บันทึกหัวใจ...ในห้วงอารมณ์ ของความคิดถึง กับเงาไม้ในความมืด

ทิพย์โนราห์ พันดาว

ความวูบไหว ของเงาไม้ในความมืดเหมือนความในใจที่แฝงเร้นไว้...
เพียงเพื่อให้หลุดพ้นจากความเป็นจริงในชีวิต..ความเป็นจริงที่แสนจะเจ็บปวด
และทรมานอย่างมากมาย แต่เราก็ยอมรับมัน เพราะมันคือความจริง...
...ฉันอยากสัมผัสเธอ อยากสัมผัสเส้นผมและดวงตาประกายโศก...
ที่แฝงความอ่อนไหวไว้ในสายตาเสมอ.. ฉันอยากสัมผัส แนวสันของจมูก ที่..
แสดงถึงความเข้มแข้ง และความเป็นคนเจ้าอารมณ์ของเธอ...
และบรรจงลูบไล้ไปบนแนวคิ้วหที่ดกดำที่ขนานกันเป็นเส้นตรง...
ซึ่งบ่งบอกถึงความมุ่งมันที่จะทำให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ..ฉันอยากวางนิ้วลงบน
ริมฝีปากกับแก้มที่มีลักยิ้มนั้น ในยามที่เธอพูดคุยกับฉันในครั้งที่เรา..
ได้มีโอกาส พบกันในอดีตที่ผ่านมา สิ่งเหล่านี้ถ้าเป็นคนอื่น..ที่ไม่ใช่ฉัน
เขาคงไม่สนใจและไม่ใส่ใจ แต่ฉันสนใจและใส่ใจเธอสมอมา ...
และมันก็ติดตรึงอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดเวลา เพราะฉันรัก
และอยากเป็นเจ้าของเธอ แต่ก็ทำได้แค่คิดฝันลมๆแล้งๆ เท่านี้น ไม่มีวันหรอก 
ไม่มีวันเลยจริงๆ คนดีของฉัน
                                                 
                                                      ทิพย์โนราห์ พันดาว