29 มกราคม 2551 14:40 น.
"เพชรสังคีต"
ทุ้มเสน่ห์
....ระนาดทุ้มนุ่มนวลให้หวนหา
แว่วพญาโศกมาพาไหวหวิว
ดูแคล่วคล่องว่องไวหัวใจปลิว
ระริกริ้วลิ่วเพลงบรรเลงกลอน
เจ้านั่งนี่ พี่นั่งนั่น วันใจว่าง
เขินระคางพรางรักสมัครสมร
พอเหลือบเห็นสายตาแสนอาทร
ถึงพี่นอนร้อนใจไม่เว้นวัน
เจ้านั่งทุ้มพี่คุมเฝ้ายามเข้าซ้อม
ต้องประทิ่นกลิ่นหอมน้อมใจฉัน
ต่างสำเนียงเสียงเพลงบรรเลงกัน
ทุ้มเจ้านั้นลั่นดาลทวารใจ
โอนวลน้องละอองงามอร่ามนัก
ยามประจักษ์พักตราน่าหลงไหล
เกศสลวยดำขลับจับฤทัย
นัยน์ตาใสวาวแววดั่งแก้วนิล
ระนาดทุ่มพุ่มพวงแสนห่วงหา
วอนผ่องพักตร์ลักขณาอย่าใจหิน
ชาติผู้ชายเจ้าชู้ประตูดิน
คอยยุพินช่วยบำราบปราบหน่อยเอย ฯ
20:50 26/1/2551
28 มกราคม 2551 17:39 น.
"เพชรสังคีต"
"ต้องตา"
....ครั้นออกมานอกระเบียงแก้ว
ดาราแพรวแวววับกับเวหา
คิดคะนึงถึงน้องต้องตา
พอเห็นหน้านงลักษณ์ประจักษ์ใจ
บุราณว่าอย่าเมินยามเหินห่าง
จะระคางร้างลาน่าสงสัย
แต่ใจพี่ห่างรักสักเท่าไร
มิได้เมินเหินใจไปสักที
หน้าน้องละอองนวลหวนเห็น
ดังดวงจันทร์วันเพ็ญประไพศรี
โอษฐ์เจ้าเอ๋ยจิ้มลิ้มชวนฉิมพลี
มิได้มีส่วนไหนระคายตา
กิริยายั่วยวนยิ่งชวนเพลิน
เจิดจำเริญท่วงทีดีหนักหนา
ยามชะม้อยช้อยชายนัยน์ตามา
เจียนเป็นบ้าเสียเพราะรักหนักดวงใจ
วอนสวรรค์วันสว่างกลางภิภพ
อย่าด่วนจบอย่างดวงจิตคิดสงสัย
ดูถึงจันทร์ดั้นถึงแจ่มแอร่มไกล
ขอข้าจ้อยคอยขวัญใจให้พบกัน
กระต่ายเตือนเดือนสว่างกลางเวหา
หมายจันทราจนกว่าจะอาสัญ
เหมือนพี่หมายดวงใจวิไลวรรณ
ถึงสิ้นฉันก็ไม่ร้างไม่ห่างเอย ฯ
หน้าส่วนตัว
870
