30 พฤศจิกายน 2549 08:47 น.
เบรฟฮาร์ท
กิ๊กนั้นหรือ คืออะไร ผมใคร่รู้
เป็นเรื่องชู้ ชายหญิง นั่นจริงไหม
สร้างระบอบ กรอบกฏ ที่คดใน
มิเข้าใจ จิตคน ชอบวนเวียน
อยู่แต่เรื่อง กามา เป็นบ้าคลั่ง
มิรู้ยั้ง สติกัน ฉันคลื่นเหียน
สังคมแตก แหลกยับ แทบจะเตียน
เพราะคนเพี้ยน ใจทราม ขอหยามนา
มิรู้จัก บาปบุญ และคุณโทษ
ฟ้าพิโรธ ลงทัณฑ์ พวกนั้นหนา
ด้วยการส่ง โรคระบาด พิฆาตมา
แล้วเข่นคร่า ชีวิน จนสิ้นใจ
ธรรมชาติ สร้างภัย ให้มนุษย์
เจ้าจักหยุด เข้าจิต แล้วคิดไหม
มนุษย์เอ๋ย มิเคยลอง ตรองหรือไร
ว่าทำไม เจ้ากำเนิด ถือเกิดมา.
30 พฤศจิกายน 2549
เบรฟ
29 พฤศจิกายน 2549 12:33 น.
เบรฟฮาร์ท
ฉันรักเธอ ยิ่งนัก ที่รักจ๋า
โปรดหันมา ฟังคำ พร่ำเฉลย
มิได้คิด จะรักใคร ที่ไหนเลย
อย่าทำเฉย เมยนัก ถ้ารักกัน
ฉันเฝ้างอน ง้อเก้อ แต่เธอหมิ่น
ว่าเป็นดิน ไร้ค่า น่าหยามหยัน
ไยจึงคิด เคืองขัด ตัดสัมพันธ์
ทำให้ฉัน ต้องท้อ เลิกง้องอน
จำต้องเลิก ราไกล สิ้นหมายมุ่ง
ยุติยุ่ง ยากใจ ขอไถ่ถอน
เอาความรัก คืนมา เลิกอาวรณ์
มิต่อกร กับคนหยิ่ง เลิกทิ้งไป
คนที่สวย มากกว่านี้ ยังมีมาก
มิต้องยาก ยุ่งจริง ยิ่งไฉน
แม้หญิงดี หมดโลก สิ้นโชคชัย
คงจะไม่ ขอมีรัก กลัวหนักทรวง
29 พฤศจิกายน 2549
เบรฟ
29 พฤศจิกายน 2549 08:38 น.
เบรฟฮาร์ท
มีบางครั้ง ฉันอ่อนล้า น่าใจหาย
สิ่งทั้งหลาย เคยมี กลับหนีสูญ
มันเริ่มค่อย น้อยลงไป ใจอาดูร
ทวีคูณ เศร้าดวงจิต ให้คิดตรม
แต่อนึ่ง ฉันเรียนร่ำ กับธรรมะ
ให้รู้ละ กิเลส เหตุหมักหมม
เพราะอะไร ใจเหงา เศร้าระทม
เก็บอารมณ์ ของโลก มาโศกครวญ
ฉันรู้จัก ปลงบ้าง กับบางเหตุ
คอยสังเกตุ ใจจิต มาคิดหวน
แล้วรำลึก ตรึกตรอง ทดลองทวน
คิดประมวล ทุกทุกอย่าง ต่างต่างพลัน
สติให้ คำตอบ ตามกรอบหลัก
แจ้งประจักษ์ กลับมา น่าสุขสันต์
ว่าชำนะ ตัวเอง เก่งเหลือครัน
หากคลายมั่น ยึดติด สิ้นพิษภัย
28 พฤศจิกายน 2549 11:53 น.
เบรฟฮาร์ท
เธอเคยบอก ฉันว่ารัก สลักจิต
ไม่เคยคิด เปลี่ยนแปร แลเหหัน
จะขอรัก ตราบฟ้าดิน สิ้นนิรันดร์
แค่เพียงฉัน คนเดียว เป็นเกลียวกลม
มิขอรัก หญิงอื่นใด ที่ในหล้า
ปรารถนา มีรักมั่น อันสุขสม
พูดจากปาก ฝากน้ำคำ เธอพร่ำชม
ว่าฉันคม สวยนัก น่ารักไง
ฟังคำพูด ของเธอนั่น แล้วฉันสุข
ลืมสิ้นทุกข์ ที่เคยมี นี่รู้ไหม
อยากยินคำ ฉ่ำหวาน ซาบซ่านใจ
คือรักไซร้ ใคร่ฟังซ้ำ เพื่อย้ำเตือน
28 พฤศจิกายน 2549
เบรฟ
27 พฤศจิกายน 2549 07:18 น.
เบรฟฮาร์ท
อันหัวใจ ใหญ่แท้ แค่กำปั้น
จะห่ำหั่น เชือนไป ขายใครหนา
เก็บเอาไว้ ให้พี่ เถอะแก้วตา
เพื่อพักพา อาศัย ไออุ่นมัน
อย่ากระหน่ำ ซ้ำเติม จนเพิ่มหนัก
พี่ช้ำรัก เพราะเธอเป๋ เริ่มเหหัน
แม้ระกำ เพียงใด ในชีวัน
ยังคงมั่น มิคิดหน่าย คลายรักเธอ
ขอความรัก สักหน่อย แม้น้อยนิด
ช่วยสะกิด ดวงชีวา พาเสนอ
ให้คลายทุกข์ รุกลาม ในยามเจอ
มาบำเรอ คนไข้หนัก รักมลาย.
27 พฤศจิกายน 2549
เบรฟ
หน้าส่วนตัว
1288
