ฉันไม่รู้ว่าจะรักษาความรักครั้งนี้ได้นานแค่ไหน ทั้งๆที่ประจักษ์ชัดในหัวใจ...ว่ามันคือความสุขที่ลบรอยหมองในหัวใจให้จาง หาย ทุกเรื่องราวที่ฉันก้าวผ่าน...ฉันได้เรียนรู้ว่าความสุขกับความทุกข์..ห่าง กันแค่เส้นบางๆ ถ้าคนสองคนไม่ถนอมมันไว้..สายใยบางๆนั่นก็พร้อมที่จะขาดลงทุกวินาที แล้วทุกอย่างก็จะเหลือเพียงความทรงจำ..บนหยาดน้ำตาที่พรั่งพรู หลายวันมานี่...ฉันร้องไห้จนยังแอบแปลกใจตัวเอง..น้ำตามาจากไหนช่างมากมาย หัวใจของฉันเปียกโชกด้วยน้ำตา..ฉันไม่เคยรู้สึกแย่..ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวด ขนาดนี้ จนฉัน..แทบจะทนมีชีวิตต่อไปไม่ไหว... ความรู้สึกของคนไม่อยากมีลมหายใจเป็นอย่างนี้เอง ฉันรู้..ไม่ใช่ความผิดของใคร..และฉันไม่เคยคิดโทษเธอ เพียงแต่ฉันไม่เข้าใจ..ว่าทำไมมุมมองความรักของแต่ละคนจึงต่างกันนัก ในขณะที่อีกคน.เลือกที่จะรัก...อย่างจงรักและภักดี..โดยไม่มีเงื่อนไข แต่..อีกบางใครกลับเลือกที่จะเอ่ยคำรักเพียงเพื่อทดแทนความเหงาในใจ และนั่นก็ไม่เท่ากับว่า..ทำไมมุมมองนั้นจึงเหยียบย่ำหัวใจอีกดวงได้อย่าง เลือดเย็น.. แวบหนึ่งของความคิด....ถ้าไม่มีฉัน...เธอก็ยังอยู่ได้.. เธอยังมีความรักกับอีกคนคอยเยียวยาหัวใจ และทุกอย่างอาจไม่เจ็บปวดเช่นนี้ หากนั่นเป็นทางออก และนั่นเป็นเหตุผล มันเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันเลือกที่จะยอมรับกับความจริงว่าฉันอดทนได้เพียง เท่านี้ ..และแข็งใจก้าวถอยออกมา แม้นั่น..จะทำร้ายความรู้สึกตัวเองและทำลายหัวใจที่กำลังรวดร้าวให้แหลกสลาย ก็ตาม เธอคงไม่รู้...ว่าขณะที่เธอต้องเลือกระหว่างใครคนใดคนหนึ่ง ฉันเองก็กำลังเลือก...เลือกที่จะเดินไปบนเส้นทางเส้นใดเส้นหนึ่งเช่นกัน ทั้งๆที่ฉันรู้แน่แก่ใจ..ว่าอย่างไรเสียในที่สุดคนอย่างฉัน..ต้องเลือกที่จะ เดินออกมา แต่หัวใจของฉันมันดื้อดึง..ต้านทานรอแม้จนวินาทีสุดท้าย..ด้วยความหวัง หวังว่าเธอจะเห็นค่าความรักของฉันบ้าง..แม้เพียงสักน้อย.. แต่แล้วความเจ็บปวดที่ต้องยอมรับกับความจริงว่า.. ความรักของฉันไม่มีค่ามากพอ..ที่จะยึดหัวใจเธอให้คงมั่นแต่เพียงฉันได้ ความรักของฉัน..ไม่มีความหมายพอที่จะทำให้เธอลืมใครอีกคนได้ ถ้าสักเสี้ยวนาที..ถ้าเธอฉุกใจคิดถึงฉันบ้าง.... เธอจะเห็นผู้หญิงคนนี้กำลังทรุดตัวลงร้องไห้..จบแทบขาดใจ เพียงแต่วินาทีนั้น..เธอ..มัวแต่โหยหาอีกบางหัวใจที่เธอคิดว่ากำลังสูญเสีย ไป ...จนกลับลืมที่จะมองมาที่ฉัน..ผู้หญิงที่รอรับเศษความรักจากเธอด้วยความ ภักดีเสมอมา ..แล้วฉันจะอยู่ได้อย่างไรกัน..ที่รัก...ฉันแทบไม่อยากหายใจอีกต่อไปแล้ว ทุกข้อความของเธอที่เขียนถึงเขา..รำพันความรัก.. รำพันความคิดถึง..ไถ่ถามถึงกันด้วยความห่วงใย..ทุกบทตอน ฉันสัมผัสมันได้..ฉันรู้สึกถึงมันได้..ว่ายังเปี่ยมล้นด้วยความอาลัย ในเมื่อฉันเอง..ก็เคยถวิลหาความรู้สึกเหล่านั้นจากเธอ... ฉันเฝ้ารอคอยว่าวันหนึ่งฉันจะได้ยินจากปากเธอแม้เพียงสักครั้ง ..แล้ววันนี่ฉันก็ได้เห็นมันจริงๆ..เพียงแต่น่าเสียดาย... ที่ถ้อยคำเหล่านั้นเธอกล่าวกับเขา...ไม่ใช่ฉัน ข้อความเหล่านั้นเหมือนคมมีดที่ตัดทอนสายใย..สายใจ..ที่ฉันมีต่อเธอให้ขาดลง ทุกตัวอักษร..ทุกตัวหนังสือ..บีบเค้นหัวใจฉัน..เจ็บเสียจนชา.. เพราะนั่นคือความรู้สึกของคนที่ฉันรัก..เพียงแต่ถ้อยคำเหล่านั้น เธอถ่ายทอดความรัก...ความอาลัยให้ใครอีกคน..ใครอีกคนที่ไม่ใช่ฉัน ในขณะที่..เธอโหยหาความรักจากอีกคน..จนไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉัน แม้อย่างไร..ฉันก็เป็นเพียงตัวเลือกสินะ.. ความภักดีของฉันคงทำให้เธอรับรู้ได้สินะ.. ฉันก็ต้องรอเธอ..รอให้เธอมองมา..แล้วให้ฉันเป็นอะไรก็ได้ เธอคงรู้ว่าฉันจะไม่มีวันทำร้ายหัวใจตัวเองด้วยการเดินจากไป ใช่..ฉันอาจไม่เข้มแข็งพอที่จะเดินออกไป.. แต่เมื่อมันเจ็บปวดนัก..เมื่อรู้ว่าความรักของฉันไม่มีค่าใดๆ เมื่อความรักของฉัน..ทำให้เธอต้องลังเล..หวั่นไหว.. เมื่อการอยู่ของฉันทำให้เธอเจ็บปวด..ทรมาน... เมื่อการจะอยู่จะไปของฉัน..ไม่มีความสำคัญเท่ากับอีกคน ฉันเห็นเธอเจ็บปวด...แล้วฉันกลับยิ่งเจ็บปวดไปกว่าเธอหลายเท่านัก และเมื่อมันร้าวรานเกินจะทนไหว...ฉันจึงเลือกที่จะหยุดทุกอย่าง.. ในหนึ่งวันผ่าน..กี่ชั่วโมง..กี่นาที ที่ร่างกายเคลื่อนไหวอย่างไม่มีสติ..ฉันไม่รับรู้กระทั่งลมหายใจตัวเอง ฉันพยายามแล้ว..ที่จะบอกตัวเองว่า..ฉันต้องอยู่ให้ได้ เธอเคยเห็นไหม..คนที่นั่งนิ่งๆ..แต่น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย เธอเคยเห็นไหม..คนที่นั่งพูดซ้ำๆประโยคเดียวว่าได้โปรดอย่า โทร.มาๆๆๆๆ เธอเคยเห็นไหม..คนที่ไม่รับรู้ว่าใครกี่คนเข้ามาโอบกอด..เข้ามาพูดอะไร ด้วย.. ใครพาฉันมาส่ง...ฉันยังไม่รู้เลย..ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าล้มตัวนอนลงตรงนั้นได้ อย่างไร ฉันรู้แต่ว่า...น้ำตาฉันไม่ยอมหยุดไหล... ที่รัก...ถ้าเพียงสักน้อย... ถ้าเพียงเธอละโอกาส...ที่จะยื้อหัวใจดวงนี้ไว้ ฉัน...ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า..ชีวิตฉันจะเป็นอย่างไร และฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร ...ฉันยังไม่รู้เลย จากนี้ไป..ฉันขอวางทั้งชีวิตและหัวใจฉันไว้ในมือของเธอ ให้เธอได้ดูแล...และรักษา... เพื่อชดเชยกับความเจ็บปวดของฉันในวันนี้..จะได้ไหมนะ และไม่ว่าจะเกิดอะไรต่อไปจากนี้...ฉันยกให้เป็นหน้าที่ของเธอ เธอเลือกเถิดนะ..เลือกที่จะรักษามันเอาไว้..หรือปล่อยให้มันจากไป ทุกอย่างแล้วแต่เธอ....
นางสาวใบไม้ 17 ธ.ค. 2554 15:13 น. - ID 12067 
2113
0
0
17 ธันวาคม 2554 19:49 น. - comment id 127947
สวัสดีค่ะ พี่นางสาวใบไม้... อ่านแล้วทรมานค่ะพี่อ้อ... น้ำตาไหล ได้ไงกัน มันรู้สึกเจ็บจัง... ขอให้หัวใจดวงนั้นเข้มแข็งด้วยเถอะ ได้โปรด!!! พี่อ้อ... มะกรูดขอให้นี่เป็นเพียงแรงบันดาลใจจากเพลง จากเรื่องราวในหนังสือ เรื่องเพียงเศษเสี้ยว แค่วูบหนึ่งของอารมณ์นักเขียนเถอะ...
17 ธันวาคม 2554 21:06 น. - comment id 127949
.. ค ว้ า ง .. มิรู้จะก้าวย่างทิศทางไหน มันเวิ้งเหงาเปล่าว่างอยู่ข้างใน เกินจะกล่าวคำใด-อะไรดี ..ใจหาย... คงเสียดายอุ่นหวานของวานนี้ นั่นรอยยิ้มของคืนวันอันแสนดี จะทอดทิ้งก็พิรี้พิไรครวญ .. หนึ่งใจขมปร่า .. จนอยากลาลาลับไม่กลับหวน อีกใจซึ้งถ้อยฝันพารัญจวน มันปั่นป่วนวุ่นว้าในอารมณ์ .. อย่างไร ? .. หัวใจจึงจักห้ามความขื่นขม เอ่ยคำลาแม้ว่าจะโศกซม หรือยอมจมเจ็บอย่างมิร้างลาเป็นงานที่อ่านแล้วทำให้คิดถึงอารมณ์นี้..
18 ธันวาคม 2554 07:13 น. - comment id 127951
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้รักและเห็นค่าของตัวเองให้มากๆ อย่าเอาใจตนไปผูกกับใครเสียจนเจ็บปวด เคยเป็นเหมือนกันนะคะ แต่ไม่อยากเอาใจไปฝากกับใครจนขาดความเป็นตัวเอง ไม่มีใครที่จะอยู่กับเราได้ตลอดไป เขารักใครที่ไม่ใช่เรา ก็ปล่อยเขาไปเถิดค่ะ ยินดีกับเขา แม้คนนั้นจะไม่ใช่เราก็ตาม ขอให้เรียกความเข้มแข็งให้กลับมาด้วยจิตใจของตนเองให้ได้ คิดเสียว่าไม่ใช่เนื้อคู่กัน งานหน้าที่ของเราสำคัญกว่า อกหักเป็นเรื่องธรรมดา หางานอดิเรกที่น่าสนใจ หาความรู้ใส่ตัว เมื่อตัวเรามีคุณค่าแล้ว สักวันจะมีคนมองเห็น เขาอาจเสียดายขึ้นมาก็ได้ว่ามีเพชรในมือแต่ไม่เห็นค่า
18 ธันวาคม 2554 23:31 น. - comment id 127952
สิ่งที่เห็นคงมิใช่สิ่งที่เป็น ควรมุ่งเน้นความจริงสิ่ง ประจักษ์ ถ้อยแถลงอ่อนไหวใช่ความรัก อย่าด่วนผลักห่างหายคลายอาทร เพื่อเลือนเหงาเย้าหยอกนอกเวลา แต่หัวใจแกร่งกล้ามาแต่ก่อน ยังมั่นคงจงรักหนักอาวรณ์ มิถ่ายถอนความฝันรอวันจริง แล้วแต่ใครใดหนึ่งไม่ถึงฝั่ง รวมพลังสองแรงไม่แบ่งกิ่ง คงจะไปถึงหลักได้พักพิง ประสานมือ ชาย-หญิงประสบชัย ให้เดินโดดเดี่ยวไปเดียวดายใจสิ้นกำลัง
19 ธันวาคม 2554 15:07 น. - comment id 127956
ถ้าเพียงแค่คิดของคนเขียน ขอให้มันเพียงแค่นั้น อ่านแล้วมันเศร้าจริง ๆ
26 ธันวาคม 2554 01:58 น. - comment id 128044
นางสาวใบไม้...ครับ ร้าวรานและเปล่าดายในโลกกว้าง แต่...เราก็ต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้ในโลกนี้!
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ