21 กุมภาพันธ์ 2545 22:19 น.
เรวีนิติ
ฉันยังอยู่เฝ้าดูเธอมิไกลห่าง
เธออ้างว้างเปล่าเปลี่ยวใจไม่เห็นฉัน
ฉันอยากเจอเธอปิ่นปักอยู่ทุกวัน
แต่กระนั้นเวลามีไม่มากเลย
แต่ก็หาเวลามาบอกให้รู้
ฉันนักสู้ไม่ยอมแพ้แต่ที่เฉย
เป็นเพราะว่าภารกิจห้ามละเลย
จะกลับมาเหมือนเช่นเคยจงรอกัน....
(คิดถึงมากเพราะจากกันฉันจึงรู้ว่าคิดถึงเธอ)
1 กุมภาพันธ์ 2545 20:38 น.
เรวีนิติ
คนระงับบังคับได้ซึ้งใจตน
ดีกว่าคนอำนาจกล้าอย่าสงสัย
ชนะใจตนนั้นพลันมีชัย
สุขฤทัยได้ดีกว่าการทำลาย
1 กุมภาพันธ์ 2545 20:38 น.
เรวีนิติ
อยากจะแต่ง...กลอนให้ดี...แต่ต้องเก้อ
หาไม่เจอ...อยากจะโชว์...ไม่ชมฉัน
แปลกใจจัง...แต่งก็เพราะ...ดีเหมือนกัน
ไม่ชมฉัน...หรือแต่งไม่...เพราะหรือไร
ใครเขาแต่ง...กันเก่งเก่ง
ตัวฉันเอง...แต่งไม่ยัก...จะเอาไหน
มีไหมใคร...เห็นใจมา...ช่วยสอนไซร้
ก็ทำไม...คนมันอยาก...จะแต่งกลอน
อยากจะแต่ง...แต่กลอนรัก
ชื่นใจนัก...เอากลอนรักไว้...จีบสาวสมร
แต่ทำไม...ถึงยากนัก...ยิ่งกว่าเว้าวอน
ถูกฝึกสอน...แต่งเท่าไร...ก็ไม่ยักจะเป็น
หน้าส่วนตัว
2303
