::เรื่องของคนแพ้(ใจ) 2::

นางสาวใบไม้

                          จนกระทั่งคุณหมอเรียกไปคุยเป็นการส่วนตัว....พร้อมยิงคำถามเด็ด  "คุณจะเป็นภูมิแพ้ทางกายอย่างเดียวหรือเป็นภูมิแพ้ทางใจด้วย"  
แล้วก็อรรถาธิบายซะยกใหญ่ว่าในสังคมทุกวันนี้คนส่วนใหญ่ต่างก็ป่วยด้วยไอ้โรคภูมิแพ้(ใจ) เนี่ยแหละ
ซึ่งก็คงรวมฉันด้วยอีกคนล่ะมั้ง
         ฉันก็ไม่ดูใครหรอก....ก็ดูตัวเองเนี่ย  นอกจากจะแพ้อากาศ  แพ้กลิ่น  
ฉันยังแพ้ต่ออารมณ์ความรู้สึกด้วยนี่สิ  
ด้วยว่าหมอบอกให้ดูแลตัวเองให้อบอุ่นเสมอ  
ไอ้ฉันก็ยังดอดไปนอนชายทะเลทุกวันศุกร์  ยิ่งฝนตกล่ะยิ่งชอบ  
พยายามหาเหตุผลแก้ตัวให้ตัวเองแล้วนะว่าจะกินน้ำอุ่น  แล้วก็นอนห่มผ้าหนาๆ
แต่กลับมาทุกทีฉันก็เป็นหวัดงอมแงม...ก็คนมันชอบทะเล..
       พอย้อนมองตัวเอง...ฉันก็เลยชักจะเห็นสัจธรรม  
ได้รู้ว่าถ้าเราแพ้สิ่งที่มากระทบ คือความอยากทั้งหลาย  ถ้ามองง่ายๆก็พวกกลิ่นหอมทั้งหลาย  
เราก็จะตกอยู่ในอำนาจความอยากในสิ่งนั้นๆ (เหมือนๆกับอาการปวดหัว  ปวดขมับของฉันเนี่ย) 
ฉันก็เลยได้ข้อสรุปว่า  เมื่อไหร่ก็ตามที่เราพ่ายแพ้ต่ออะไรสักอย่างเราก็จะเป็นทุกข์เพราะสิ่งนั้น....
	         หลายอย่างที่เข้ามาในชีวิต  ทำให้ฉันเกิดความอยาก....อยากได้....อยากมี....อยากเป็น...พอไม่ได้ดังใจก็ร้อนรุ่ม  ไม่เป็นสุข  สับสน  วุ่นวาย  
ดูท่าว่าอาการทางใจจะย่ำแย่พอๆกับร่างกาย  หรืออาจจะแย่กว่าด้วยซ้ำ  
นี่แสดงว่านอกจากฉันจะเป็นโรคภูมิแพ้แล้ว  ฉันยังจะแพ้ใจไปอีกโรคนึงด้วยกระมัง
	คุณหมอถึงได้กำชับนักกำชับหนา  ถ้าคุณควบคุมตัวเองได้....อาการแพ้ก็จะไม่กำเริบอีก 
ควบคุมที่ว่า...ท่านหมายถึงควบคุมจิตนี่เอง 
ถ้าเรามีสติ  ใช้สติในการดำเนินชีวิตแทนที่จะทำตามใจ(อยาก)ไปเสียทุกเรื่อง ไอ้โรคภูมิแพ้ก็คงไม่กำเริบให้เป็นทุกข์อย่างทุกวันนี้....