จดหมายรัก...เปิดผนึก II

บุหรง

"คนของหัวใจ" ของฉัน
คุณรู้ไหม  ว่าการคิดถึงมันช่างทรมานเหลือเกิน  แต่ถึงแม้จะทรมานเพียงใหนฉันก็ต้องทนให้ได้ในความทรมานที่อยู่บนความสุขกับการได้คิดถึงคนที่รักของหัวใจคุณคงหัวเราะฉันสินะ  อาจไม่ใช่เพียงแค่คุณที่จะหัวเราะฉัน  แม้แต่เพื่อนสนิทของฉันและผู้คนที่กลายผ่านเข้ามาอ่านอักษรที่ฉันเรียงร้อยถ้อยออกจากห้วงคำนึงเพื่อถ่ายทอดความคิดถึงไปยังคุณ  ฉันมิได้หวั่นเลยเพราะมันคือความบริสุทธิ์ของความรู้สึกที่ฉันอยากถ่ายทอดสู่คุณ  แต่คุณจะซึมซับซาบซึ้งเพียงไหน?   หรือใครจะวิพากษ์วิจารณ์อย่างไรนั้นฉันมิได้คิดหรอกสุดแล้วแต่ใจใครจะรองรับสัมผัสความรู้สึกที่ละมุนนี้  สำหรับคุณฉันคิดว่าคงไม่  เพราะคุณไม่เคยจริงจังกับอักษรหรือถ้อยคำของฉันแต่ไรมาและคุณเคยเตือนสติฉันว่าอย่าจริงจังกับตัวอักษร มันจึงเป็นเหตุผลที่อักษรของฉันคงไม่มหัศจรรย์ในหัวใจคุณดอก  หรือในคนบางคนที่ได้อ่านแล้วอาจรู้สึกอยากหัวเราะเยาะหยัน พร้อมกับสมเพช ในบางคนอาจซาบซึ้งไปกับถ้อยรำพันที่ถักทอทาบถึงคุณ  ฉันไม่แคร์ดอกว่ามันส่งผลอย่างไร?   แล้วแต่ใจใครจะคิดเถิด.
ความมหัศจรรย์ของถ้อยคำ หรือบทกลอนที่ได้สัมผัสนั้นมันช่างเหลือเชื่อจริงๆ มันทำให้เพ้อฝัน มันทำให้ซาบซึ้ง  ทำให้ตื่นเต้น  สามารถเปลี่ยนจังหวะการเต้นของหัวใจ ทำให้เต้นผิดจังหวะไปได้เชียว  และการที่ฉันได้สัมผัสกับถ้อยคำผ่านอักษรมาเนิ่นนานมันทำให้ฉันติดอยู่กับวังวน ความรู้สึกเพ้อฝัน  เพ้อเจ้อไปจนเกือบจะลืมความเป็นตัวตนของตัวเองไปเสียแล้ว และมันทำให้ฉันหลงรักตัวอักษรของคุณเข้าให้แล้วและเก็บไว้ในใจเรื่อยมา  คุณคงแปลกใจสินะ  หรือไม่อาจไม่แปลกใจก็ได้  คุณอยากรู้ไหม? ฉันจะเล่าให้ฟังว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
ความละเอียดอ่อนของข้อความหรือถ้อยคำบ่อยครั้งที่หัวใจอันหยาบของฉันได้สัมผัสความห่วงใย ความอ่อนโยน  ไม่รู้ว่าจะมีใครสัมผัสได้เหมือนอย่างที่ฉันได้สัมผัสมันไหม๊   นั่นสิหรือทุกคนสัมผัสได้และรู้สึกได้เหมือนๆ  กันทุกคน  หรือเจตนาถ้อยของคุณประสงค์จะให้ทุกคนสัมผัสได้เช่นนั้น  ใช่ฉันรู้สึกทุกครั้งที่ได้อ่านและสัมผัสถ้อยของคุณเหมือนหัวใจอันหยาบนั้นมันละเอียดขึ้น  มันอ่อนหวานขึ้น  มันอ่อนโยน โลกช่างดูสดใสทุกครั้ง  หายเหนื่อยล้าทุกครั้งที่ฉันได้สัมผัสถ้อยคำที่คุณส่งถึงฉัน   ฉันเชื่อในถ้อยคำที่ได้เห็นด้วยตาและใช้ใจสัมผัสยิ่งนานวันยิ่งทำให้หัวใจของฉัน  อ่อนไหว อ่อนโยนมากขึ้น  และอ่อนหวานกับถ้อยของคุณจนใครใครมักแปลกใจและคอยเย้าเสมอๆ ว่าฉันมีความรักแน่แล้ว   แต่ฉันกลับปฏิเสธว่าฉันไม่ได้มีความรักหรอก  แต่ฉันมีเรื่องราวดีดี  กัลยาณมิตรดีดี  เพราะฉันไม่สามารถค้นหรือสัมผัสถึงหัวใจของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งผู้เป็นเจ้าของถ้อยคำเหล่านั้นที่เขาส่งผ่านมาให้ได้สัมผัส  
ครั้งหนึ่งนั้น  ฉันเคยผิดหวังกับถ้อยคำที่คุณพยายามบอกฉัน  เหมือนเตือนว่าฉันกำลังจะปล่อยสายป่านของใจให้หลุดลอยสูง   ถ้าหากมันหลุดไปมันคงไม่มีวันกลับคืนมา  ใช่มันเป็นของแน่อยู่แล้ว  อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นไม่มีวัน หรือไม่มีสิ่งใดทดแทนหรือสร้างขึ้นใหม่แล้วทำให้เหมือนดังเดิมเป็นของเดิมได้  ความรู้สึกจิตใจของมนุษย์อย่างฉันและคุณก็เช่นกัน  ไม่มีวันจะเหมือนเดิมได้  ครั้งนั้นฉันรู้สึกปวดร้าวและอาการคล้ายคนอกหักถูกปฏิเสธความรัก  ถูกทอดทิ้ง  มันอ้างว้างโดดเดี่ยวเหนือคำบรรยาย  มันทำให้ฉันสับสนเพียงลำพังในโลกที่มืดมนนั้น ฉันตอบตัวเองไม่ได้ว่าฉันเป็นอะไร  ได้แต่ถามตัวเองวนซ้ำๆ  "เป็นอะไรไปเล่าหัวใจเจ้า"  เพราะมันรู้สึกเหนื่อย  รู้สึกสิ้นหวัง  รู้สึกเหมือนแสงสว่างดับมืดลงไปในทันใด  เปรียบได้เหมือนใจจวนเจียนจะขาด  แต่ก็ไม่ขาดกลับอัดอั้นแน่นสุมอยู่ในอก  ไม่อาจบอกเล่า เอ่ยกล่าวระบายให้ใครรับฟังได้  แต่ฉันก็ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้  ความรู้สึกหัวใจของฉันเพราะบ่มความรู้สึกเหล่านั้นเรื่อยมา  จากนั้นเป็นต้นมาฉันค่อยค่อยละเลียดอ่านทุกถ้อยของคุณ  ทุกตัวอักษรฉันใช้หัวใจที่ละเอียดขึ้นที่คุณช่วยกล่อมเกลามาค่อยค่อยอ่านทุกถ้อยทุกตัวอักษรของคุณที่ส่งถึงฉันและใครใคร  มันทำให้พบและเข้าใจ  ในเจตนาของคุณ  แต่การจะถอนใจหรือตัดใจจากสิ่งที่รักที่หลงไปแล้วนั้นยากนัก  เหมือนเราได้เสพสารเสพติดเข้าไป  แต่ฉันก็ต้องพยายามเพื่อช่วยเหลือ  หัวใจที่อ่อนหวั่นให้กลับมาเข้มแข็งเหมือนเมื่อก่อนนั้น   
จากนั้นประมาณสองสามปี  ฉันก็ทำให้ใจนิ่งได้มากยิ่งกว่าเดิมผลกระทบจากการที่เข้าไปอยู่ในวังวนหลงรักตัวอักษรของคุณทำให้มีผลกระทบ  กับการดำเนินชีวิตของฉันพอสมควร  มันทำให้ฉันไม่สามารถรักคนอื่นได้  ทำให้ฉันปฏิเสธคนดีดีที่เข้ามาในชีวิต  อาจดูตลก  ไม่ตลกหรอกนะ  ฉันพยายามที่จะรักคนอื่น  แต่ฉันก็ยังคิดถึงคุณ  ฉันทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะหายจากอาการดังกล่าวโดยการสวดมนต์แผ่เมตตา  ขอขมาคุณอยู่เสมอๆ  จนฉันร้องไห้เพราะเกลียดสิ่งที่ตัวเองเป็น   จนมาถึงปัจจุบันฉันไม่เหลือใครและไม่สามารถรักใครได้  "หัวใจผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่อาจรักใครได้อีกแล้ว"  ฉันเขียนจดหมายขึ้นไม่ใช่เพื่อโทษหรือกล่าวผิด  หรือบอกว่าเป็นความผิดใครดอก    "หัวใจฉันเองที่ผิด ที่ไม่หนักแน่นปล่อยให้ความรักเกิดขึ้น"
ฉันรักการเขียน...ฉันเลิกไม่ได้ที่จะเขียนฉันอาจต้องเปลี่ยนแนวการเขียน  "ยอดรัก"  คนของหัวใจฉันคุณยังคงเป็นความทรงจำและเรื่องราวที่ดีดีในชีวิต
คุณยังคงเป็นสิ่งที่น่าชื่นชม และยังคงเป็น "ห้องสมุดที่กว้างใหญ่"  สำหรับฉัน  ไว้ฉันจะเขียนจดหมายถึงคุณในฉบับหน้า  แล้วพบกันค่ะคนของหัวใจ...