ที่นี่และที่ไหน

หมอกจาง

ที่รัก
ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ และฉันไม่ได้อยู่ที่ไหน
หน้าสิงโตหินตัวใหญ่หน้าอาคาร ใต้ร่มดอกไม้สีขาว
ท่ามกลางแสงแห่งดวงดาวอันพราวพราย
ฉันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น แม้ว่าเธออาจจะมองเห็นฉันอย่างเลือนรางก็ตามที
ที่รัก
ในอณูของความทรงจำอันละเอียดอ่อนนั้น ฉันท่องเดิน
เดินไปบนทางอันมืดมิด - เธอยังจำลมหนาวพัดกระหน่ำนั้นได้ไหม
เรายิ้มให้กันด้วยการเบือนหน้าไปคนละทาง
จับมือกันแม้สองมือเราต่างซุกแนบแน่นอยู่ในกระเป๋า
เอ่ยคำรักนับร้อยโดยไม่เคยพูดมันออกมา
ที่รัก 
ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ และฉันไม่ได้อยู่ที่ไหน
บนถนนสายว่างเปล่าที่ชื่อการรอคอย และฉันไม่รู้ว่ามันจะนำไปสู่ที่แห่งใด
ความทรงจำฉันเหือดแห้งลงเรื่อยๆ และฉันอาจหลงลืมใบหน้าเธอ
และเมื่อนั้น ฉันจะกลายเป็นเศษอณูอันล่องลอย ปราศจากจุดอ้างอิงใดบนโลก
ที่รัก
ฉันมองหา เฝ้ามองหา แต่ไม่อาจมองเห็น
ตัวตนของฉันนั้นแหว่งวิ่น เลื่อนลอยหลุดมือเมื่อพยายามจะไขว่คว้า
ฉันไม่อาจอยู่ตรงนั้น และฉันก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้
ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของความเป็นจริง กระทั่งยังไม่อาจเป็นส่วนหนึ่งของความฝัน
ที่รัก
ดังนั้น ฉันจึงเขียน จึงเขียน และเขียน
เรื่องราวของเรา สลักเสลาเอาไว้ ราวช่างแกะสลักหิน
อ่านและทบทวนมัน ทบทวนเรื่องราวของเรา ทุกครั้งที่ฉันจะหลุดเลือนหายไปในความทรงจำ ในจินตนาการ
เป็นเพียงอย่างเดียวที่ยึดโยงฉันไว้กับโลก โลกใบนี้
โลกที่แม้ว่าฉันเองจะไม่ได้อยู่ที่นี่และกระทั่งไม่อาจอยู่ที่ไหนเลยก็ตามที