ล่วงเจ้า

หน้อย เตวง

เสียงที่ดังสนั่นไปทั่วขอบเขตคุ้มเจ้าหลวง ยังดังขึ้นเป็นระยะ ประกอบกับเสียงดังลั่นของปืน ผู้คนต่างก็วิ่งชุลมุนไปมา  พวกเจ้านายต่างก็พากันหนีอย่างวุ่นวาย
 	เจ้าหลวงอยู่ไหน ....หนานผาตวาดถาม
 	ข้าเจ้าบ่ฮู้ ข้าเจ้าบ่หันหญิงรับใช้ร้องบอก
 	เฮาต้องคุ้มครองเจ้าหลวงหนานผารีบพาข้ารับใช้ผู้ชายวิ่งไปด้านหลังคุ้มทันที
บรรยากาศแห่งสงครามกลางเวียง ยังดำเนินต่อไป หนานผาพาข้ารับใช้ไปศาลากลาง เพื่อจะขอเปิดเอาอาวุธปืน ไปต่อสู้รบกับพวกก่อความวุ่นวาย หากว่าไม่มีปืนก็ไม่รู้จะต่อสู้อย่างไรถึงจะเอาชนะได้ ขณะจะหาทางเข้าศาลากลางนั้น ก็ต้องอ่อนใจอย่างหมดแรง
 	ตายละ ปืนอยู่ชั้นบน ต้องรีบไปบอกเจ้าหน้าที่ทางการ หนานผาจึงบอกให้ข้ารับใช้รอรับคำสั่งอยู่ข้างกำแพงศาลากลาง
 	อีกสักครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ หนานผาออกมาด้วยความผิดหวัง 
 	สูเจ้า จงฟังข้ารีบไปรักษาครอบครัวของเจ้า พวกเงี้ยวจะบ่ฆ่า หากบอกว่าเป็นคนเมือง กลับไปได้แล้ว
 	พวกข้าใช้ก็รีบเดินทางไปทันที สิ่งที่หนานผาต้องเผชิญขณะเข้าไปบนศาลากลางนั้นคือ พวกคณะผู้ก่อการได้ยึดอาวุธปืนไว้หมดแล้ว ได้จัดการตัดสายโทรเลขการติดต่อสื่อสารต่าง ๆ ได้ดับลงในขณะไว้หมดแล้ว  หนานผาผู้เป็นคนเมือง ผู้ไม่รู้ถึงการกระทำเช่นนั้นของพวกเงี้ยว ที่กระทำการเช่นนี้ ทำไมเพราะเหตุอันใด จึงต้องก่อเหตุ ??? 
 	ด้วยความเหนื่อยล้า หนานผาจึงได้หลบซ่อนไปอยู่ที่ในวิหารวัดหลวง  เพื่อสวดและภาวนาขอให้เหตุการณ์มันจบลงด้วยดี  และก็เหมือนว่าคำขอนั้นศักดิ์สิทธิ์นักแล เหตุการณ์ผ่านไปมีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายเกิดขึ้นพร้อมกัน คณะผู้ก่อการในครั้งนี้ถูกจับในข้อหากบฏเงี้ยวเมืองแพร่ พระยาไชยบูรณ์ข้าหลวงต่างพระเนตรพระกรรณถูกฆ่าตาย และเจ้าเมืองได้ลี้ภัยไปเมืองหลวงพระบาง ประเทศลาว  
 	สถานการณ์เข้าสู่ภาวะปกติ หนานผา ผู้อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นหวนขบคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ 
 	เป็นเพราะเรื่องนั้น ๆ แน่ ผลประโยชน์การค้าไม้สัก
 	พวกต่างชาติมันมาค้าขาย มันเอาไม้บ้านเมืองเฮาไป มันก็เฮาสตางค์หื้อ ราคาก็งามดี เฮาก็ได้ผลประโยชน์ร่วมกัน ... คำพูดนี้ยังจำขึ้นได้สำหรับหนานผา 
 	สายลมพัดเข้ามาอย่างเย็น สายแม่น้ำยมยังคงไหลต่อไป บุหรี่ขี้โยยังปล่อยควันออกมาเป็นสาย ชายคนนั้นยังคงรำลึกและเสียใจที่พวกชาติตะวันตกมาเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ของชาวบ้านชาวเมืองไป และเท่านั้นยังไม่พอยังเป็นผู้สนับสนุนการก่อเหตุในวันนั้น แต่ทางหลวงก็หาทำการใดได้...
 	เสียงโซ่ตรวนดังขึ้นเป็นระยะ กฏบเงี้ยวเกือบทั้งคณะต้องเดินทางไปรับโทษที่กรุงเทพฯ...