12 กันยายน 2549 19:09 น.
เถ้าธุลี
ใจกระหวัดพัดหวนชวนคิดถึง
ค่ำคืนหนึ่งใต้เงาจันทร์วะวูบไหว
เพียงเสียงลมพลิ้วผ่านม่านใบไม้
เพียงเสียงน้ำหลั่งไหลอยู่บางเบา
ใต้แผ่นฟ้าราตรีในคืนนั้น
มีแสงจันทร์เป็นเพื่อนให้คลายเหงา
มีสายลมคอยปลอบโยนช่วยบรรเทา
มีสายน้ำปลดความเศร้าในดวงใจ
สุดอ้างว้างเหลือแสนในคืนค่ำ
สุดชอกช้ำจนแทบทนไม่ไหว
ใจเจ็บแสบรวดร้าวลึกลงภายใน
ยามเมื่อใครต่อใครทอดทิ้งกัน
กาลเวลาล่วงผ่านมาคืนนี้
ตรงที่เดิมที่ยังมีเพียงภาพฝัน
ตรงที่เดิมที่มีเพียงเราเท่านั้น
จะคืนนั้นหรือคืนไหนไม่เปลี่ยนแปลง
11 กันยายน 2549 23:51 น.
เถ้าธุลี
ยามเมื่อความทรงจำหยุดอยู่นิ่ง
หลังความจริงที่ยังคงเคลื่อนไหว
ไร้ความสุข ไร้ความทุกข์ ในหัวใจ
น้ำตาไหลโดยไร้ความคิดคำนึง
ดังถูกตอกติดตรึงอยู่กับที่
อยู่ตรงนี้โดยไร้ใครคิดถึง
ไร้ตัวตน ไร้คนมาฉุดดึง
ตัวตนที่มีจึงจางหายไป
10 กันยายน 2549 08:02 น.
เถ้าธุลี
รักเอย เป็นแค่สายลมผ่าน
รักเอย มิหวานเหมือนใจฝัน
รักเอย ยังขื่นขมทุกคืนวัน
รักเอย ยังชอกช้ำไม่เปลี่ยนแปลง
มีใครไปเสียแล้วใจเขา
แต่ใจเรายังมีรักแอบแฝง
โอ้เราเอ๋ย..ไม่บังอาจแสดง
ทำได้เพียงแสร้งยิ้มยามเขาลา
ไม่อาจให้เขาเห็นแผลในอก
ความละเมอเพ้อพกของคนบ้า
จะปิดบังภาพฝันของกาลเวลา
หยดน้ำตาและซากศพของหัวใจ
หน้าส่วนตัว
1869
