23 พฤศจิกายน 2550 03:17 น.
เบรฟฮาร์ท
ลอยกระทง ตรงนี้ เมื่อปีก่อน
ฉันยังอ่อน ในรัก ยิ่งหนักหนา
ลุ่มหลงเธอ เพ้อฝัน ทุกวันมา
สุขอุรา หวานล้ำ เกินรำพัน
สองเราได้ ใกล้ชิด สนิทแนบ
ฉันอิงแอบ ไออุ่น ละมุนฝัน
ในคืนนั้น รื่นรมย์ นั่งชมจันทร์
อยู่ด้วยกัน เคียงข้าง ไม่ห่างเลย
อธิษฐาน กระทง ที่ตรงท่า
จำได้ว่า ขออยู่เรียง เคียงเขนย
แต่ก็ไม่ สัมฤทธิ์ อดชิดเชย
โอ้อกเอย แสนช้ำ จดจำนาน
ลอยกระทง ตรงนี้ อีกปีหนึ่ง
หวนคำนึง แล้วเศร้า ดังกล่าวขาน
หัวใจเดี่ยว เปลี่ยวเปล่า แหละร้าวราน
ไม่ต้องการ แล้วหนอ ขอลืมเธอ
23/11/2550
21 พฤศจิกายน 2550 09:17 น.
เบรฟฮาร์ท
เห็นหน้าซื่อ ตาเศร้า เดินเข้าบ้าน
ยิ่งร้าวราน ทุกข์รุม ไฟสุมขอน
คิดทบทวน อีกครั้ง ยังอาวรณ์
หากตัดรอน ร้างไกล คงใกล้ตาย
ด้วยความรัก คับแค้น อัดแน่นอก
น้ำตาตก ทรวงใน ใจสลาย
คำแก้ตัว ติดงาน มารยาชาย
บางคืนร้าย ติดฝน .......หญิงคนงาม
ที่ว่าทำ งานหนัก สร้างหลักมั่น
จนลืมกัน หรือไร น้องใคร่ถาม
หลงนั่งคอย ขุ่นข้อง เจียนสองยาม
แกงในชาม เย็นชืด จืดเพราะรอ
หากป๋าแม่ แก่ชรา มารู้เรื่อง
คงขุ่นเคือง โศกระกำ ช้ำจริงหนอ
รสหวานอม ขมฝืน กลืนลงคอ
รันทดท้อ .......พรุ่งนี้ .............มาดีกัน
เหตุไฉน ไม่เชื่อ หรือเบื่อหน้า
จึงต่อว่า หลายครั้ง มิฟังฉัน
อย่าคิดมาก หลากเรื่อง ให้เคืองกัน
ในชีวัน ขอรัก ภักดิ์ปรนเปรอ
หลายครั้งพูด คำจริง ก็ยิ่งโกรธ
มากล่าวโทษ ประจำ สม่ำเสมอ
คำสัญญา ป๋าแม่ รักแต่เธอ
ยังเลิศเลอ อยู่ใน หัวใจนาน
ฉันอาจผิด คิดเรื่องงาน จนการเสีย
ลืมลูกเมีย ข้างหลัง ดังกล่าวขาน
ด้วยอยากสร้าง ฐานะ ใช่ระราน
เจ้านงคราญ อย่าโกรธ ขอโทษที
ต่อไปนี้ จะไม่ทำ ให้ช้ำหม่น
แม่หน้ามล หันมา อย่าหน่ายหนี
ขอประทับ รับขวัญ เพื่อฝันดี
โปรดปราณี ขอจูบกอด สักฟอดเอย
20 พฤศจิกายน 2550 11:27 น.
เบรฟฮาร์ท
หากมัวเมายศถาบรรดาศักดิ์
ไม่รู้จักตัวตนจะหม่นหมอง
เมื่อหมดบุญวาสนาชันษาครอง
คนเขามองหยามหมิ่นเพราะสิ้นดี
หากมัวเมาในลาภซึมซาบอยู่
หลงในหมู่สินทรัพย์กับสุขี
บุญมิทำกรรมสร้างทุกทางมี
สิ้นชีวีคนหยามประนามเอา
หากมัวเมาสรรเสริญเพลิดเพลินอก
จะตื่นตกลงห้วงบ่วงความเขลา
ว่าตัวเองนั้นแน่แท้มิเบา
ความจริงเราไม่รู้ควรดูตน
หากมัวเมาในสุขเมื่อทุกข์สอด
มานั่งกอดเข่าตัวมัวฉงน
แล้วคร่ำครวญหวนไห้ใคร่กังวล
ว่าจะทนอยู่ได้อย่างไรกัน
หากมัวเมาทำดีจะมีสุข
แม้เจอทุกข์ทับถมมาข่มขวัญ
ก็มิกลัวอะไรใจรู้ทัน
ดวงชีวัน ไม่ตรอม พร้อมสู้ตาย
20/11/2550
17 พฤศจิกายน 2550 15:26 น.
เบรฟฮาร์ท
เฝ้าแต่คอย รอเธอ จนเผลอหลับ
นั่งนอนนับ โมงยาม ด้วยความหนาว
ลืมตาตื่น ตรอมตรม ชมเพียงดาว
น้ำค้างพราว ลมแผ่ว แว่วเสียงเธอ
คงไม่เหมือน คืนเก่า เมื่อครั้งก่อน
ยามรักร้อน แรงเร่า เฝ้าเสนอ
มิเคยร้าง แรมไกล ใฝ่บำเรอ
หมั่นปรนเปรอ สวาทหวาม ตามเอาใจ
เดี๋ยวนี้กลับ เย็นชา ทำหน้าเฉย
เลี่ยงละเลย หมดรัก ทั้งผลักไส
พิศวาส ขาดเยื่อ มิเหลือใย
หรือมีใคร แอบซ่อน จึงคลอนแคลน
บอกมาเถิด ที่รัก อย่ายักท่า
เธอคบค้า คนใหม่ .......ไม่หวงแหน
พูดตรงตรง คงดี เรื่องมีแฟน
เจ็บปวดแสน รันทด จะอดทน
เราเลิกกัน วันนี้ คงดีแน่
เมื่อเธอแปร เปลี่ยนไป ใจสับสน
ขอแยกทาง เดินเดี่ยว เปลี่ยวกมล
หลบหลีกพ้น จากชาย ที่หลายใจ
ฉันทำงาน การยุ่ง เกือบรุ่งสาง
อย่าหม่นหมาง ดวงจิต คิดสงสัย
มิเคยออก นอกลู่ หาผู้ใด
ยังมีใจ หนึ่งเดียว รักเกลียวกลม
ที่ฉันทำ เฉยชา เพราะว่าเหนื่อย
แสนปวดเมื่อย งานกระชับ มาทับถม
กลับถึงบ้าน ก็ล้า สิ้นอารมณ์
อยากชื่นชม แต่มิอาจ เพราะขาดแรง
ขอยืนยัน วันนี้ อีกทีหนึ่ง
หากก้ำกึ่ง คิดไป ทำหน่ายแหนง
รักเธอล้น ฤทัย ใคร่สำแดง
อย่าระแวง หุนหัน เกลียดฉันเลย
จะคิดเลิก ทำไม ดวงใจจ๋า
รักจริงหนา อย่าเตลิด ฉันเปิดเผย
โปรดจงเชื่อ วาจา ฉันมาเปรย
ว่ามิเคย เปลี่ยนแปร อย่างแน่นอน
บทกลอนนี้ผมเขียนโต้ตอบระหว่างคุณหวานหวาน ครับ
15 พฤศจิกายน 2550 04:12 น.
เบรฟฮาร์ท
ใครกันหนอ พอเริ่มรัก ทำหนักอก
เหมือนดังตก ต้นตาล หรือปานไหน
ทั้งเช้าสาย บ่ายค่ำ ทุกยามไป
ขอเพียงให้ เห็นหน้า เข้าท่าดี
ใครกันหนอ ขอหอม ไม่ยอมแน่
เธอบอกแม่ ห้ามไว้ ให้รีบหนี
ถ้าจริงใจ ไปสู่ขอ อย่ารอรี
หลังพิธี วิวาห์ ค่อยว่ากัน
ใครกันหนอ ฉอเลาะ เสนาะหู
เพราะเป็นคู่ รักใหม่ เหมือนใฝ่ฝัน
พอมีลูก ผูกจิต มิตรสัมพันธ์
เธอกลับผัน เป็นแม่ นั่งแบมือ
ใครกันหนอ อ้วนถ้วน ล้วนเนื้อหนัง
มองย้อนหลัง ผิดแท้ เธอแน่หรือ
ชอบกินบ่น ก่นด่า ว่ากระบือ
เห็นเราคือ อะไร ถึงได้ทำ
ใครกันหนอ งอเง้า เอาแต่สั่ง
ยามนอนนั่ง คอยแล ดูแก่หงำ
เรื่องหุงหา อาหาร งานประจำ
โอ้เวรกรรม เธอชี้ มาที่เรา
ใครกันหนอ เสื้อผ้า มิหาซัก
ชอบยื้อยัก เกี่ยงงอน ตอนนี้เหงา
แอบเล่นไพ่ ได้เสีย จนเพลียเอา
แม่นงเยาว์ เรียกนวด บอกปวดตัว
ใครกันหนอ คือเมีย ละเหี่ยจิต
รักคนผิด คิดไป ให้ปวดหัว
ถ้ารู้ก่อน หน้านั้น มันคงกลัว
ไม่เมามัว เอาหิด มาติดเลย
15/11/2550
หน้าส่วนตัว
3871
