นาฬิกาข้อมือ กับ ความรัก

คุซาโนะคุง

สำหรับคนที่ใส่นาฬิกาข้อมือเป็นประจำ คงจะรู้สึกได้ .. ถ้าวันหนึ่งนาฬิกาเรือนนั้นได้หายไปจากข้อมือ และคงรู้สึกขัดเขินทุกครั้งยามยกข้อมือที่ว่างเปล่าขึ้น เพื่อมองหาเวลากับสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่ได้พบหรือทำเป็นประจำ มันย่อมก่อให้เกิดความผูกพัน หรือ ความเคยชิน ฉันเก้อเขินทุกครั้งยามยกข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วพบกับความว่างเปล่า อะไรบางอย่าง .. ทำให้นึกถึงใครบางคนในช่วงเวลาที่เค้าหายไป ฉันรู้สึกขาด .. เมื่อมองไปรอบ ๆ แล้วไม่พบเค้า ฉันเคยรู้สึกพอใจที่มีเค้าอยู่ใกล้ๆ ในวันที่ไม่แข็งแรง แต่บางครั้ง .. กับพอใจกับการเดินคนเดียว 
มีใครบางคน .. บอกว่า .. คนเราจะรู้ค่าต่อเมื่อได้สูญเสีย สำหรับตัวเองกับคิดว่า .. ยอมสูญเสียดีกว่า .. เพื่อให้ได้ลึกซึ้งถึงคุณค่านั้น บางทีมันอาจจะเป็นการดี 
หากฉันจะอยู่ห่าง ๆ หรือ ตัดขาด จากอะไรบางอย่าง เพื่อให้รู้ซึ้ง ถึง หัวใจตัวเองให้มากขึ้น กับใครบางคนที่ขาดหายไปในชีวิต คงจะเหมือนกับเราไม่มีนาฬิกาบนข้อมือ และคงมองหากับการหายไปในช่วงแรก ๆ แต่อีกไม่นาน  มันคงจะเป็นความเคยชิน