แม่หมอเสน่ห์...

คีตากะ

ผู้หญิงซึ่งหัวใจของฉันรัก วานนี้ได้นั่งอยู่ในห้องโดดเดี่ยวนี้และพักผ่อนร่างกายอันน่ารักของเธอบนเตียงกำมะหยี่ เธอได้จิบเหล้าองุ่นจากแก้วผลึกทรงสูงนี้

นี่คือความฝันของวันวาน เพราะว่าหญิงซึ่งหัวใจฉันรักถูกพรากไปยังที่ห่างไกล ดินแดนแห่งความลืมเลือนและว่างเปล่า

รอยพิมพ์แห่งดรรชนีของเธอยังคงอยู่ในกระจกเงาของฉัน กลิ่นหอมหวนจากลมหายใจเธอยังติดอยู่ในเสื้อผ้าของฉัน และเสียงสะท้อนจากเสียงหวานของเธอยังอาจได้ยินได้ในห้องนี้

แต่หญิงซึ่งหัวใจฉันรักได้ถูกพรากไปยังที่ห่างไกลซึ่งเรียกว่าหุบผาแห่งการเนรเทศและความลืม

ข้างๆ เตียงนอนของฉันมีภาพของหญิงคนนี้แขวนอยู่ ฉันได้เก็บจดหมายรักซึ่งเธอได้เขียนถึงฉันไว้ในกล่องเงินซึ่งประดับด้วยมรกตแลปะการัง ทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านี้ยังคงอยู่กับฉันจนถึงวันพรุ่งนี้ เมื่อลมจะพัดมันไปสู่ความลืมเลือน ณ ที่ซึ่งความเงียบใบ้เท่านั้นครอบครองอยู่

หญิงซึ่งฉันรักนั้นก็เหมือนกับหญิงผู้ซึ่งท่านได้มอบดวงใจของท่านให้เธอ เธอเป็นหญิงงามอย่างประหลาดราวกับว่าถูกปั้นโดยพระผู้เป็นเจ้า อ่อนโยนราวกับนกเขา มีเสน่ห์มารยาราวกับงูพิษ และสง่างามอย่างหยิ่งผยองราวกับนกยูง ดุร้ายเหมือนดังสุนัขจิ้งจอก น่ารักราวหงส์ขาว และน่าหวาดกลัวดุจดังราตรีสีดำ เธอถูกปรุงแต่งขึ้นด้วยดินกำมือหนึ่งและฟองแห่งน้ำทะเลถ้วยหนึ่ง

ฉันได้รู้จักหญิงคนนี้ตั้งแต่วัยเด็ก ฉันติดตามเธอไปในท้องทุ่งและจับชายภูษาของเธอยามเธอนวยนาดไปตามถนนในเมือง ฉันได้รู้จักเธอตั้งแต่วันเวลาแห่งความเยาว์ของฉัน และฉันเห็นเงาแห่งดวงหน้าเธอในหน้าหนังสือที่ฉันอ่าน ฉันได้ยินเสียงสวรรค์ของเธอในเสียงพร่ำเพ้อของสายธาร

ฉันได้เปิดเผยความไร้สุขแห่งหัวใจฉัน และความลับแห่งวิญญาณฉันให้แก่เธอ

หญิงผู้ซึ่งหัวใจฉันรักได้ถูกจำพรากจากไกลไปยังที่ซึ่งเยือกเย็น เปล่าเปลี่ยวและห่างไกล ดินแดนแห่งความว่างเปล่าและลืมเลือน

หญิงซึ่งหัวใจฉันรักได้รับนามว่า ชีวิต เธอสวยงามและดึงดูดทุกหัวใจไปยังตัวเธอ เธอนำเอาสมบัติของเราไปยึดถือจำนำไว้ และฝังความถวิลหาของเราไว้ในคำมั่นสัญญาหลายครั้งหลายครานัก

ชีวิต คือหญิงที่ใช้น้ำตาของคู่รักแห่งเธออาบชโลม และลูบไล้ประทิ่นตัวเธอด้วยโลหิตแห่งเหยื่อของเธอ ภูษาของเธอคือทิวาวารสีขาว บุซับในด้วยความมืดแห่งราตรี เธอนำเอาหัวใจมนุษย์ไปเป็นคนรัก แต่ปฏิเสธที่จะวิวาห์กับเขา

ชีวิตคือแม่หมอเสน่ห์
สิ่งหลอกล่อเราให้ทำชั่วร้ายคือมารยาของเธอ
แต่ผู้ซึ่งรู้จักเล่ห์กลมารยาของเธอดี
ย่อมหนีไปไกลลิบจากมนต์สาปของเธอ




คำครู
เขียนโดย คาลิล ยิบราน
น่านรังษี กิติมา แปล