...เข้มแข็ง... ใครๆ มักบอกเสมอ..ว่า.. ฉันเป็นผู้หญิง...เข้มแข็ง... ...ขอบคุณ... ฉันรู้...มันเป็นข้อดีของฉัน... ในทุกครั้งที่ฉันล้มลง... ฉันต้องลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองเสมอ... บางครั้งมีคนช่วยปลอบ... ...จับจูงมือ... ...ประคับประคอง...ให้ฉันลุกขึ้นยืนเพื่อเริ่มต้นการต่อสู้ครั้งใหม่... บางครั้ง...ไม่มี... ฉันต้องลุกขึ้นด้วยตัวเอง.. สร้างกำลังด้วยตัวเอง.. ประคับประคองตัวเอง.. พร้อมๆ กับ จับจูงมือ..คนล้ม..ที่อยู่ข้างๆ.. ฉันไม่มีแรงพอหรอก...ที่จะช่วยเหลือใคร.. แต่คุณรู้ไหม.. ทำไม..ฉันจึงทุ่มเทแรงที่มีอยู่เพียงน้อยนิด...เพื่อช่วยเขา.. เพราะฉันเห็นใจ..และเข้าใจเขา... ว่า...การล้มนั้น..มันเจ็บเพียงใด...ปวดปานใด... หากกำลังเท่าที่มีของฉัน.. สามารถเป็นแรงใจให้เขารู้สึกเข้มแข็งพอที่จะมีชีวิตอยู่..เพื่อสู้..ในยามไม่มีใคร... นั่น...เป็นการเพิ่มกำลังให้แก่ฉันแล้ว... วันนั้น... ฉันล้ม...สิ้นไร้เรี่ยวแรง.. คราวนั้น...ไม่มีใครปลอบโยน.. ไร้กำลังใจ...หมดพลัง... ฉันต้องลุกขึ้นด้วยตัวเอง... คุณรู้ไหม... ฉันใช้เวลานานเพียงใด... ในการรักษา...เศษ...เสี้ยว...ที่ครั้งหนึ่ง...มันเคยเป็น...หัวใจ... จน...มันทุเลา...กลับมาเต้นเป็นจังหวะ...ได้เกือบๆ จะเท่าเดิม.. สามารถใช้ชีวิต..ที่พอจะมีความสุขได้บ้าง.. แต่แล้ว... วันนี้... ฉันล้ม...สิ้นไร้เรี่ยวแรง... คราวนี้...ไม่มีใครปลอบโยน... ไร้กำลังใจ...หมดพลัง... ...ยิ่งกว่าเดิม... .................................... ...น่าหัวเราะ... สาเหตุที่ฉันล้ม...ในวันนี้... เพราะ...ฉันเป็นผู้หญิงเข้มแข็ง... คุณบอกฉันว่า... คุณรู้...ว่าฉันเข้มแข็ง.. อีกไม่นาน...ฉันจะรู้ตัวเอง... ฉันจะยืนหยัด...ต่อสู้...ต่อไปได้...เพราะ...ฉันเข้มแข็ง... นี่แหละ......ชีวิต... ...ขอบคุณ... ที่คุณพยายามสอนฉัน... ว่า...ชีวิตคืออะไร... สิ่งที่คุณทำมาทั้งหมดนี้... เพื่อต้องการให้ฉันรู้จักคำว่า......ชีวิต...สินะ... คุณคงอยากเห็นผู้หญิงเข้มแข็งคนนี้... เข้มแข็งมากขึ้นไปอีก... จึงเพิ่มรอยแผล...กดทับ...ลงไป... เพราะคุณคงคิดว่า...ผู้หญิงเข้มแข็ง... จะไม่เป็นอะไร......ไม่เจ็บ...ไม่ปวด... เพราะ...ผู้หญิงคนนี้...เข้มแข็ง... วันนี้... ฉันล้ม...สิ้นไร้เรี่ยวแรง.. คราวนี้...ไม่มีใครปลอบโยน.. ไร้กำลังใจ...หมดพลัง... ฉันต้องลุกขึ้นด้วยตัวเอง...อีกครั้ง...สินะ... แต่ตอนนี้......เหนื่อยเหลือเกิน... ฉันขอ...หลับตา...พัก...ก่อน...นะ... คงจะมีเพียง...ลมหายใจรวยริน.... เอนกายบนดิน...ยอมรับความแพ้พ่าย.... ปีกของฉันมันหนัก....บินต่อไม่ไหว.... จะขอพักกายชั่วกาล..... ลมหายใจ..รวยริน..แทบสิ้นสูญ.. เปลี่ยวอาดูร..เงียบเหงา..เศร้ามิหาย.. เหนื่อยเหลือเกิน..ท้อแท้..ทั้งใจกาย.. อยากสลาย..ตายลง..ณ ตรงนี้.. ขยับปีก..มิไหว..ด้วยพ่ายแพ้.. ฉันอ่อนแอ..สิ้นไร้..ใคร่จะหนี.. หลบไปพัก..หลับตา..ล้าเต็มที.. อาจจะมี..ที่สักแห่ง..เติมแต่งใจ..
ชื่อเพลง/Title : เดียวดายกลางสายลม ศิลปิน/Artist : นรีกระจ่าง คันธมาส บินไปเดียวดาย..กลางสายลมแปรปรวน... เพียงทะเลครวญ....ฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า... ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย..ฉันเหนื่อย..ฉันหนาว และเหงาเหลือเกิน... ไม่เคยมีใคร..มีรักแท้จริงใจ... จ้องมองทางใด..ดูเคว้งคว้างว่างเปล่า... ฝ่าลมฝนลำพัง...มากี่ร้อนหนาว.... จนล้า...สิ้นแรง... * ไม่อยากเห็นภาพใด..แม้แต่ท้องฟ้า... อยากจะพักดวงตา...ลงชั่วกาล.... จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์... จะหลับฝันไม่ขอตื่น..ขึ้นมา..... คงจะมีเพียง...ลมหายใจรวยริน.... เอนกายบนดิน...ยอมรับความแพ้พ่าย.... ปีกของฉันมันหนัก....บินต่อไม่ไหว.... จะขอพักกายชั่วกาล..... http://www.kapook.com/musicstation/newmusicstation/play.php?id=338
keekie 29 ม.ค. 2548 16:37 น. - ID 4293 
2005
1
0
29 มกราคม 2548 22:36 น. - comment id 82402
...........เพิ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรกค่ะ........ ............ชอบมากๆเลย......เขียนเก่งที่สุดเลยค่ะ ..............จะรออ่านเรื่องต่อๆไปน่ะค่ะ.......
30 มกราคม 2548 11:06 น. - comment id 82408
หน้าส่วนตัว
โดดเดี่ยว เดียวดาย กลางสายลมหนาว
หนทาง แสนยาว ยังต้องก้าวต่อ
อดทน กัดฟัน แม้ใจทดท้อ
สองเท้า ก้าวต่อ บนหนทางเดิน
หนทางเก่ารักรุมเร้าให้เจ็บจิต
จึงได้คิดเปลี่ยนทางเดินที่เกินฝัน
เดินทางใหม่แต่สายใจยังผูกพัน
รักยังมั่นคงอยู่มิรู้เลือน
ณ วันนี้เลือกทางอย่างใจคิด
แต่ดวงจิตยังตรามั่นไม่หวั่นไหว
ถึงเปลี่ยนทางไม่ได้แปลว่าเปลี่ยนใจ
เธอเปลี่ยนไปใช่ว่าใจฉันเปลี่ยนแปลง
Date - Time: 22 พ.ย. 46 - 00:02
9 มิถุนายน 2549 12:17 น. - comment id 91151
ชอบเพลงนี้มากค่ะ เศร้าและหดหู่จัง
2 มกราคม 2550 18:01 น. - comment id 94545
คุณเป็นผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่มากครับ สู้ๆ นะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ