...จดหมายรักฉบับที่ 2 .. มองในตาฉัน..จะเห็นคุณอยู่ในนั้น...

ผู้หญิงสีม่วง

 
                                                                   27  มิถุนายน 2547
สวัสดีค่ะ .. คนในความคิดถึง
กินอะไรหรือยังคะ ? ถ้ายัง..ไปกินซะนะ..แล้วค่อยมาอ่าน ..เดี๋ยวจะปวดท้องอีก ..
คุณจำวันที่เราพบกันครั้งแรกได้มั๊ย.. 
ฉันไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่า..
ทันทีที่เห็นชายหนุ่มใส่แว่นคนหนึ่งยืนดูโปสเตอร์หนังเรื่อง ..ไอ้ฟัก ..อยู่นั้น..
ฉันบังอาจมั่นใจเหลือเกิน..ว่าคนๆ นั้นต้องเป็นคุณ ...
วินาทีที่ฉันเดินผ่านคุณ .. ใจฉันเต้น .. ลุ้นอยู่เหมือนกันว่าคุณจะหันมามองฉันมั๊ย ..
แล้วคุณจะทำหน้าอย่างไรนะ ..จะจำฉันได้มั๊ย ..
แต่ดูเหมือนฉันจะลุ้นไม่เป็นผล .. เพราะคุณยังคงใจจดใจจ่ออยู่หน้าโปสเตอร์..
ฉันอดคิดเล่น ๆ ไม่ได้ว่า .. คุณคงชอบผู้หญิงในชุดสีแดงเป็นแน่ ..
หลังจากที่เราได้ทักทายกัน .. คุณเชื่อมั๊ย ..ฉันก็ยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองอยู่ดี..
ว่าตอนนี้ ฉันกำลังเดินข้าง ๆ คุณ ..
คนที่บอกกับฉันด้วยประโยคง่าย ๆ ตรง ๆ ว่า .. อยากดูหนังกับเธอ ..
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่วิเศษเลิศเลอมาจากไหน ..
แต่ก็ไม่เคยคิดว่า..หัวใจของตัวเองจะแพ้ความเรียบง่ายเข้าเสียแล้ว ..
เถอะนะ..อย่างน้อย ๆ มันก็เป็นเรื่องดีไปได้..
เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ฉันไม่รู้สึกประหม่า..เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายแปลกหน้า .. 
ฉันชอบกินสตรอเบอรี่ .. และดีใจจังที่คุณก็ชอบเหมือนกัน..
ฉันชอบที่จะล้างสตรอเบอรี่ก่อนกิน ..
แต่ฉันอยากกินสตรอเบอรี่ยังไม่ได้ล้าง..ที่คุณส่งให้มากกว่า ..
คุณรู้มั๊ย .. จนถึงวันนี้..ฉันยังนั่งคิดอยู่เลย..
ว่าคุณสั่งหมูสไลด์มา เพื่อที่จะกินดิบ ๆ จริงหรือเปล่า ..
อยากที่จะลองกิน.. ว่ามันอร่อยอย่างที่คุณบอกมั๊ย ..
แต่ก็ไม่กล้าพอ .. กลัวว่าจะเป็นมุขตลกหน้าตายของคุณ ..
เอาไว้ถ้ามีโอกาส .. ฉันจะสั่งมาให้คุณกินให้ดูนะ ..แล้วฉันจะกินตาม ..
โดยไม่ลืมขอโทษ..ที่คราวก่อน..จับใส่ลงหม้อต้มไปหมดเลย ..
อีกไม่กี่วัน..ก็จะครบกำหนด 3 เดือนที่ฉันจะไปบริจาคเลือดแล้ว ..
ความจริง ..หลังจากครั้งแรก..ฉันยังลังเลที่จะมีครั้งที่ 2 ..
จนวันนั้น .. เมื่อคุณเดินตรงไปยังจุดรับบริจาคเลือด..และไม่ลังเลที่จะทำ..
หัวใจฉันก็ร่ำร้องที่จะทำเป็นครั้งที่ 2  พร้อม ๆ คุณ..ข้าง ๆ คุณ..
หากแต่ติดตรงที่ยังไม่ครบเวลาที่จะบริจาคได้..
คุณรู้มั๊ย ..หลังจากวันนั้น.. ฉันนั่งนับวันที่จะครบ 3 เดือนเร็ว ๆ 
และวันที่ 2 เมษายน ก็เป็นวันดีที่ฉันได้โอกาสทำในสิ่งเดียวกันกับที่คุณทำด้วยความเต็มใจ..
และอีก 5 วันจะเป็นครั้งที่ 3 ในชีวิตฉัน ..และจะมีครั้งต่อ ๆ ไปจนตราบที่ฉันยังบริจาคได้..
Hidalgo  หนังเรื่องแรกที่เราดูด้วยกัน ..
อายที่จะบอกคุณจังว่า.. นอกจากฉันจะเก็บตั๋วหนังทั้ง 2 ใบเอาไว้อย่างดี..
ฉันยังเขียนชื่อของคุณและฉันลงไปตามหมายเลขที่นั่งของเราด้วย ..
ถึงตอนนี้ .. ถ้าให้ย้อนเวลากลับไป.. ฉันอยากจะวิ่งไปเก็บกล่องป๊อปคอร์น 
แก้วเป๊ปซี่และหลอดที่คุณดูดมาเก็บไว้ด้วยซ้ำ .. มันไม่ใช่การกระทำที่เหลวไหลหรอกนะ ..
สำหรับฉันแล้ว ..ความทรงจำ..ไม่ใช่เรื่องไร้สาระ ..
ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ใกล้ ๆ คุณ ..
ฉันรู้สึกได้ว่า .. ความประหลาดใจในตัวคุณเกิดขึ้นในใจฉันเป็นระยะ ๆ 
คุณไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันจะสามารถคาดเดาการกระทำล่วงหน้าได้เลย ..
โดยเฉพาะเรื่อง .. ส้วม ..
ฉันอยากจะฟันธงเหลือเกินว่า.. คุณเป็นผู้ชายคนแรก ..และเป็นผู้ชายคนเดียวบนโลกนี้..
ที่ชวนผู้หญิงที่เจอกันครั้งแรก ..ไปเดินดู ..ส้วม ..
และฉันก็ประหลาดใจในตัวเองเหลือเกิน..ที่ฉันก็ยอมไป ..				

คุณคิดเหมือนฉันมั๊ยว่า ..
เวลาในแต่ละวันนั้น..ไม่เท่ากัน..
ฉันรู้สึกว่า..วันนั้นเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน ..
เร็วกว่าทุก ๆ วันนี้ที่ยาวนานเหลือเกินกว่าจะหมดหนึ่งวันที่ฉันใช้ไปกับการคิดถึงคุณ..
อยากอยู่กับคุณต่อนะ .. แต่ฉันหมดวัยที่จะเอาแต่ใจเป็นเด็ก ๆ
และคุณก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่ฉันสมควรจะอ้อนด้วย ..
ฉันเกลียดเวลา..ที่บังคับให้ฉันจำใจต้องแยกจากคุณ .. 
คุณอย่าแปลกใจนะ.. ที่ฉันไม่กล่าวคำลาจาก หรือแม้แต่จะยกมือทำสัญญาณการจากลา..
เพราะฉันกลัวว่ามันจะเป็นลางล่วงหน้า..ที่จะทำให้เราไม่ได้เจอกันอีก ..
หลังจากแยกกันแล้ว .. ความกลัวก่อขึ้นในใจฉันเงียบ ๆ ..
ไม่ต้องบอกว่าฉันกลัวสิ่งใด .. มันเดาได้ไม่ยาก..
แต่ความกลัวเกิดขึ้นไม่นาน..ความอิ่มเอมใจแทรกมาแทนที่..
เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังทำลายความเงียบ..ตามด้วยเสียงทักทายจากคุณ ..
แสดงความใส่ใจ..หลังจากที่เราแยกจากกัน ..

เป็นครั้งแรกที่เสียงของคุณ..มีความหมายในใจฉัน..



                             เธอไม่แปลก..แต่แตกต่างจากใครใคร
                             เธอเอาชนะได้..แม้ความหวั่นไหวหรือความเหงา
                             เธอเปลี่ยนมุมมองของดวงตา..ในวันที่ฉันเห็นฟ้าเป็นสีเทา
                             เธอเคาะประตูเบาเบา..หัวใจฉันก็เปิดให้เธอก้าวเข้ามา

                             เหตุผลนั้น..ไม่ใช่เพราะใจฉันกำลังคว้าง
                             จึงยึดเอาเธอเป็นแสงนำทาง..ดุจดวงจันทร์บนฟากฟ้า
                             ไม่ได้ถูกความเหว่ว้าบังใจ..หรือความเปล่าไร้บังตา
                             เพราะนั่นจะหมายความว่า..เธอไม่มีค่า..ใดใด

                             ไม่ใช่เพราะเธอคือคนของความ..ใฝ่ฝัน
                              และไม่ใช่ว่าผู้ชายของความผูกพัน..จะเป็นใครก็ได้
                             ไม่อาจเอ่ยวาจา..ที่จะทำให้เธอด้อยค่าลงไป
                              เพราะฉันสัมผัสได้ด้วยใจ..ว่าเธอสำคัญแค่ไหนในความจริง

                             เปรียบผีเสื้อ..ที่นำความสุขมาให้มวลดอกไม้
                             เธอเรียกคืนรอยยิ้มที่หายไป..สะกดความร้าวไหวให้หยุดนิ่ง
                             เธอปลุกฉันตื่นจากภวังค์..ให้เลิกตั้งความหวังกับทุกสิ่ง
                             ทำให้ฉันอยู่ได้ในโลกแห่งความจริง..และเป็นผู้หญิงที่สวยงาม

                             หัวใจฉัน..จะมีเธอผนึกติดในความคิดถึง
                             แม้ในทุกความคำนึง..ความรู้สึกลึกซึ้งจะเป็นเรื่องต้องห้าม
                             แม้จากวันนี้ไป..เธอจะกำลังเปลี่ยนชีวิตใหม่ให้กับใครก็ตาม
                             เธอจะเป็นตัวแทนของนิยาม..ความรักอันงดงาม..ที่ฉันมี ..


. . . . .


บางสิ่งบางอย่าง .. เกิดขึ้นแล้ว ..
ฉันได้ยินเสียงประตูบานหนึ่งเปิดออก ..
เสียงดังอยู่ใกล้ ๆ หน้าอกด้านซ้ายของฉันเอง .. 


. . . . . . 



แล้วฉันจะเขียนถึงคุณอีก.. แม้ไม่แน่ใจว่า..คุณจะได้อ่านมันหรือเปล่า ..


                                                           ..อยากให้คุณรับรู้..ว่ามีคนหนึ่งคนตรงนี้ห่วงใยคุณ..

                                                                                 ...ผู้หญิงสีม่วง...


ปล. ทุกครั้งที่ฉันเห็นสตรอเบอรี่..ฉันคิดถึงคุณ



                                             ............................................



สืบเนื่องจาก ...จดหมายรักฉบับที่ 1 .. ถึงคนในความคิดถึง... 

                        http://www.thaipoem.com/web/scoopdata.php?id=2705