14 กันยายน 2547 19:59 น.
เมลโล่
เธอไม่มีใคร ไม่มีใครเหมือนฉัน
เราจะกลับมารักกันอย่างเดิม..ได้ไหม
ไม่มีใครให้เธอได้ เหมือนที่ฉันให้ไป
เรื่องที่แล้ว ให้แล้วไป..จะไม่ถือสากัน
ฉันก็ไม่มีใคร..เมื่อขาดเธอไปวันนั้น
นั่นเป็นเพราะฉัน..เอ่ยปากไปไม่ใช่หรือ
เธอเอาความผิดฉัน..มาใช้เป็นเครื่องมือ
ฉุด ยื้อ โยนความรู้สึกผิด ให้ฉันกลับไปอย่างเคย
เธอเก่ง หาจุดอ่อนฉันได้
แต่ที่รับปากคืนคำไป..มันไม่สนิทใจอยากเฉลย
ถ้าเธอคิดว่าการได้ฉันคืนมา..รักเราจะเป็นเหมือนอย่างเคย
ก็รู้เอาไว้เลย...ฉันสงสาร....เท่านั้นเอง
*-* เมลโล่ฝากให้เพื่อนรัก ที่กำลังจะกลับ ไปรักเขา
13 กันยายน 2547 07:52 น.
เมลโล่
ถ้าเราไม่รู้จักกันมากเกินไป
ถ้าฉันและเธอเป็นแค่..คนแปลกหน้าของกันและกัน
ถ้าเราไม่ได้พบกันในฐานะแบบนั้น
.....ถ้าฉัน..ไม่ใช่เพื่อนเธอ
ได้แต่ยืนดุเธอเดินจากไป...
.......ได้แต่เข้าใจเหตุผล
ฉันทำไม่ได้...แม้ใจคิดไปกว่าเพื่อนสักคน
แต่ก็คงต้องทนเห็นภาพบาดใจ
- กับความรัก..ของเพื่อนคนหนึ่ง
12 กันยายน 2547 15:09 น.
เมลโล่
บางครั้ง.....เจ็บช้ำ ก็ทำอะไรไม่ได้
เจ็บที่หัวใจ แต่ไม่แสดงออกไปให้รู้
คนเหยียบย้ำ เค้าไม่ได้สนใจ ไม่เคยเหลียวดู
แล้วใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่..ตรงนี้..มันเป็นตัวอะไร
เพียงเสียงพัดแผ่วจากลมสาย
เหมือนลงมีดกรีดกราย ให้ใจช้ำ
คนที่ก่อ ไม่รู้สึก สิ่งที่ทำ
คนที่ช้ำ เจ็บใจ จนเจียนตาย
11 กันยายน 2547 21:56 น.
เมลโล่
เมื่อไหร่จะชิน...กับความเจ็บ
เมื่อไหร่ จะชิน....กับสิ่งที่เคยมี
เมื่อไหร่จะชิน กับสิ่งที่หายไป
เมื่อไหร่จะเลิกหาเรื่องใส่ตัว
เลิกหาเรื่องใส่หัว ให้สบสน
เลิกสนใจใคร ๆ ให้จิตใจมันวก วน
เมื่อไหร่จะสนใจเป็น..แต่ตัวเรา
ทำไมต้องแคร์ความรู้สึก
ทั้งที่ลึก ๆ คิดไปก็ปวดร้าว
สนใจเขา..แต่เค้าไม่เคยใส่ใจเรา
แล้วสุดท้าย...ก็มานั่งเหงา เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
994
