จะได้รับรู้เรื่องราวอะไร
จะเก็บไว้จะยิ้มสู้ไม่มีน้ำตา
อาการตกในน้ำตา
เกิดจากความรักเดินมาแล้วหนี
มันเจ็บมันปวดร้าวสิ้นดี
มันทรมานล้นปรี...เพราะรักเธอ
ก็รักเธอนะรักเธอ
ไม่ว่าเธอจะบอกอะไรกับฉัน
เริ่มจากนี้ฉันจะยอมรับฟัง
ข้อความทุกๆอย่างที่มีมา
โอ๊ยๆปวดหัว
กลัวเหลือเกินกับอาการแบบนี้
ไม่อยากอยู่แล้วกับความเหงาที่มี
ลมช่วยพัดไปทีคนอย่างฉัน
อยากฟังเรื่องของเธอ
อยากรับรุ้เรื่องราว
เธอจะเล่าให้ฟังไหม
นี่เปนคำถามก่อนฉันจะจากเธอไป
ไปไกลๆไม่กลับมา
7 กุมภาพันธ์ 2547 05:25 น.
เจ้าชาย
บนเส้นขอบฟ้า
มองสุดสายตามันจะไกลไหม
คอยถามกับตัวเองว่าเธออยู่ที่ใด
ทำไมปล่อยให้ฉันอยู่คนเดีวย
ก็ไม่มีอะไรจะขอจากเธอ
หนึ่งห้องใจมีฉันเสมอได้ไหม
มันคงไม่มากไปนะคนของใจ
สิ่งที่ขอไว้ได้ไหมเธอ
ไม่เคยเสียใจไม่เคย
จนโดนเธอละเลยให้ความเหงา
เจ็บปวดทุกวันที่คิดถึงเรื่องของเรา
เรื่องในวันเก่าวันย้อยมา
5 กุมภาพันธ์ 2547 06:10 น.
เจ้าชาย
รักเธอคือลวง
เป็นตัวถ่วงให้จมปัก
ถลำลึกห้วงแห่งรัก
จมปักลงในเปลว
หน้าส่วนตัว
716
