6 มิถุนายน 2548 09:53 น.

Lotus Picking

เชษฐภัทร วิสัยจร

by Verita

 

Man can do everything

 

The boy read out loud, 

Swelling, feeling proud,

 

Lines from Science for Prathom 5,

Sure made him smile

 

The boy flipped through faded pictures,

There, the Wright Brothers! 

And their first jet

He pointed happily, 

Thats the Titanic, Leonardo on its deck

Ive seen it crash and wreck 

In the movie!

 

Leaning on the trunk

Of a mango tree,

The monk chuckled,

 

Lines from Science for Prathom 5,

Also made him smile

 

The monk closed his eyes,

And waited patiently.

Finally,

The boy closed his book.

The monk opened his eyes

And gave him a look.

 

Boy, help me pick the lotus,

If you dont mind

 

The boy dragged a wooden boat

And together, 

They floated out in the murky pond,

A boat, a student, a teacher.

 I heard you said man can do everything, yes? 

The monk stopped rowing,

And thus began this lotus-picking,

His hand touched the water.

Sir, yes

Was the boys response,

Man can fly,

Man can build steel ships

Man can do,

Everything their hearts desire 

I see

The monk smiled mysteriously, 

Now listen to this,

Heres an enigma that you cant resist

The boy looked interested. 

Can man embrace bees

the way this kind lotus do?

The boy thought hard.

The furrow on his forehead

Matched the line of the wood.

 

No, bees will sting us if we do so

the boy replied,

But quickly added,

But if we wear strong armor, maybe we can

hug bees without getting hurt              

The monk laughed,

Youll crush them into pieces, then,

Those bees.

Dont forget, killing is a sin       

And embracing someone with an armor 

is not a true embrace  

Look at the lotus, look how it gently embraces 

Butterflies and bees

 

Then man cannot embrace bees without sin

The boy looked puzzled.

 

But, sir, man can do Much More

important things 

than that

like

The boy stammered:

Like building airplanes

And the Titanic

Ah, I see

 

The monk paused and said

 

Look at the birds

Dont you think they inspire the Wright Brothers?

 

The boy squinted his eyes,

the birds,

flapping their wings in one large group, 

can shape black-dotted airplane, 

Amazing Troop!

As for the Titanic

The monk pointed out to the water

Look at these little white vessels,

These Jasmines,

And tell me,

How they endure the river 

And escape our strokes,

Dont they, by any chance,

Inspire those who build the Great boat?

 

 The student followed the teachers hand,

 

Now he can see 

Now he can understand

For written clearly by the teachers vein, 

He saw the lines: 

 

Without nature,

Man is nothing.

 

Close your eyes now, boy

The monk could feel the summer wind stroking his robe.

 

Feel the breeze, the breath of the bees

 

Breathe with the lotus and the mango tree 

Meditate with me,

                                    For, in this way,                                               

Lord Buddhas wisdom was inspired by nature.

 

In this way,

Nature is man and man is nature

The Lord Buddha, you, me,

WE are all at one

 

--And youYou are the lotus in this lotus-picking, 

A benign voice could be heard in the breeze

 

The boy closed his eyes,

Feeling his torso turn,

Into strong trunk,

 

Feeling his palms 

turn into Jasmine petals,

 

Feeling his head 

Turn into blooming lotus,

 

-I am a lotus-, the boy thought

He hid his smile humbly: 

 

-And Now I can embrace bees


Posted on Sun 5 Jun 2005 14:22				
6 มิถุนายน 2548 09:50 น.

ผู้หญิงโรคจิต Sylvia Plath

เชษฐภัทร วิสัยจร

"I shut my eyes and all the world drops dead; 
I lift my lids and all is born again. 
(I think I made you up inside my head.) 

The stars go waltzing out in blue and red, 
And arbitrary blackness gallops in: 
I shut my eyes and all the world drops dead. 

I dreamed that you bewitched me into bed 
And sung me moon-struck, kissed me quite insane. 
(I think I made you up inside my head.) 

God topples from the sky, hell's fires fade: 
Exit seraphim and Satan's men: 
I shut my eyes and all the world drops dead. 

I fancied you'd return the way you said, 
But I grow old and I forget your name. 
(I think I made you up inside my head.) 

I should have loved a thunderbird instead; 
At least when spring comes they roar back again. 
I shut my eyes and all the world drops dead. 
(I think I made you up inside my head.)" 

Sylvia Plath หลายคนมองว่าเธอเป็นกวีหญิงที่สุดแสนจะ

โรคจิต 

เกลียดผู้ชาย 

และรักที่จะฆ่าตัวตาย (และสามีและพ่อตัวเองด้วย)

ที่พูดมาทั้งหมด ใช่เลยค่ะ ถูกต้องนะคร้าบ (อ้าว นึกว่าจะ defend)

defend อันนี้ดีกว่า:

หลายคนเกลียดนักไอ้กลอนประเภท confessional บทกวีแนวสารภาพ ที่เอาเรื่องความทุกข์ ความโกรธเกลียดแค้นฝังใจ เรื่อง sex ส่วนตัว มาเผาในที่แจ้ง

แหม ทำยังไงได้ ก็มันไม่ได้ meant to be read นี่คะ 

บทกวีแบบ confessional นี้ใช้กันโดยมีจุดมุ่งหมายแรกคือเพื่อบำบัดคนไข้โรคทางจิต

ส่วนใครจะพิมพ์เผยแพร่นั่นอีกเรื่อง (ต้องเข้าใจว่ากลอนประเภทนี้อยากให้คนอ่านรู้สึกว่าตัวเองกำลังเสือกรู้เรื่องชาวบ้านอยู่ เพราะจริงๆ คนอ่านก็โรคจิตเหมือนกัน)

 -------------------------------------------------------------------------------

เห็นรูป Sylvia ตอนสาวและสวย ทำให้อยากพูดถึงหนังเรื่อง Mona Lia Smile ซึ่งแสดงให้เห็นภาพผู้หญิงในยุค tranquilizing 50s 

ยุคที่ผู้หญิงถูกหลอกล่อให้เลิกแย่งงานผู้ชาย (ช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ผู้หญิงทำงานแทนผู้ชาน สวยงาม แต่พอผู้ชายกลับมาจากสงคราม เราผู้หญิงก็ถูกถีบส่งค่ะ ให้ไปอยู่ในครัวแทน) ให้ผู้หญิงมีจุดหมายสูงสุดในชีวิตคือแต่งงาน 

ยุคที่ลวงผู้หญิงให้ชอบทำงานบ้านด้วยโฆษณาเครื่องใช้ในครัวทั้งหลาย ประมาณว่ากดปุ่มเดียวอบได้ทั้งไก่ ทั้งเบคอน ทั้งขนมปัง ว้าว!!! 

ยุคนี้เป็นยุคของ Sylvia เช่นกัน รอยยิ้มของเธอเป็นรอยยิ้มแบบ Mona Lisa จริงๆ เพราะไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าจริงๆ เธอ happy หรือไม่ ตามค่านิยมของสมัยนั้น Sylvia เป็นแบบอย่างเลยล่ะ 

สมควรได้รับเหรียญ best conformist!!!

จริงๆ ควรจะ ภูมิใจและก็happy ด้วยนะ เพราะได้แต่งกับ Ted ก็เหมือนมี Fairytale Wedding ฝ่ายหญิงเป็นกวีหญิงที่เก่งของยุค ฝ่ายชายก็เก่งระดับรัตนกวีของอังกฤษ แถมรักกันด้วย รักกันก็ไม่น่าจะมีปัญหา 

แต่กลอนมันฟ้องค่ะ บางคนอาจจะคิดว่า Sylvia มันหาเรื่องใส่ตัว ผู้ชายมันแค่ไปมีเมียน้อย มีลูก

แต่อดีตเรื่องพ่อของ Sylvia มันติดฝังใจ และ Ted เองก็รู้อยู่แก่ใจว่านังนี่มันพยายามฆ่าตัวตายตั้งแต่ตอนเป็นวัยรุ่น 

ก็ขึ้นอยู่กับมุมมองของคนอ่ะนะ No one's to blame...

แต่คนมักมองข้ามไม่หันมาสำรวจเธอใน aspect อื่น ซึ่งมันทำให้น่าเบื่อ 

ที่น่าสนใจเกี่ยวกับ Sylvia ก็คือ

1. เห็นเกลียดโกรธใครรุนแรง (อ่าน lady lazarus สิแล้วจะรู้) อย่างนี้ ใครจะรู้ว่า Sylvia เป็นคนที่เขยีนกลอนรักได้เก๋ไก๋มากๆ หวานเจี๊ยบ เซ็กซี่ และบางบทก็เพราะจับใจ



บทข้างบนก็เป็นกลอนรักแนวทดลอง เพราะเธอใช้รู)แบบ villanelle ซึ่งเป็นรูปแบบที่ไม่มีใครขุดมาใช้บ่อยนักหรอก (Villanelle ใช้กันครั้งแรกที่อิตาลีกับฝรั่งเรสราวศตวรรษที่ 16 มักจะใช้บรรจุเนื้อหาเสียดสีตลกร้าย คนแรกที่เอามาใช้ในเกาะอังกฤษแบบ expert มากๆ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คุณแม่ Oscar Wilde) 

ใครสนใจอยากรู้เรื่อง Villanelle กดตรงนี้ค่ะ แต่งไม่ยาก http://www.baymoon.com/~ariadne/form/villanelle.htm

2. มีน้อยคนจริงๆ ที่จะรู้ว่า Sylvia เป็นกวี pastoral poetry หรือกลอนที่เขียนเกี่ยวกับธรรมชาติโดยเฉพาะในแถบ New England (Sylvia เกิดที่ Boston เป็นคน New England) เหมือนกับ Whitman, Robert Frost, William Carlos Williams และอื่นๆ แต่ที่เก๋คือ แทนที่จะเขียนว่าธรรมชาติดีอย่างโน้นอย่างนี้ เธอกลับ describe ธรรมชาติในแบบที่ทำให้คนอ่านรู้สึก depressed และอยากอาเจียนออกมาได้ คือคิดได้ยังไงก็ไม่รู้ เธอเป็น romantic poet ที่เกลียดธรรมชาติ ไม่ identify ตัวเองกับธรรมชาติ ซ้ำร้ายยังหาว่าธรรมชาติเป็นศัตรูของเธออีกด้วย 



สงสัยล่ะสิว่าทำไมยังจัดว่าเธอเป็นกวี pastoral? 

ก็เพราะว่าในขณะกลอน Sylvia แสดงให้เห็นความน่าสะพรึ่งกลัว ความน่าขยะแขยงของธรรมชาติ

มันกลับเผยให้เห็นธรรมชาติในมิติที่งดงามที่สุด คือ เห็นความสวยบนความน่าเกลียดนั่นเอง

ยกตัวอย่างการบรรยายดวงจันทร์:

And your first gift is making stone out of everything. 
I wake to a mausoleum; you are here, 
Ticking your fingers on the marble table, looking for cigarettes, 
Spiteful as a woman, but not so nervous, 
And dying to say something unanswerable. 

The moon, too, abuses her subjects, 
But in the daytime she is ridiculous. 
Your dissatisfactions, on the other hand, 
Arrive through the mailslot with loving regularity, 
White and blank, expansive as carbon monoxide. 


และก็...ดูวิธีที่เธอบรรยายดอกทิวลิปสิ:

I didn't want any flowers, I only wanted 
To lie with my hands turned up and be utterly empty. 
How free it is, you have no idea how free - 
The peacefulness is so big it dazes you, 
And it asks nothing, a name tag, a few trinkets. 
It is what the dead close on, finally; I imagine them 
Shutting their mouths on it, like a Communion tablet. 

The tulips are too red in the first place, they hurt me. 
Even through the gift paper I could hear them breathe 
Lightly, through their white swaddlings, like an awful baby. 
Their redness talks to my wound, it corresponds. 
They are subtle: they seem to float, though they weigh me down, 
Upsetting me with their sudden tongues and their colour, 
A dozen red lead sinkers round my neck. 


เขียนได้ไม่เหมือนใครจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ กลอนให้ภาพน่ากลัวและก็ให้ความรู้สึกว่ามันงดงามในเวลาเดียวกัน

คืนนี้นอนไม่หลับก็เลยอยากเขียนไรเกี่ยวกับกวีที่ชื่นชอบที่สุด 

ยาวหน่อย (และก็พูดไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าหร่ใช่ป่ะ)

เพราะว่าถ้าให้พูดถึง Sylvia 

ปีนึงพูดไม่จบ เขียนเสร็จเลยง่วงเลย รู้สึกสบายใจ

 

วริตตา ศรีรัตนา "หวานเย็น"

บทความ				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟเชษฐภัทร วิสัยจร
Lovings  เชษฐภัทร วิสัยจร เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟเชษฐภัทร วิสัยจร
Lovings  เชษฐภัทร วิสัยจร เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงเชษฐภัทร วิสัยจร