จนแต้ม

เที่ยนหยด

๏ เสมือนตีบตันหวั่นไหวในความคิด
          ดุจเข็มทิศหลุดออกนอกวิถี                
          จิตสับสนไร้สิ้นไม่ยินดี
          ในฤดีมืดมิดดั่งปิดตาย

          ๏ คิดร่ายกลอนป้อนคำแสนลำบาก
          ช่างยุ่งยากหาเป็นเช่นใจหมาย
          เริ่มบทแรกสับสนปนวุ่นวาย
          สัมผัสหายไร้หลักทุกวรรคตอน
     
          ๏ ตั้งต้นใหม่วางทิศลิขิตถ้อย
          ให้ล่องลอยยิ่งนักในอักษร           
          ฝืนใจนิ่งมิหวั่นแม้นบั่นทอน          
          กลับลิดรอนย้อนคำซ้ำเรื่อยไป

          ๏ อยากจะเขียนกลอนรักก็หนักอก
          ครั้นเรื่องตลกโปกฮาท่าไม่ไหว
          หรือแนวเพื่อชีวิตต้องคิดไกล
          เพราะเหตุใดครานี้ไม่มีแวว

          ๏ แล้วจะทำเช่นไรเล่าใจเอ๋ย
          ก่อนไม่เคยลืมสิ้นไร้ถิ่นแถว  
          วันนี้กลับสะดุดต้องหยุดแนว
          ไม่เหลือแล้วให้ค้นเพื่อด้นกลอน  
 
          ๏ คงต้องจบเสียทีจะดีกว่า
          แล้วปิดตาหยุดพักเรื่องอักษร
          ปล่อยอารมณ์ที่ปราศและขาดตอน
          ทิ้งตัวนอนผ่อนคลายสบายอุรา๚๛

                          
                                        เทียนหยด