เข้าใจไหม ? มนุษย์

อัลมิตรา

สภาพที่เป็นหวัด น้ำมูกไหลซู๊ดจนทำให้รู้สึกแสบจมูก มันน่าเบื่อนะ
หนำซ้ำยังต้องทนรำคาญแขนซ้ายที่จะต้องสะพายผ้าคล้องห้อยเผือกอ่อนอีกชั้น
โคตร.. เบื่อ ตัวเองจริง ๆ				

.
บ่ายวันก่อน ฉันหนีอาการคัดจมูกอย่างแรงโดยการเดินออกไปนอกสำนักงาน
แล้วไปซื้อไอศกรีมมานั่งละเลียดลิ้มตรงบันไดทางเข้าแผนกที่ทำงาน
ใครต่อใครที่เดินผ่านไปผ่านมา คงมีคำถามอยู่ในใจ ซึ่งก็น่าจะเป็นอย่างนั้น
สำหรับฉันเอง ฉันก็สังเกตุเห็นบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับพฤติกรรมของคนอื่น ๆ เช่นกัน

ระหว่างชั้นขั้นบันได จะมีมุมสำหรับตั้งแทงค์น้ำดื่ม 
เอ ! เขาเรียกว่าไงนะ ..  คูลเลอร์ !!				

.
ผู้หญิงคนแรก เดินไปพูดไปคนเดียว (อ้อ ! ที่แท้ คุยโทรศัพท์ทางสาย) เดินมากรอกน้ำ
" น้ำหมด !! "  ...... ไม่รู้ว่า บอกฉัน หรือ บอกอีกคนที่อยู่ในสายโทรศัพท์ 
 แล้วก็เดินกลับโต๊ะทำงานอย่างหงุดหงิด

ผู้หญิงคนถัดไป สองมือพะรุงพะรัง มีทั้งแก้วน้ำสองใบและกระติกน้ำใบย่อม
"ว้า ! เป็นอย่างนี้ทุกทีสินั่น ต้องมาหมดตอนนี้ด้วย"  
แล้วหล่อนก็เดินย้อนกลับไป สองมือก็ยังพะรุงพะรังเหมือนเดิม

คราวนี้เป็นผู้ชาย อารมณ์ดีเชียวนะ ฉันได้ยินเสียงผิวปากก็เลยหันควับไปมอง
" เฮ้ย ! หมดอีกล่ะ เมื่อเช้าก็ยกขึ้นไปแล้ว พวกนี้ ดีแต่กิน ทีตอนยก อะไร ๆ ก็กู"
ดันชำเลืองมามองฉันอีกต่างหาก ก็ยังดีนะที่ปากฉันไม่ว่าง ว่าจะถามเหมือนกันว่า
"แล้วมันเกี่ยวกับกูตรงไหนวะเนี่ย เสือกส่งสายตาอำมหิตซะขนาดนั้น"

ผู้หญิงคนต่อมา ถือแก้วน้ำมาตรงจุดเดิม ก็คงจะกรอกน้ำเหมือนอย่างคนอื่น ๆ 
เงียบ... หลังจากที่เธอเผลอถังคูลเลอร์แล้ว น้ำมันขอดซะขนาด แต่ก็ .. เงียบ เชียบ
ฉันก็รออยู่ว่า เธอจะบ่นหรืออุทานคำใดออกมา เปล่าเลย เงียบสนิท 
แล้วเธอก็เดินลงบันไดไป เข้าใจว่าไปข้างนอก 
สักพัก ถือเป๊บซี่กระป๋องเดินยิ้มกริ่มมา แหม วุ๊ย ลงทุนขนาดหนัก				

.
ไอศกรีมหมดแล้ว.. ฉันยังไม่อยากลุก เอาน่า รอ .. อีกสักคนสองคน
ไม่รู้เหมือนกันว่า รอ..ทำไม  เพราะฉันไม่อยากให้ความรู้สึกบางอย่างค้างคานี่นา

แม่บ้านใส่ฟอร์มชุดเหลืองเดินผ่าน เราต่างส่งยิ้มให้กัน
แม่บ้านถามฉันว่า .. "ทำไมมานั่งตรงนี้ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
(คงคิดว่าฉันเดินไม่ไหว เป็นลม หรือเป็นอะไรสักอย่างเลยมานั่งพัก ???)
ฉันก็ตอบไปว่า .. "เป็นหวัด รู้สึกคัดจมูกเลยออกมานั่งตรงนี้"
แม่บ้านหยอกฉัน .."กินไอศกรีม หรือคะ แล้วหวัดจะหายได้ไงคะคุณ"
ฉันอ้อมแอ้มตอบ .. " แหะ แหะ แม่นแหล่ว จั๋งซี้มันต้องถอน"

พอฉันจะลุกขึ้น (รู้สึกเขิน เพราะถูกจับได้ว่ากินไอศกรีมตอนเป็นหวัด) 
แม่บ้านก็รีบทำท่าเข้าประคอง แต่ฉันก็ปฏิเสธความหวังดีนั้นไป
โธ่ ! บาดเจ็บที่แขน แต่ขาสองข้างยังดีอยู่ เดินได้อยู่น่า 
ฉันรีบบอกแม่บ้านว่า "ไหวน่า เดินได้ เดินได้"

แต่ฉันก็เดินไปได้ไม่ไกล และต้องหันกลับมาตรงคูลเลอร์น้ำอีกที
แม่บ้านคนนั้น กำลังยกคูลเลอร์ถังที่ไม่มีน้ำออกจากแทงค์ของมัน 
และยกคูลเนอร์ที่มีน้ำวางขึ้นแทน 
ฉันน่ะ ก็อยากจะช่วย แต่สังขารของตัวเองสิ ไม่ไหว 
ถ้าไม่ติดที่เฝือกอ่อนก็คงจะยกตั้งแต่แรกแล้ว

พอแม่บ้านจัดการเรียบร้อย กำลังจะเดินลงไป 
ก็คงจะรู้สึกว่าถูกมองอยู่มั๊ง จึงแหงนขึ้นมาสบตาฉัน
ฉันยิ้มให้ และกล่าวคำขอบคุณ 
ส่วนแม่บ้านคนนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร นอกเสียจากยิ้มตอบ				

.
ฉันเดินช้า ๆ ( ก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไรนี่  เพราะอยู่ในสภาวะที่ อู้งานได้ )
ที่จริง ฉันสามารถเดินตรงไปยังห้องทำงานของฉัน 
แต่ตอนนี้ ฉันอยากอ้อมโลกนิดหน่อย เหอะน่า ก็มันน่านักนี่ .. 

" แฮ่ม !! มีน้ำดื่มแล้วนะ รอดตายแล้วคร๊าบพี่น้องทั้งหลาย 
พอดี นางฟ้าชุดเหลืองยกคูลเลอร์น้ำให้ "

หลายคนส่งสายตามาให้ด้วยความงง แต่ช่างมัน มีคนงงบ้างก็ไม่แปลก
เพราะฉันรู้ว่า อย่างน้อยก็มี 4 คน ที่ไม่น่าจะงง

ไม่รู้ล่ะ ..
ฉันไม่อยู่รอวงค้อนขวับของใครหรอก พูดเสร็จก็เดินเข้าห้องไปซู๊ดน้ำมูกต่อ

อะ ฮ่า ... อย่างน้อยฉันควรทำอะไรสักอย่างในวันที่น่าเบื่อของฉันบ้างล่ะ				

.
ปล. 
1. ในเมื่อพวกเขาต้องการน้ำดื่ม แล้วทำไมไม่ยกคูลเลอร์น้ำ (วะ)
2. ถ้าบรรดาเธอและเขามาอ่านในเรื่องสั้นนี้ ฉันจะโดนดักตีหัวไหม (วะ)
3. ช่างมัน ถ้าเป็น ข้อ 2. ฉันจะเอาขี้มูกป้ายหน้าซะให้เข็ดเชียว เหอะ เหอะ