ความเหมือนในความคิดถึง

รษฎา ปนาลี

1.
เส้นทางของกวี  มันไม่ง่ายอย่างที่คิด  หวังไว้หรอกนะ  การเติบโตด้านความคิด  การมองทุกสิ่งอย่างที่ลุ่มลึก  คิดให้มาก  แสวงหามุมมองที่แตกต่าง  นั่นแหละคือเส้นทางของกวี
	
ใครคนหนึ่งบอกฉันอย่างนั้น  ฉันเห็นด้วยแต่ไม่ทั้งหมดหรอกนะ  คำว่ากวี  นักเขียน  นักประพันธ์  มีมุมมองที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง  ฉันให้คำนิยามของคำเหล่านั้นว่า  นักฝัน
	ใครคนนั้นบอกฉันว่า  ฉันไม่ใช่กวี  ฉันไม่ปฏิเสธเพราะฉันเขียนสิ่งที่ฉันอยากเขียนเท่านั้น  ไม่สนองความต้องการของใครนอกจากตัวเอง  มีการคิดทีผ่านกรอบของตัวเอง  มองจากมุมมองของฉันเอง   มองมุมที่แตกต่างในแบบของฉัน  นั่นแหละฉันได้เลือกของฉันเองที่แตกต่างจากเขา  
ฉันเดินฝ่าความมืดและความเงียบเหงาของรัตติกาลตามเขาไปสู่มุมของเขาที่เขาบอกว่าแตกต่างจากใครอื่น  ตามสะพานเรียบคลองเล็กๆ  ท้องน้ำสีดำสะท้อนแสงสีไฟของตึกอาคารเบื้องหน้าที่ตกแต่งด้วยหลอดไฟหลากสีเต้นระยับบนผิวน้ำ  ความสงบเลื่อนไหลเฉื่อยช้า  แตกต่างกับพายุคลื่นจากการแล่นของเรือขนส่งผู้โดยสารเมื่อกลางวัน  สายลมพัดลูบไล้ผิวน้ำ  อาจกล่าวได้ว่า  เป็นความบริสุทธิ์ของท้องน้ำที่มีรอยมลทินก็ว่าได้เขาถามฉันว่าเห็นความสวยงามไหม  ฉันตอบเขาว่าฉันเห็นความแตกต่าง  เขามองฉันด้วยแววตาอันผิดหวัง  มุมนี้ของใครคนนั้นงดงาม  สงบเป็นมุมที่เขาโปรดที่สุด  เรานั่งกันที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวริมฝั่งคลอง  ซึ่งเป็นที่ของใครต่อใครที่ผ่านไปมาได้แวะนั่ง  แต่เวลานี้เป็นของเรา  เขาสูดลมหายในเข้าลึก  และค่อยๆผ่อนออกมองออกไปข้างหน้า  คล้ายๆกำลังครุ่นคิดสิ่งใดอยู่
ลองบรรยายภาพที่เห็นให้ผมฟังหน่อยซิ  เขายังคงทอดสายตามองออกไป
ความแตกต่างที่คงเดิมและความสงบ  ฉันบอกเขาเพียงแค่นั้นพร้อมกับมองออกไปข้างหน้าเหมือนกับเขา
กวีต้องมองอะไรให้ลึกกว่านี้  ไม่รู้ว่าใครๆเขามองคุณเป็นกวีได้อย่างไร  เขาถอนหายใจเฮือใหญ่ก่อนหันกลับไปมองเบื้องหน้าตามเดิม     ฉันตอบเขาไปเพียงว่าฉันไม่ใช่กวีหรอก  นั่นเป็นเพียงภาพที่ใครอื่นมอง ฉันรักที่จะเขียน  ถึงแม้ไม่มีคนอ่าน  ไม่มีใครชื่นชม  ฉันรักที่จะเขียนเท่านั้นเอง
	แต่ผมอยากให้คุณเป็นกวี
คำพูดของเขาช่างหนักแน่น  สายตาที่มองฉันอยู่ขณะนี้ดูจริงจัง  จ้องเขม็ง  ฉันยิ้มเจื่อนๆให้กับเขาก่อนหันหน้าหนีสายตาของเขาไปเบื้องหน้าอีกของฝั่งหนึ่งที่เงียบเชียบ  บ้านไม้ปิดไฟสู่ภวังค์
	เวลาผมนั่งอยู่มุมนี้ผมเขียนอะไรได้มากมาย  คุณมองสายน้ำที่ไหลเอื่อยนั่นซิ  มันพาเรื่องราวมากมายมาสู่เรา  ก่อนที่มันจะผ่านไปเล่าเรื่องราวให้ใครอื่นฟัง  เขามองออกไปเบื้องหน้าอีกครั้ง  นัยตาเศร้าสร้อย
2.
สายน้ำไหลเอื่อยอ้อยอิ่ง  เรือถุงพลาสติกสีขาวลอยผ่านหน้าไปช้าๆ  เสียงยุงบินทำลายความเงียบพร้อมทั้งเสพย์เลือดอย่างสำราญจากเนื้อหนังของเราสองคน  ผู้คนบนสะพานดูบางตาลงทุกที
	รู้มั้ยผมชอบมองมุมที่ใครไม่มอง  ขณะที่ใครหัวเราะผมอยู่ว่าบ้า  ว่าเปิ่น    หารู้ไม่ว่าผมก็หัวเราะเขาอยู่เหมือนกัน  พวกเขานั่นแหละบ้ากว่าผมเสียอีก  เขาหันมายิ้มจางๆ ก่อนหันกลับไปมองเบื้องหน้าตามเดิมพร้อมกับพูดต่อ
	คุณต้องมองอะไรให้แตกต่างและหามุมมองที่แปลกออกไป  ผมอยากให้คุณเป็นกวี  ฉันหันมายิ้มให้กับเขาเพื่อให้บรรยากาศที่เป็นอยู่ดีขึ้น
	ผม  ฉันอ้าปากหาวก่อนที่เขาจะทันพูดจบประโยค
	ง่วงนอนซะแล้ว  ผมอยากให้ใช้เวลากลางคืนให้คุ้มค่ากว่านี้
	ฉันมักตื่นเช้าและใช้เวลานั้นเขียนอะไรต่างๆ  หรือนั่งคิดอะไรเงียบๆ  หลายชีวิตเริ่มต้นวันใหม่อย่างสุขใจ  บางชีวิตต้องรีบเร่งแข่งกับเวลาและการจราจร  บางวันฉันนั่งรถไปรับบรรยากาศเช้าที่สวนสาธารณะใกล้ๆมองต้นไม้เมืองกรุงค่อยๆตื่นขึ้นทำหน้าที่ปอดเมืองกรุงอย่างแข็งขัน  ยินเสียงวงสนทนาของผู้ผ่านโลกมานาน  เรื่องราวตั้งแต่วัยหนุ่ม สาว  จนปัจจุบันก่อนตะวันสายจะมาพรากความฝันจากไป  ฉันชอบมองดูหลายสิ่งที่กำลังเริ่มต้น  มันหมายถึงชีวิตใหม่
	เดี๋ยวค่อยกลับนะ  อยู่กับผมต่ออีกสักนิด  เขาหันมาจ้องตาด้วยสายตาอ้อนวอน  ก่อนจะพูดต่อ
	คืนนี้นั่งคุยกันทั้งคืนได้ไหม  พรุ่งนี้เราคงไม่พบกันอีกนาน
ฉันเงียบและมองหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มพร้อมแววตาที่อ้อนวอนของเขา  ในใจกลับคิดถึงงานกองโตที่อยู่เต็มโต๊ะ  และต้องส่งต้นฉบับในเร็ววัน  ฉันนั่งฟังเขาต่อไปโดยให้เสียงของเขาทำลายความเงียบ
	
กลับเถอะค่ะ  ดึกมากแล้ว  ฉันได้ยินเสียงตัวเองหลังจากไม่ได้ยินนาน
	ก็ได้  เดี๋ยวผมเดินไปส่ง
	
3.
	เช้าวันนี้  สายลมหนาวทักทายฉัน  สายหมอกเย้าหยอกยอดไม้  ขุนเขาโอบประคองสายน้ำอย่างอบอุ่น  แสงแดดละมุนปลุกทุกชีวิตให้ฟื้นตื่น  ฉันนั่งจิบน้ำชาอยู่บนชานเรือนไม้ไผ่หลังคามุงตองตึง  หลายหลังควันไฟกำลังคุกรุ่นเพื่อการดำรงอยู่ของชีวิต  เสียงภาษาแปลกหูเมื่อหลายเดือนก่อน  แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน    
	คูคับ  เช้านี้ไปกินข้าวบ้านผมมั้ย  ถ้าไปผมจะให้ไก่กินคูคับ  วันนี้บ้านผมแกงไก่
	ฉันนึกถึงใครคนนั้นอีกครั้ง  ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ  สบายดีหรือเปล่าหรือคงพบใครสักคน  ซึ่งเป็นกวีของเขาแล้ว  เช้าวันนี้แกงไก่คงจะไม่กินฉันหรอกนะ