กาลครั้งหนึ่งเมื่อ........ไปกับลมหนาว

~LiLiTh

เด่นตระหง่า อยู่บนเก้าโยก คือเขาผู้ร่างใหญ่ร่างระหงส์ สง่างามยิ่งนักหลายครั้งที่เธอสงสัยว่าเขามาอยู่กับเธอทำไมในบ้านไม้เก่าผุพังแห่งนี้ ซึ่งเธอก้อรู้คำตอบอยู่ดี มันช่างบังเอิญเสียเหลือเกินระหว่างทางเดินกลับบ้านที่เธอเดินเป็นกิจวัตรอยู่ทุกๆวัน เขาได้ปรากฏกายขึ้น เขาดูเหมือนจะมาจากตระกูลผู้ดีมีเงิน  และต้องมีเจ้าของแล้ว ดูเหมือนว่าเข้าจะหลงจากในเมืองมาที่ชนบทอันปล่าวเปลี่ยวนี้  เอ๊ะ! ท่าทางเค้าจะบาดเจ็บด้วยแต่เธอก้อเก็บความห่วงใยไว้ในใจและรีบเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ดูหมือนกับเขาจะรู้ถึงความเมตตาของเธอเขาได้ปรากฏกายขึ้นอีกครั้งหน้าบ้านเธอ และเธอก้อให้ที่อยู่อาศัยกับเขจนกว่าแผลของเขาจะหายดี 
                ทุกๆเช้าก่อนไปทำงานเธอจะทำอาหารตั้งไว้ให้ เขาจะจองเก้าอี้โยกเป็นที่นอนของเขา ยามกลางคืนเขาจะไม่หลับแต่จะคอยเฝ้าดูเธอ เป็นการผลัดกันบางครั้งเธอจะเหลือบมองตาสีดำเหมือนถ่าน ที่จะมีประกายออกมาเวลากระทบกับแสงจันทร์ วันไหนที่เธอหยุดงานเธอจะฝึกเขาเดิน บางวันก้อสามารถเดินขึ้นไปถึงเนินที่อยู่หลังบ้าน และทั้งคู่จะแผ่แขนนอนตากแดดอยู่ตรงนั้น วันฝนตกเธอกับเขาจะซุกกายไว้ใกล้กันเพื่อให้เกิดไออุ่น
                  เมื่อฤดูฝนผ่านไปแผลของเขาเริ่มหายดี   เธอจึงคิดว่าถึงเวลาจากลา แต่ทว่าเขากลับไม่จากเธอไป แต่อยู่กับเธอจนถึงฤดูร้อน บัดนี้เธอได้ชื่อว่าเป็น  เจ้าของ  เขาแล้วสินะ     สำหรับเขานั้นก้อเข้าใจว่าสักวันหนึ่งเธอคงจะลืมเขาไปเมื่อทุกๆอย่างสำหรับเขาจบลง
                  และแล้ววันนั้นก้อมาถึง หลังจากอยู่กับเธอมาเป็นเวลาหลายปี เขาเริ่มอ่อนล้า เหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน และเหมือนกับว่าเธอจะรับรู้ น้ำตาได้ก่อตัวขึ้นที่เปลือกตาของเธอ และได้ร่วงหล่น ลงมากระทบมือที่กุมแขนเขาไว้ เขาอยากบอกเธอใจจะขาดว่ารักเธอมากแค่ไหน แต่ความรักนั้นเป็นความต้องการที่จะให้เธอได้มีความสุข ได้อยู่กับคนที่เธอรัก แม้อยากจะพูดมากแค่ไหนแต่เมื่อขยับปากก้อมีเพียงเสียงครางไม่ได้ศัพท์ออกมา ความเจ็บปวดครอบงำเขา  เจ็บเจ็บเหลือเกิน แต่เขาก้อไม่กระสับกระส่าย หรือส่งเสียงใดๆ เพราะจะทำให้ผู้เป็นที่รักรวดร้าวมากกว่า คงใกล้แล้วสินะเวลาของเขาน่ะ  บัดนี้ความเจ็บปวดหายไปหมดแล้ว เหลือแต่ภาพความทรงจำเก่าๆความทรงจำที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เวลาของเขาน่าจะนานกว่านี้ เพื่อเขาจะได้อยู่เป็นเพื่อนเธอ คอยปกป้องเธอ เขาพะวงว่าเขาไปแล้วเธอจะอยู่กับใคร เหมือนเธอสามารถอ่านใจเขาได้เธอพูดออกมาว่าไม่ได้ไปไม่ได้ ถ้าเธอไม่อยู่แล้วชั้นจะอยู่กับใคร.. บัดนี้เขาได้ยินเพียงเสียงสะอื้นของเธอที่ยิ่งฟังยิ่งห่างไปเรื่อยๆ ทุกอย่างเริ่มพร่ามัว แม้ในวาระสุดท้ายเขาก้อยังพะวงว่าเธอจะอนุญาตหรือไม่ หลับเถอะนะ สัญญาว่าจะไปรอชั้น สัญญานะ เสียงครางเบาๆ ทำให้หญิงสาวรู้ว่าเขาได้พัดผ่านไปพร้อมกับลมหนาวตลอดกาล.
                    อนิจจาชีวิตหมาก้อสั้นอย่างนี้แหละ.