25 กรกฎาคม 2548 00:51 น.
เมจิคเชี่ยน
ใ จ ค น เ ร า ว ก ว น พิ ก ล นั ก
ย า ก รู้ จั ก ลึ ก ซึ้ ง ถึ ง ถ่ อ ง แ ท้
ดั่ ง เ ห รี ย ญ บ า ท โ ย น ล ง ค ง ป ร ว น แ ป ร
ใ ช่ อ อ ก แ น่ ด้ า น นั้ น ทุ ก วั น ไ ป. . .
รู ป ภ า ย น อ ก ที่ เ ห็ น มั น เ ร้ น ลับ
อ ย่ า พึ่ ง จั บ ใ จ ค ว า ม ต า ม คิ ด ไ ว้
เ ชื่ อ ค รึ่ ง ห นึ่ ง เ ก็ บ ค รึ่ ง อ ย่ า ซึ้ ง ใ จ
เ พ ร า ะ อ ะ ไ ร อ า จ เ ป ลี่ ย น ผิ ด เ พี้ ย น ก า ล
บ า ง อ า ร ม ณ์ เ ก ลื่ อ น ก ล บ ต ล บ ไ ว้
ห า รู้ ไ ด้ มี ฤ ท ธิ์ อ า บ พิ ษ ห ว า น
ฤ า จ ะ เ ป็ น อ ย่ า ง อื่ น แ ส น ชื่ น บ า น
มิ ส า ม า ร ถ ค า ด ก า ร ณ์ สิ่ ง ต า ม ม า
ต้ อ ง ตั้ ง โ จ ท ย์ คำ ถ า ม ต า ม ทุ ก ค รั้ ง
จ ง อ ย่ า ห วั ง คำ ต อ บ ที่ ช อ บ ห น า
ห า ก วิ ป ริ ต ผิ ด แ ป ล ก แ ห ว ก แ ว ว ต า
จ ะ รู้ ว่ า ใ จ ม นุ ษ ย์ สุ ด อั ศ จ ร ร ย์ . . .
...............................................
สิ่ ง ที่ เ ห็ น ป ร า ก ฏ จ ร ด ส า ย ตา
มั น ม า ก ก ว่ า ค ว า ม จ ริ ง ที่ สิ ง ใจ . . .
11 กรกฎาคม 2548 13:14 น.
เมจิคเชี่ยน
.................................
จากเรื่องราวคราวนั้นเมื่อวันก่อน
บนหินอ่อนพึงสลักตัวอักษร
ด้วยถ้อยคำรักมั่นนิรันดร
ของนงค์อรเซียวเหล่งนึ่งถึงสามี
สิบหกปีนัดพบประสบพักตร์
ขอยอดรักรักษากายานี้
อย่าทำร้ายชีวิตคิดไม่ดี
รอวันที่สัญญามาพบกัน...
จากวันนั้นกาลเปลี่ยนเวียนมาถึง
สุดคำนึงโหยหาภรรยาฉัน
สัจจะที่มอบหมายมิคลายวัน
ยังยึดมั่นแนบติดทั่วจิตใจ
ก่อนจะมาพบอรผ่านร้อนหนาว
วันหนึ่งยาวเหลือคณาแสนพร่าไหว
จึงดั้นด้นพเนจรตะลอนไป
ทั่วหล้าใหญ่กับอินทรีย์คู่ชีวา
คอยช่วยเหลือเจือจุนหนุนคนดี
คนชั่วนี้ปรามปราบกำหราบหนา
หวังสวรรค์เบื้องบนดลเมตตา
จะนำพาเจ้ากลับประทับคืน
เฝ้าคอยมองทะเลที่เห่กล่อม
ฝากเสียงอ้อมแหวกฟ้ามากับคลื่น
รู้ไหมว่าข้าช้ำสุดกล้ำกลืน
รอยอดชื่นอย่างกระวนร้อนรนใจ
ข้าร้องไห้กับดาวทุกคราวฝัน
น้ำตานั้นบาดคมตรอมตรมไหว
เห็นเจ้าทุกข์เจ็บแปลบแสบข้างใน
เป็นไปได้ข้าอยากลำบากเอง
กี่ฤดูกาลผ่านพ้นก็ทนสู้
จิตหดหู่ทับถมถูกข่มเหง
ด้วยความคิดคำนึงถึงบทเพลง
ครั้นบรรเลงคราวนั้นฉันกับเธอ
ขอดาวเดือนเป็นพยานสาบานได้
อ้อมกอดใหญ่เก็บไว้ให้เสมอ
ดอกเหล่งนึ่งรอรับนับวันเจอ
มิเคยเบลอยิ้มหวานเหมือนวานวัน
*เหล่งยี้เอ๋ยรู้ไหมใครรอเจ้า
ณ ที่เก่าริมผาที่ข้าฝัน
รอยอักษรซึ่งสลักว่ารักกัน
จากเธอนั้นเมื่อเพ่งพิศจิตสั่นคลอน
ดั่งมีไฟสุมอกแสนหมกไหม้
ความจริงได้ปรากฏสลดสลอน
จากน้ำคำ*ป้าก๋วยแทบม้วยมรณ์
เมื่อสิบหกปีก่อนย้อนกลับไป
เจ้าได้สิ้นชีวิตด้วยพิษร้าย
ก่อนชีพวายได้สลักอักษรไว้
ฝากเป็นถ้อยน้ำค้ำซ่อนความนัย
คืออยากให้ข้าอยู่หารู้ความ...
สุดอาลัยซึมเศร้าเข้าดวงจิต
เฝ้าครุ่นคิดถึงเจ้าเฝ้าทวงถาม
เหล่งยี้เอ๋ยอยู่ไหนใต้ฟ้าคราม
หรือเจ้าตายดั่งตามความที่กล่าว
ผ่านหลายวันนัดพบประสบพักตร์
ผาไร้รักไร้เงาไร้หญิงสาว
จึงกระโดดลงผาหลับตายาว
หวังเห็นดาวเหล่งยี้ที่รักเอย...
.
. .
. . .
นั่นคือเรื่องที่เล่าให้เจ้าฟัง
เจ้าอย่าหลั่งน้ำตายาหยีเอ๋ย
วันนี้เราพบกันเหมือนวันเคย
ข้าจะเอ่ยคำรัก...มิพักเลือน
.................
....วันนี้เราพบกันเหมือนวันเคย
....เหล่งยี้เอ๋ย..ข้ารักเจ้า...
..........ตราบชั่วฟ้า ดินสลาย ลมหายใจ..........
***********************
ความรักที่เอี๊ยก้วยมีต่อเซียวเหล่งนึ่งนั้น
มันมากมายมหาศาล ยากที่ใครจะขัดขวาง
ทั้งสองคนนี้ได้
หลายครั้งหลายคราที่เมจิคเชี่ยนอ่านหนังสือนวนิยายอมตะ
เรื่องมังกรหยก หรือชมหนังทางจอแก้วและจอเงิน
ไม่ว่าจะภาคก๋วยเจ๋งหรือจะภาคเอี๊ยก้วย
เมจิคเชี่ยนไม่เคยรู้สึกเบื่อแต่อย่างใดเลยขอรับ...
กลับแต่จะชอบชมหรืออ่านซ้ำเสียมากกว่า ^^
.....
ในส่วนของบทกลอนที่เขียนนั้น เมจิคเชี่ยนได้เอาตอนที่เอี๊ยก้วย
เฝ้ารอการกลับมาของเซียวเหล่งนึ่ง ณ เวลานั้นมาถ่ายทอดความรู้สึก...
ซึ่งเมจิคเชี่ยนเชื่อว่าความรู้สึกนึกคิดของเอี๊ยก้วยนั้นมันมากซะจนประเมิน
ค่ามิได้ ความรักของเขาที่มีแด่ภรรยาของเขานั้นมันยิ่งใหญ่ เกินกว่าที่ใครจะ
มาพรากจากเขาไปได้...
*เหล่งยี้ คือ เซียวเหล่งนึ่ง
เป็นคำที่เอี๊ยก้วยเรียกเซียวเหล่งนึ่ง เมจิคเชี่ยนคิดว่าน่าจะเป็นคำที่คู่รัก
ใช้เรียกกัน ^^ แหะๆ อันนี้ก็ไม่ค่อยทราบเหมือนกันนะขอรับ
หากใครมีความรู้เรื่องตรงนี้ก็ช่วยเอามาบอกเล่าเก้าสิบกันบ้างนะขอรับ
*ป้าก๋วย คือ อึ้งย้ง ^^
.............
ตัวละครอีกคนที่เมจิคเชี่ยนก็ชอบคือ ลีม๊กโชว
แล้วจะเขียนมาให้อ่านนะขอรับ หรือว่ามีท่านที่มีความประสงค์
จะเขียนมาให้อ่านก็จักขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง แหะๆ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเมจิคเชี่ยน
หน้าส่วนตัว
1031
