เหนือกาลเวลา

แอ็ปเปิ้ล

กาลเวลา ที่ใคร ๆ มักกล่าวว่า เป็นยารักษาใจที่วิเศษที่สุดของบรรดาผู้คนที่ถูกพิษรักกลั่นแกล้ง  ว่ากันว่าเวลาจะทำให้ทุกอย่างเบาบางลง  แต่สำหรับฉันแท้จริงแล้ว  เวลาเป็นเพียงแค่คำปลอบ  ทำให้ใจที่ร้อนรุ่มได้เย็นลงชั่วขณะ แต่ทุกครั้งที่ภาพแห่งความทรงจำฉายชัดขึ้นมา ความรู้สึกที่เรียกว่า..ร้าวราน..ก็จะกลับมาแทนที่ ดังนั้นเวลาไม่เคยช่วยอะไร หากใจยังคงฝังจำ จะแปลกอะไรหากกาลเวลาไม่ทำหน้าที่อย่างที่ใครพร่ำบอก
เมื่อก่อนเคยคิดว่า
จะใช้เวลาที่เหลือเพื่อลืมเธอ
แต่ทุกอย่างมันกลับพร่าเบลอ
เพราะหัวใจปฏิเสธที่จะลืมเธอคนดี
ฉันจึงใช้เวลาที่เหลือ
เก็บภาพเธอ จุนเจือใจ ไว้อย่างนี้
รวมทั้งเรื่องราวเก่า ๆ ที่ไม่เคยลืมได้สักที
และความรู้สึกที่เรียกว่า..รัก...ก็ยังมีต่อไป
เช้านี้...ยังคงเหมือนทุก ๆ เช้า ที่ฉันมักจะมองเจ้านกน้อยโผบินอย่างอิสระกลางเวหา  และเฝ้าถามมันว่า เคยเห็นเธอ (คนที่ฉันรักบ้างไหม) ฉันชอบมองไปที่สุดเส้นขอบฟ้าสีคราม ฉันรู้เพียงว่าเธอกับขอบฟ้าก็ไม่แตกต่างอะไรกันเลย เราห่างไกลกันเหลือเกิน  ฉันเคยแอบคิดว่าเธอจะมองฟ้าไกล ๆ แบบฉันบ้างไหม เพราะบางทีเราอาจจะได้พบกัน  ณ  ที่ที่หัวใจสามารถพูดคุยกันได้  เพียงเพื่อไถ่ถามถึงความผูกพันที่มี  เพียงอยากจะซึบซับทุกความรู้สึกที่เธอมี  ในยามที่เราห่างไกลกัน บางทีขอบฟ้าอาจทำให้เราใกล้กันบ้างก็ได้
ค่ำคืนนี้...ก็คงเป็นเหมือนทุก ๆ คืน ที่ฉันมักจะคิดถึงเธอภายใต้แสงดาวสีหม่นปนเศร้า และเฝ้าถามดาวอยู่ทุกค่ำคืนอย่างไม่รู้จักจบสิ้นว่า....เค้าเคยออกมามองดาวแล้วคิดถึงฉัน เหมือนที่ฉันมองดาวแล้วคิดถึงเค้าบ้างหรือเปล่า แม้รู้ดี...ว่าเสียงที่อยากจะได้ยินได้ฟัง  เป็นได้แค่เพียงความเงียบงัน แต่ฉันก็ยังเฝ้าถามเพียงแค่อยากบรรเทาความเศร้าในหัวใจก็เท่านั้น เพราะบางทีอาจมีสักค่ำคืนหนึ่งที่เรากำลังมองดาวดวงเดียวกัน
กาลเวลา...เดินทางมาเนิ่นนานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  นานพอที่จะทำให้หัวใจลืมใครสักคนได้แล้ว  แต่สิ่งเหล่านี้กลับไม่มีอิทธิพลต่อหัวใจของฉันเลย  ฉันยังไม่ลืมเธอแต่กลับคิดถึงเธอมากขึ้นกว่าเดิม  คนดี...เธอคงไม่รู้ว่าสิ่งที่ยากที่สุดในชีวิตของฉันก็คือ  การลืมใครสักคนที่เป็นที่รัก ทุกอณูของความห่างและทุกพื้นที่ว่างในหัวใจฉันเก็บไว้รอเธอเสมอ  ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไร  เธอจะสุข จะเศร้า หรือเหงาอยู่ฉันก็ไม่อาจรู้  รู้เพียงว่าหากวันใดเธอไม่มีใคร หากที่พึ่งแห่งสุดท้ายจะเป็นฉัน  ฉันก็ยินดีที่จะร่วมแบ่งปันทุกความรู้สึกนั้นไปกับเธอ
ในวันที่เธอไม่มีใคร
มองฟ้าไม่สดใสเหมือนในวันเก่า
หาคนเข้าใจไม่มีแม้เงา
ทุกอย่างว่างเปล่าแม้แต่เค้าที่เธอรักก็ไม่แคร์
สุดท้ายหวังว่าเธอจะคิดถึงฉัน
ผู้หญิงแห่งความผูกพันที่เคยพ่ายแพ้
จะกอดซับทุกรอยร้าวของบาดแผล
ต่อให้ไร้ค่ามาจากใครฉันไม่แคร์
ให้รู้ว่าคนที่เคยอ่อนแอ...ยังมีรักแท้ให้เธอ
คนดี...เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นความเจ็บปวดที่ฉันอนุญาตให้เดินทางเข้ามาในความรู้สึกของฉันได้ตลอดเวลา เพราะสิ่งเดียวที่เดินทางมาพร้อมกับความเจ็บปวดนั่นคือ...ความรัก...ฉันเชื่อว่า  บางครั้ง....การที่คนเราจะมีความสุขไม่ได้ขึ้นอยู่กับ ใครรักเรา   แต่อยู่ที่  เรารักใคร  และสิ่งนี้ทำให้ฉันเข้าใจว่าฉันมีความสุขกับการที่ได้รักเธอ แม้เวลานี้เธอจะมีความรู้สึกแบบเดียวกับฉันหรือไม่ก็ตาม  ไม่ว่าโลกจะหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงอะไรต่อมิอะไรจนไม่คุ้นตา  แต่สิ่งเดียวที่มีค่าและจดจำในทุกอณูของความรักไม่เคยห่าง  นั่นคือ เธอคนเดียว  อย่าห่วงเลยว่าวินาทีที่ไม่มีเธอฉันจะเป็นอย่างไร  เพราะที่สุดแล้ว...ก็รักเธอเกินกว่าจะกล้าลืม
เดินต่อไปเถอะกาลเวลา
ทำหน้าที่ของเธอไปอยู่อย่างนั้น
อย่าพะวงกับคนที่ไม่สำคัญ
ฉันเพียงอยากอยู่กับวังวน
แห่งความทรงจำ...เท่านั้นเอง
เดินต่อไปเถอะกาลเวลา
ปล่อยให้ฉันอยู่กับน้ำตากับความฝันเคว้ง
ฉันเป็นสุขดีกับการปล่อยใจให้บรรเลง
ในบทเพลงแห่งความหลังของสองเรา
เดินต่อไปเถอะกาลเวลา
ถึงอย่างไรฉันก็คงไม่ลืมเค้า
แม้ทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ภาพเงา
แต่รักที่มีให้เค้าจะคงมั่น...เหนือกาลเวลา