จดหมายถึงเพื่อน...

คีตากะ

       “จงเดินตามพุทธะที่มีชีวิต” นั่นคือคำที่อยากจะย้ำเตือนเธออีกครั้ง สำหรับเพื่อนคนหนึ่ง ถ้าหากเธอมีครอบครัวแล้ว เธอก็สามารถปฏิบัติธรรมและดูแลครอบครัวไปด้วยได้ แต่ถ้ายังนั่นยิ่งเป็นโอกาสอันดีของเธอในการรู้จักพุทธะภาวะภายในของเธอ เพราะเธอมีเวลามากขึ้น วันนี้เธอมีเวลาน้อยมากจริงๆ ที่จะทำอะไรด้วยซ้ำ ถ้าเธอเลือกทางผิดอีกครั้ง นั่นหมายความว่าเธอจะต้องกลับมาเกิด แก่ เจ็บ และตายอีก ใครจะรู้ล่ะว่าจะอีกกี่ภพกี่ชาติ อีกกี่รอบ แล้วเราก็ลืมมันไปทุกที(เพราะน้ำซุปของพญายม) การได้พบเจออาจารย์ที่เป็นพุทธะที่มีชีวิตเป็นโอกาสในหลายๆ ล้านชาติ เป็นเรื่องยากจริงๆ พุทธะมาทุกยุคทุกสมัย หากแต่เราจะมีปัญญารู้ได้อย่างไรว่าท่านคือใคร? สำหรับฉันก็ไม่รู้ว่าท่านคือใคร หากแต่ใช้การอธิฐานจิตจึงได้ประสบ เธอก็สามารถทดลองดูได้ วิธีนี้ไม่สงวนลิขสิทธิ์
ฉันไม่อาจให้อะไรแก่เธอได้นอกจากสิ่งนี้ และก็ยังยืนยันคำพูดเดิมเหมือนเมื่อครั้งแรกที่เคยแนะนำเธอว่าฉันได้พบแล้ว เธอเป็นคนแรกที่ฉันแนะนำให้รู้จักท่าน แต่เธอก็ปฏิเสธมันไป แล้วเธอก็เรียนรู้ความยิ่งใหญ่ของเธอไปในแบบที่ “ตรงข้ามกับพระเจ้า” แน่นอนเธออาจยิ่งใหญ่ในโลกตามที่สังคมเขาบอกกับเธอ แต่น่าเสียดายที่ชีวิตไม่ได้จบเพียงแต่ชาติเดียว เธออาจเคยบำเพ็ญมาก่อน เคยสร้างบุญกุศลมาก่อน จึงทำให้ชาตินี้เธอประสบความสำเร็จค่อนข้างมาก แต่สำหรับฉันมันเป็นเพียงความว่างเปล่าและไร้สาระ เธอจะต้องกลับมาถ้าเธอเลือกผิดพลาด และข่าวดีก็คือว่าศัตรูเก่าของเธอ เจ้ากรรมนายเวรของเธอจำนวนมาก กำลังรอคอยเล่นงานเธออยู่ทุกภพทุกชาติ ด้วยเหตุนี้ตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วฉันจึงตัดสินใจไม่คิดกลับมาอีกและพยายามตั้งใจบำเพ็ญอย่างดีที่สุดเท่าที่จะสามารถกระทำได้ เธอเป็นคนแรกที่ฉันแนะนำ แต่จะเป็นคนสุดท้ายหรือเปล่าไม่มีใครทราบ เพราะเวลาก็เหลือน้อยเต็มที เราไม่มีเวลาเล่นสนุกกับเกมบ้าๆ นี้อีกต่อไปแล้ว ฉันอยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอนั่นคือ “ประทับจิต” ค้นหาพุทธะ ค้นหาพระเจ้าภายใน ค้นหาอาณาจักรสวรรค์ อาณาจักรของพระเจ้า นิพพานของเธอเอง ไม่มีใครช่วยเธอได้ เธอต้องขยันหมั่นเพียรค้นหามันด้วยตัวเอง อาจารย์มีหน้าที่เปิดประตูให้เธอ แต่ภายหลังจากนั้นเธอต้องเดินด้วยขาของเธอเอง เท่าที่ฉันค้นคว้ามาตลอดชีวิตยังไม่พบวิถีทางใดจะล้ำเลิศกว่านี้อีกแล้ว ฉันเรียนรู้มามากเธอก็คงรู้ แต่ฉันนำทฤษฎีไปสู่การปฏิบัติจนเข้าใจ อย่างน้อยก็บางส่วน ฉันใช้ตัวเองทดลองกับมันมาจนแน่แก่ใจ และไม่ต้องไปไกลถึงโทรอนโต “อยู่ตรงนี้ที่ใจ” เราสองคนและคนอื่นก็มีเหมือนกัน น่าเสียดายที่เธอมีโอกาสเริ่มต้นพร้อมกับฉัน แต่เธอไม่เลือกมัน และทิ้งหนทางนี้ไป เท่ากับเธอละทิ้งความเป็นตัวของเธอเองไปด้วย เธอละทิ้งความยิ่งใหญ่ของเธอไป ละทิ้งพระพุทธเจ้าภายในของเธอ ละทิ้งพระเจ้าของเธอเอง แล้วตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอจะให้ฉันยอมรับเธอเช่นนั้นหรือ? ฉันจะยอมรับพระพุทธเจ้าที่หลงลืมตนเองไปได้อย่างไร แม้จะรู้ว่าเธอและสรรพสัตว์ต่างก็เป็นพระพุทธเจ้า หรืออย่างกับที่พระศากยมุนีพุทธเจ้ากล่าวไว้ว่า “สรรพสัตว์มีธรรมชาติของความเป็นพุทธะ” เธอคงไม่ต้องการยอมรับจากฉันหรอก ไม่เช่นนั้นเธอจะทิ้งมันไปได้นานขนาดนี้หรือ? เธอเลือกที่จะเป็นพระเจ้าในแบบของเธอ มันก็โอเค แต่เธอก็ต้องยอมรับผลแห่งการเลือกนั้นด้วย ฉันยังรอคอยเธอเสมอมาและหวังว่าชีวิตจะสอนบทเรียนอะไรกับเธอบ้าง ความทุกข์จะช่วยปลุกจิตใจของเธอได้บ้าง และมันก็นานเพียงพอแล้วสำหรับเธอ เธอกำลังจะพลาดสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตของเธอเองไป สิ่งที่เงินกี่แสนล้านก็มิอาจแลกมันมาได้ สิ่งที่ตำแหน่งอันยิ่งใหญ่ใดๆ ของเธอในโลกไม่อาจแลกมา สิ่งที่เคยทำให้เจ้าชายพระองค์หนึ่งถึงกับละทิ้งพระราชวัง ข้าราชบริพาร ทรัพย์สมบัติทั้งหลาย หญิงงาม ๕๐๐ นาง ประสาทสามฤดู ความยิ่งใหญ่ใดๆในโลก รวมทั้งภรรยาและบุตรเพื่อให้ได้มันมา ฉันไม่ได้เสียใจอะไรหรอก แค่เสียดาย และฉันก็รู้ว่าในที่สุดคนที่จะเสียใจที่สุดภายหลังจากชีวิตนี้ไปแล้ว ไม่ใช่ใครก็คือเธอนั่นเอง ความสำนึกเสียใจของเธอในที่สุดจะทำให้เธอจำต้องกลับมาใหม่เพื่อแก้ไขอีก ครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนที่ผ่านมา อะไรล่ะที่เธอจะนำติดตัวไปด้วยได้หลังความตาย? การศึกษา ความงาม ตำแหน่ง เงินทอง ฐานะ ชื่อเสียง ฯลฯ ของเธออย่างนั้นหรือ? บางทีฉันอาจจะโง่เกินไปที่จะอธิบายให้เธอเข้าใจได้ แต่เมื่อวันนี้เธอกลับมา ฉันก็ทำได้เพียงพูดเหมือนเดิม ย้ำเตือนเธออีกครั้งเท่านั้น มันขึ้นอยู่กับความเข้าใจของเธอ การเลือกของเธอ สติปัญญาของเธอเอง ใช่! เราเคยมีบุญสัมพันธ์ต่อกัน แต่นั่นมันคือในอดีต ทุกอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว แต่ดูถ้าเธอจะยังคงยึดติดกับมันอยู่ มันถูกฝังลึกอยู่ในจิตวิญญาณของเธอตั้งแต่ครั้งปางไหนก็ไม่ทราบ จงลืมเพื่อนของเธอคนนั้นไปซะ อย่าไปใส่ใจกับเขามากนัก เขาช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก ทำได้เพียงแนะนำเท่านั้น  หากแต่จงเดินตามอาจารย์ เพราะท่านคือพระเจ้าบนโลกนี้ ฉันพูดได้แค่นั้น จากประสบการณ์ของฉันเอง สุดท้ายแล้วเธอควรจะทำอะไรเพื่อตัวเธอเองบ้าง ในวาระสุดท้ายของชีวิต  ลืมเขาไปซะ! แล้วเรามาเป็นครอบครัวเดียวกัน “ครอบครัวกวนอิม”....

รักและคิดถึงเพื่อนเสมอ
คนที่รักเธอ