ขอบฟ้าของดวงจันทร์ แสงตะวันของดวงอาทิตย์ ตอนที่ 5

สิดามัน

5
การรอคอย
	หลังจากที่ผมได้เจอเธอชีวิตของผมก็เริ่มเปลี่ยนไป  ผมกลับมีความรู้สึกถึงสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวของผมมากขึ้น  และผมมักจะมองมันอย่างสวยงาม และคิดว่ามันคือสิ่ง ๆ หนึ่งที่จะส่งผลให้สิ่งๆ หนึ่งเกิด อย่างกับที่ผมไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบกับเธอเพียงแค่สมุดบันทึกแค่เล่มเดียว   ตั้งแต่วันที่ผมเอาสมุดบันทึกไปคืนเธอ ผมยังไม่กล้าที่จะโทรหาเธอเลย ไม่รู้ว่าเป็นอะไรทั้ง ๆ ที่เธอก็คุยกับผมดี  อาจเป็นเพราะผมคิดมาก  กลัวว่าเธอจะยุ่ง หรือเธอทำงานอยู่  ผมเลยไม่กล้าโทร  แต่ผมยังคงจำทุกคำพูดทุกกริยาที่เธอทำต่อผมอย่างชัดเจน ราวกับว่ามันเกิดขึ้นเมื่อวานนี้  ผมไม่รู้จะทำอย่างไรตัวผมรู้สึกปั่นป่วน  ดวงจันทร์ที่เคยดูยามค่ำคืนที่ผมรู้สึกสงบ กับเปลี่ยนเป็นหน้าเธอ  ผมรู้  รู้ว่ามันอาจจะไกล  เธอเหมือนดวงอาทิตย์ ที่หลาย ๆ คนได้รับความสุข ความอบอุ่นจากเธอ  แต่แสงที่เธอสาดส่องมาอาจทำให้ผมที่เหมือนฝุ่นธุลี หายไปล่องลอยไป  โดยอาจไม่มีใครเห็น  และคงเป็นไปได้ยากที่ผมจะได้เจอกับเธอ เพื่อบอกเธอว่ารู้สึกดี ๆ อีก    คงอีกไม่นาน ดวงจันทร์ดวงเดิมที่ผมใช้ปลอบใจในเวลาที่ผมเหงา ผมคงจะได้ขึ้นไปนั่งมองและพูดคุยด้วยอีกครั้ง  แต่ตอนนี้ผมยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เลยว่า  ผมรู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่    
	ทำไมฉันถึงยังคิดถึงรอยยิ้มและสายตาคู่นั้นของเขาอีกนะ   ฉันคิดว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแต่สายตาและรอยยิ้มคู่กันก็คอยตามฉันตลอดเวลาที่ฉันหลับตา   น้ำเสียงและการพูดที่ดูอบอุ่นของเขา  เป็นสิ่งที่ฉันค้นหาอยู่หรือ  ฉันยังตอบตัวเองไม่ได้  ฉันคงเข็ดกับความรักจนไม่กล้าที่จะเปิดใจรับใครแล้วหรือนี่    และความรู้สึกที่ฉันมีตอนนี้ หมายความอย่างไร  เฮ้อ กลุ้มใจจริง ไม่น่าเลยฉัน  ฉันไม่น่าจะลืมหรือซุ่มซ่ามเลย   ไม่งั้นมันคงไม่ต้องทำให้ฉันนั่งถามตัวเองอย่างนี้หรอก  เขาอาจไม่ได้คิดอะไรกับฉันก็ได้   ฉันว่า แต่เขาช่างดูอบอุ่น ทำให้ฉันมีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ ๆ แม้เขาจะไม่ค่อยพูดเลยตาม  แต่ฉันสัมผัสถึงความรู้สึกผ่านสายตาเขาได้ทันที   ทำไหมเขาทำให้ฉันจดจำเขาได้มากขนาดนี้ ทั้งๆ  ที่เขาก็เป็นแค่คนทั่วไป  หรืออาจจะเป็นเพราะฉัน รักเขา  บ้าน่า.....คงไม่หรอก  ฉันคิดว่าเวลาคงทำให้ฉันลืมเขาอย่างแน่นอน  ฉันเองก็ยุ่งจะตาย ฉันคงไม่มีเวลาเอาเขามาคิดหรอก  ใช่ไหม
	ช่วงนี้ผมหนีหน้าเธอไม่พ้นจริง  ๆ  ไม่ว่าจะเป็นรายการโทรทัศน์ โฆษณา รวมถึงรายการต่าง ๆ ที่เธอมักจะไปปรากฏตัว ทำให้ผมละสายตาไปจากหน้าจอไม่ได้เลยซักครั้ง  ทั้ง ๆ  ที่ผมไม่ใช่คนชอบดูรายการโทรทัศน์  ไม่ชอบฟังเพลง ชอบอยู่ในธรรมชาติ  เธอกลับดึงผมเข้าสู่ความเป็นมนุษย์ในแบบสังคมเมือง ที่มีความสุขกับการเสพสิ่งที่เรียกว่าสื่อบันเทิง  ซึ่งเมื่อก่อนผมเคยคิดว่ามันคงไม่จำเป็นกับผมเท่าไร  แต่วันนี้ผมกับเห็นคุณค่าของมัน ผมคิดว่ามันทำให้มีความสุขมากขึ้นเป็นสิ่งที่ช่วยผ่อนคลายให้ผมมีความสุขจากสังคมเหงา ๆ ภายในเมืองใหญ่แห่งนี้ ผมเองอยู่ตัวคนเดียวมานาน  ไม่มีญาติพี่น้อง เพื่อนก็มีไม่มาก  ความสุขที่เคยได้รับคือการได้อ่านหนังสือดี ๆ ซักเล่ม พร้อมจิบกาแฟ นั่งมองดูปลาที่ผมเลี้ยงไว้ กับต้นไม้ครึ้ม ๆ บริเวณระเบียงที่ผมอุตส่าห์เฝ้าดูแลและปลูกมัน  เอาใจใส่มันแม้ผมจะไม่มีเวลาเลยก็ตาม  แต่มาวันนี้  สิ่งที่ผมเคยทำอยู่กลับมีความสุขมากขึ้น เมื่อผมได้ฟังเพลงจากเสียงเธอไปด้วย   ผมไม่รู้ว่าผมจะเป็นโรคคลั่งดาราหรือเปล่า  แต่ผมคิดว่าคงไม่ใช่    และหลาย ๆ ครั้งผมพยายามที่จะปิดโทรทัศน์ และวิทยุ แต่ผมกลับทำไม่ได้ มันกลายเป็นสิ่งเสพติด ที่ทีแรกผมไม่อยากจะติด  แต่เมื่อผมไปอยู่ในหลายๆ ที่ เสียงเพลงของเธอที่เปิดในที่ต่างๆ  ไม่ว่าจะเป็นตามห้างสรรพสินค้า  ร้านอาหาร หรือแม้แต่ที่ทำงาน ทำให้ผมร้องเพลงของเธอได้หลายเพลงเลยทีเดียว  นี่ผมชอบเธอ หรือว่าผมมีความสุขกับสิ่งที่เธอกำลังให้ทุกคนกันแน่  ผมยังคงเก็บเบอร์โทรศัพท์ของเธอไว้  และคิดไว้หลายๆ  ครั้งว่าจะส่งข้อความไปให้กำลังใจเธอแต่ความกล้าของผมยังมีไม่มากพอ  กลัวเธอจะรำคาญ   ทั้งๆ ที่เธอเองก็สร้างความสนิทใจให้กับผมอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน    หลายวันมานี่ทำให้เพื่อนร่วมงานทักผมว่าไปทำอะไรมา หน้าตาดูผ่องใส และมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าเสมอ  ผมว่าผมอาจไม่ได้เปลี่ยนหรือได้ทำอะไร แต่ความสุขใจที่ผมมีอยู่นี้ อาจไปออกบนใบหน้าก็ได้  จนทำให้ผมพยายามลืม ๆ เธอ แต่คงทำไม่ได้ซักทีเพราะเสียงเธอ และตัวเธอ ปรากฏให้ผมเห็นอยู่ตลอดเวลา มีอยู่ทางเดียวที่ทำให้ผมไม่เจอเธอได้ คือ หนีเข้าป่า เพราะว่าคงจะไม่เห็นหน้าตาและเสียงเธอ ตามรายการโทรทัศน์ วิทยุ และสื่อต่าง ๆ แต่ผมคงจะทำไม่ได้แน่ๆ  เลย  หลายวันมานี่พระจันทร์คงจะเหงา เพราะผมเอาเวลาที่เคยมองพระจันทร์มาใส่ใจกับกล่องสี่เหลี่ยมที่มีเธออยู่แทน   
	แม้จะเหนื่อยมามากมาย  สองสามวันมานี่ฉันถึงหัวหมอนแล้วหลับเป็นตาย เวลาส่วนตัวแทบจะไม่เหลือเลย เพราะต้องไปอัดรายการต่างๆ  เพื่อเตรียมโปรโมทงานชิ้นใหม่ของฉัน  เหนื่อยเหลือเกินฉันอยากจะพัก  แต่ด้วยการทำงานของฉันไม่สามารถเลือกอะไรได้ มันต้องทำหน้าที่ ในทุก ๆ วัน  หลาย ๆ คนอาจเห็นว่ามีความสุข ฉันยอมรับว่ามันมีความสุขในบางจุด  แต่หลาย ๆ จุดฉันอาจจะลำบากใจ อาจไม่พอใจ  ฉันขาดคนที่คอยให้กำลังใจฉัน เวลาที่ฉันมีเวลาอยู่กับตัวเอง ฉันกลับคิดถึงแต่เขา  ว่าถ้าหากมีสายตาและรอยยิ้มที่คอยมองฉันอยู่ ไม่ต้องพูดอะไรฉันก็คงจะมีความสุข  หลายวันแล้วที่ฉันไม่ค่อยรู้สึกถึงเขา  แสดงว่าอาการฉันเริ่มดีขึ้น อาจเป็นเพราะเวลาว่าง ๆ ที่เป็นส่วนตัวคงไม่มีด้วย  ทำให้ฉันลืมไปได้เหมือนกัน  แต่ยังไงยังไง ภาพของเขาก็ยังติดอยู่เสมอเวลาที่ฉันขาดกำลังใจ  ไม่รู้สิ  หรือว่าฉันรักเขางั้นหรือ
	ผมนั่งคิดมาหลายคืนแล้วว่า  ผมจะส่งข้อความไปหาเธอดีไหม   ผมชั่งใจอยู่นาน แต่ผมคิดว่าผมคงจะไม่รบกวนเธอมากไป  แค่เพียงผมส่งข้อความ ว่าผมติดตามงานเธอแค่นั้น  แต่กว่าผมจะหาคำพูดที่ผมจะส่งให้เธอนั้นมันยากเย็นแสนเข็ญ  ใช้เวลานานมากว่าตอนที่ผมพิมพ์ไปเสียอีก  เอาเป็นว่าผมตกลงใจที่ส่งข้อความไปหาเธอ  ด้วยข้อความที่ว่า
	คุณคือดวงตะวันที่ทำงานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พร้อมยังส่องแสงให้ความสุขกับทุก ๆ คน ผมเป็นคนหนึ่งที่รอรับแสงแห่งความสุขจากคุณ    รักษาสุขภาพด้วยนะครับ ผมจะคอยเป็นกำลังใจ
	และผมคิดว่าผมมีความสุขที่ได้ส่งข้อความไปหาเธอ  แต่ก็ยังกังวลว่าเธอจะคิดอย่างไรกับผมแน่  กลัวเธอจะรำคาญและอื่น ๆ อีกสารพัด  ทั้งที่ไม่น่าคิด  ผมอาจกังวลมากเกินไป แต่อย่างน้อยผมได้ทำในสิ่งที่ผมต้องทำแล้ว  คืนนี้ผมคงหลับไปพร้อมรอยยิ้ม