เธอ..และเขา..ในวันหนึ่ง

เถ้าธุลี

 
   ฉันยืนอยู่ที่ตรงนี้....ที่เดิม
   ด้วยใจที่เงียบเหงา....
   วันเวลาผ่านไป...ทุกอย่างก็เปลี่ยน...
   แต่ทำไมนะ..ฉันยังเหมือนเดิม

   นานเท่าไหร่แล้วนะ...ที่ฉันยังเป็นอย่างนี้

   อยากจะเปลี่ยนตัวเองบ้าง  แต่ทำไม่ได้เลย  ความทรงจำเก่า ๆ ยังจำติดอยู่ในใจ.. ใบหน้าของเขา  เสียงหัวเราะของเขา รอยยิ้มของเขา มือที่เคยเกาะกุมไว้เสมอ  เส้นผมที่เคยคลอเคลีย  .......... ตอนนี้ไม่มีแล้ว สิ่งที่ยังคงมีอยู่ คือสายลมที่พัดผ่าน ใบไม้ที่ร่วงหล่น  และฉันที่ยังนั่งมองเหม่อที่เดิม

   เขาเดินจากไปเงียบ ๆ ไม่มีแม้คำพูดใด ๆ มีเพียงสายตาที่บ่งบอกได้ว่าสิ่งที่ฉันกลัว  ได้มาถึงแล้ว

   แม้ไม่ได้ยินเสียงเขา  แต่เสียงเท้าที่ก้าวเดินจากไป  มันยังดังก้องในใจฉันเสมอมา

   ฉันไม่อยากรู้เหตุผลใด ๆ น้ำตาที่เสียไปมันมากเกินพอแล้ว  

   ที่จริง..ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมยังคิดถึงเขาอยู่  ชีวิตทุกวันของฉัน  มีอะไรเข้ามามากมาย แต่เขาคนนั้นก็ยังติดอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ 

  ตอนนี้ไม่มีแล้วน้ำตาที่จะเสีย  ฉันยังยิ้ม  หัวเราะได้  แต่ในหัวใจ  ไม่สามารถเปิดรับใครได้อีกแล้ว  มันเหมือน...ถูกปิดตาย
..............................................

  ผมยืนอยู่...
  ท่ามกลางความวุ่นวาย..และตัวผม..ก็เป็นหนึ่งในนั้น
  ทุก ๆ วัน  ผมมีเรื่องให้ทำมากมาย  ไม่มีเวลามานั่งเหม่อลอย
  แต่ทำไมนะ..ทั้งที่ผมไม่เคยว่าง  แต่ในใจผมกลับรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างมันไม่ถูกต้อง

    หรือจะเป็นเพราะ...เธอ

    นานแล้ว  ที่ผมจากเธอคนนั้นมา  ผมคิดว่าผมคงไม่ดีพอ และตัวผมเองไม่ควรจะดึงเธอไว้กับผม  อีกไม่นานผมคงจะลืมเธอได้เอง

   แต่เปล่าเลย  ยิ่งเวลาผ่านไป ภาพเธอก็ยิ่งฝังแน่นในความคิดผม  ในวันนั้น ผมไม่อาจเอ่ยคำใด ๆ ออกมาได้ เพราะผมกลัว..กลัวว่าคำพูดจะทำให้เธอเข้าใจผิด  ผมจึงตัดสินใจ...เงียบ

   ผ่านไปนานขนาดนี้  เธอคงลืมผมไปแล้วสินะ...  เธอคงได้พบเจอคนใหม่ ที่เหมาะกับเธอมากกว่าผม  และทำให้เธอมีความสุขได้  .... ขอให้เป็นเช่นนั้น
  
   ส่วนตัวผม..คงใช้ชีวิตต่อไป  และจะส่งความห่วงใยนี้ไปให้เธอ.....แม้มันอาจจะไม่เคยถึงเลยก็ตาม............


    คิดถึง  คิดถึง  คิดถึง
คำหวาน คำซึ้ง  เสน่หา
ภาพเก่า  ยังคง  ติดตา
วันนี้  วันหน้า  ไม่อาจลืม