คำขอบคุณ......ของคนที่ถูกทิ้ง

คีตะ

หากสามารถย้อนเวลากลับไปได้...
วันนั้นที่เค้าบอกลา  ฉันจะไม่เสียน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียว
นึกนึกแล้วก็มานั่งขำตัวเอง  ว่าทำไมต้องฟูมฟายขนาดนั้น
ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่า ผู้ชายคนนั้นไม่มีความสำคัญ
ใช่ เค้าสำคัญมาก สำคัญมากขนาดที่ถ้าหากวันใดวันนึงเค้าย้อนกลับมา
ฉันก็ยินดี ที่จะอ้าแขนรับเค้ากลับมา ด้วยความเต็มใจ
แต่ในขณะนี้ วินาทีนี้...
ฉันก้อไม่ปฏิเสธอีกเหมือนกันว่าฉันมีความสุขมากกว่าตอนที่ได้อยู่กับเขา
ฉันไม่จำเป็นต้องมาคอยนั่งพะวงว่า เค้าจะไป ชอบใคร จีบใคร
ไม่ต้องมานั่งกลุ้มว่า เมื่อไรเค้าถึงจะเบื่อฉัน  
อาจเป็นเพราะความห่างไกลก็เป็นได้ ที่ทำให้ฉันคิดแบบนี้ 
เพราะความห่างไกล มักมีอิทธิพลกับ คู่รักแทบทุกคู่อยู่เสมอ
ณ ปัจจุบันที่ฉันอยู่เวลานี้  ไม่มีความรู้สึกแบบนั้นอีกต่อไป
สิ่งที่เหลืออยู่ในเวลานี้ มีเพียงแต่.....
ความทรงจำดีดีที่เราเคยมี และทำให้กัน
ฉันเชื่อนะว่า  มีผู้หญิงเพียงไม่กี่คนหรอก ที่จะยอมเดินออกมาจากชีวิตของผู้ชายคนนึงที่รักที่สุดอย่างเงียบๆ แบบฉัน โดยไม่มีการยื้อยุดให้เขากลับมา
ถ้าจะถามหาเหตุผลว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนั้น
ฉันก็จะตอบออกมาอย่างหน้าชื่นตาบานว่า ก็เขาไม่ต้องการเราแล้ว จะไปหน้าทนอยู่ทำไมฉันไม่อยากให้เค้าสงสาร สมเพช
ฉันเพียงต้องการให้เค้ารู้ว่า  ถึงไม่มีเค้าฉันก็อยู่ได้ และก็สามารถอยู่ได้อย่างดี
และมีความสุขเสียด้วย
แต่มีความจริงอยู่ข้อนึงที่ฉันไม่อยากให้เค้ารู้ และเค้าก็คงไม่มีวันรู้
ความจริงข้อนั้นก็คือนับจากนี้ไป จากวันที่คุณบอกลา  ผู้หญิงคนนึงที่คุณ
โยนเธอทิ้งไป และหายไปจากความรู้สึกคุณตามกาลเวลา
ผู้หญิงคนนั้นต้องอยู่กับน้ำตาแทบทุกคืน....
ก็ไม่คิดเหมือนกันว่า....ฉันก็ต้องเป็นผู้หญิงอีกคนนึงที่ถูกทิ้ง
ทิ้งแบบไม่มีเยื่อใยเสียด้วย....
ไม่โกรธ และไม่เคยโกรธ  คุณไม่ใช่คนผิด เรื่องระหว่างเราไม่มีใครผิด
ไม่มีใครถูก มีเพียงแค่คำว่า เหงา และคำว่า รัก เท่านั้น ที่เป็นสาเหตุ โดยความรู้สึกของคุณคงเป็นคำแรก ส่วนฉันเป็นคำหลังมากว่า
ขอบคุณนะ  ที่ครั้งนึงในชีวิต   คุณเคยทำให้ผู้หญิงอย่างฉันมีความสุขที่สุด
ถึงแม้มันอาจไม่นานนัก แต่มันก็ทำให้ฉันประทับใจได้อย่างไม่รู้ลืม
อิจฉานะ อิจฉาผู้หญิงที่คุณรัก
ถึงตอนนี้ ฉันก็ยังคงต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบเก่าเก่า
แบบเหงาเหงา ไม่มีใคร  แต่ก็มีความสุข
.....สุดท้าย  แต่คงไม่ท้ายสุด มีคำนึงอยากถามคุณว่า
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่เคยรักกันมั่งเลยหรือไง
มีหัวใจบ้างหรือเปล่า...