27 เมษายน 2550 06:30 น.
เบรฟฮาร์ท
แค่เพียงคิด ก็มีทุกข์มิสุขแล้ว
หากมีรัก คงไม่แคล้วความหม่นหมอง
แค่เพียงฝัน ฉันต้องตรมระทมครอง
หากจะลอง เล่นกับรักชักหวาดกลัว
แค่เพียงคิด ยังระทมและขมขื่น
หากจะรัก คนไหนอื่นยิ่งปวดหัว
แค่เพียงนึก ตรึกตรองยังหมองมัว
หากพันพัว ตัวเธอ คงเผลอใจ(รัก)
แค่เพียงพบ สบตาพาฝันค้าง
หากเธอร้าง จางจิตมีสิทธิ์ไหม
แค่เพียงเธอ บอกรักปักฤทัย
หากแปรไป คงระกำชอกช้ำทรวง
แค่เพียงเริ่ม จะรักก็ชักหวั่น
หากกลัวฝัน พลันสลายคลายแหนหวง
แค่เพียงเธอ บอกฉันมั่นแดดวง
หากหลายสิ่ง ทั้งปวงเกิดขึ้นมา
แค่เพียงเรา ทำรักให้ศักดิ์สิทธิ์
หากรักมัน เป็นพิษยังหรรษา
แค่เพียงความ สัมพันธ์มั่นอุรา
หากชีวา มีทุกข์แต่สุขใจ
25 เมษายน 2550 09:04 น.
เบรฟฮาร์ท
ขอเวลา ซักหน่อย อย่าน้อยจิต
เพียงครุ่นคิด สามนาที นี่แหละหนา
แล้วจะบอก ออกไป ให้กานดา
น้องรู้ว่า พี่นั้น ทำฉันใด
ขอเวลา คำนึง แค่ครึ่งวิ(นาที)
ว่าน้องสิ รักพี่ หรือไฉน
หากน้องมี คนอื่น ชื่นหัวใจ
พี่จะไม่ เอ่ยคำ พร่ำวจี
ขอเวลา อีกครั้ง น้องฟังไว้
ว่าหัวใจ รักมั่น มิพรั่นหนี
เพียงอยากได้ ตามคำตอบ กรอบวลี
น้องรักพี่ เช่นกัน แค่นั้นพอ
24 เมษายน 2550 09:29 น.
เบรฟฮาร์ท
เสียงนกหวีดปรี๊ดเป่าเราต้องวิ่ง
จะอยู่นิ่งเฉยเฉยเลยมิไหว
ครูเรียกฝึกต้องออกมาหาทันใด
เพราะเราไซร้เป็นทหารฤๅคร้านกลัว
ตั้งแต่เช้าจนค่ำจำต้องฝึก
ให้เหิมฮึกอยู่ที่ในใจและหัว
ถูกแสงแดดแผดเผาเอาทั้งตัว
มือไม้ทั่วด้านดำต้องจำทน
เรียนผู้การณ์ผู้กองผองนายร้อย
นายสิบน้อยครูฝึกตรึกซักหน
โปรดเห็นใจทหารเกณฑ์เจ้าเณรจน
ทุกข์ระคนทิ้งสำราญจากบ้านมา
หากเราทำสิ่งใดไปผิดพลั้ง
ขอจงยั้งยกโทษโปรดเถอะหนา
ด้วยมิหวังตั้งใจให้ระอา
พึ่งเมตตาจากครูผู้ฝึกเรา
อย่าสร้างแรงกดดันกันให้มาก
ลงฝังรากเกินทนจนหม่นเหงา
คงจะอยู่มิได้ใต้ร่มเงา
ที่นำเอามาฝึกโปรดตรึกตรอง
เมื่อสำเร็จเสร็จงานผ่านการฝึก
ใคร่ครวญนึกกลับคืนเย้าเลิกเศร้าหมอง
พบคนรักลูกเมียนี้ดั่งที่ปอง
มาเคียงครองคู่ขวัญทหารเกณฑ์
19 เมษายน 2550 08:44 น.
เบรฟฮาร์ท
ถึงขอบฟ้า กว้างใหญ่ ก็ไม่หวั่น
ขอเธอนั้น มั่นคง อย่าสงสัย
ฉันรักเธอ คนเดียว ตลอดไป
มินอกใจ มีอื่น ขอยืนยัน
ถึงขอบน้ำ ขวางกั้น เธอฉันไว้
หรือมีใคร ยุแหย่ แม้หยามหยัน
ขอเพียงเธอ รักแท้ แค่นิรันดร์
ไม่มีวัน จืดจาง เหินห่างเธอ
ถึงวันเดือน เคลื่อนไป ไม่มีหยุด
มิสิ้นสุด ความรัก ภักดีเสมอ
ขอเก็บรัก เอาไว้ เพื่อได้เจอ
หวังปรนเปรอ เธอให้ สุขใจนาน
ถึงเธออัน เป็นที่รัก ประจักษ์มั่น
ดวงใจฉัน ร่ำร้อง กู่ก้องขาน
ว่าจะกลับ มาเคียงคู่ อยู่ชั่วกาล
สุขสำราญ ทุกคืนวัน ฉันและเธอ
11 เมษายน 2550 08:51 น.
เบรฟฮาร์ท
แรกพบเธอ อยากทัก ก็ชักหวาด
ด้วยไม่อาจ ทำได้ ดั่งใจฝัน
ทั้งกล้ากล้า กลัวกลัว มัวคร้ามครัน
ยามเธอหัน มองมา น่าทักทาย
ปากอยากทัก แต่ว่าใจ มันไม่กล้า
กลัวเธอว่า ด่าทอ ท้อเหลือหลาย
คิดต่างต่าง นานา พาวุ่นวาย
ยากจะคลาย กังวล หม่นหทัย
เหตุไฉน ไยเป็น ดังช่นนี้
อยากจะชี้ ชวนชัก ว่ารักไหม
แต่ฉันมัน มิหล่อ เลยท้อใจ
แหมทำไม ฉันนี้ ช่างขี้อาย
หน้าส่วนตัว
1179
