บ้าน

ขอโทษครับ...ผมเมา

ใกล้ค่ำวันอาสาฬหบูชา ฝนตกปรอยๆ และก็มีทีท่าว่าจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
ผมนั่งรถสกายแล็บจากตัวเมืองเพื่อเข้าไปหมู่บ้าน ที่ผมจากมานาน
ผ่านทุ่งนา  ที่มีการลงมือทำนาไปแล้วพอสมควร 
มีต้นข้าวสีเขียวขจี กำลังเริ่มแตกกอเจริญเติบโตบ้าง
เพิ่งปักดำได้ไม่นาน  ยังมีสีเหลืองๆ กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวบ้าง
ที่เพิ่งปักดำใหม่ๆ วันสองวันก็มี  สีเหลืองๆ แห้งๆ เหมือนกำลังรอลุ้นอยู่ว่า จะตายหรือจะโต 
และมีที่ปักดำยังไม่เสร็จ  ยังเหลือเกินครึ่งแปลง มีมัดกล้าที่วางเป็นระยะๆ
เพื่อรอมาปักดำใหม่วันต่อไป
ป่าไม้ข้างทาง ก็เปลี่ยนเป็นไร่นาไปเยอะมากพอสมควร
ทำให้ไม่น่ากลัวเหมือนแต่ก่อน  เพราะแต่ก่อนป่าไม้ข้างทางช่วงหน้าฝนนี่จะทึบมาก
ทำให้เวลากลับบ้านแต่ละที เหมือนเดินทางเข้าป่าดงดิบยังไงก็ไม่ปาน
แต่ทุกวันนี้โล่งไปเยอะ  กลายเป็นไร่ เป็นนา เป็นที่เลี้ยงวัวไปเกือบหมดแล้ว 
แต่ที่ยังไม่เปลี่ยน ก็คือถนน.... 
ถนนยังคงเป็นถนนรุกรังยังคงมีหลุมมีบ่อ เยอะเหมือนเดิม  
เยอะจนขนาดมอเตอร์ไซค์ ยังไม่มีที่หลบ สามล้อ สี่ล้อไม่ต้องพูดถึง 
น้ำสีแดงขุ่น  ขังอยู่เต็มเกือบทุกหลุม  
หลุมที่ไม่เต็มคงเพราะกระฉอกออกมาด้วยแรงของล้อรถตกลงไปแทนที่
 และอีกไม่นานก็คงเต็มอีก เพราะฝนยังคงตกอยู่เรื่อยๆ
สามล้อที่ผมนั่งมาก็ต้องค่อยๆไป คนก็ต้องใช้มือจับราวแน่นๆ 
 คอยโยกตัวให้ถูกจังหวะกับการโยกตัวการ  กระเทือนของรถ
เพื่อไม่ให้เจ็บตัว  หัวไปโดนราวหรือ ก้นกระแทกพื้น 
ราวครึ่งชั่วโมง ที่ต้องนั่งโยก นั่งลุ้นบนรถสามล้อสกายแล็บ 
รถก็แล่นเข้าสู่เขตหมู่บ้าน ที่มีลำห้วยขวางกั้นอยู่
ข้ามสะพานคอนกรีต ที่แต่เดิมเป็นสะพานไม้  ตอนเด็กๆเคยมาโดดเล่นบ่อยๆ
ตอนน้ำหลากน้ำท่วมสะพาน  มีรถเคยตกร่องไม้ ติดอยู่บนสะพานก็หลายครั้ง 
หลังน้ำลด แต่น้ำยังคงไหลแรงอยู่ แต่ไม่แรงมาก  เป็นช่วงที่พวกเด็กๆชอบมาก 
จะเอาเถาวัลย์ ไปผูกเสาสะพาน  มือจับเถาวัลย์ให้แน่น แล้วปล่อยตัวเล่นโต้แรงไหลของน้ำเล่น
 ......(เรื่องเล่นน้ำนี่ เอาไว้มาเล่าให้ฟังทีหลังละกัน   อิอิอิ )...................................				

ข้ามสะพานมาได้ ผมก็ต้องตะลึง  ถนนกว้างใหญ่ผ่านกลางหมู่บ้าน  ดำทะมึน
มีเส้นสีขาวแบ่งเลนเด่นชัด  เหมือนเพิ่งจะสร้างเสร็จใหม่ๆ  ( รู้มาทีหลังว่าเป็นงบ อบต. )
แบบนี้ก็ดี ช่วงหน้าแล้งฝุ่นจะได้ไม่เยอะ  ไม่ต้องคอยปัดกวาดบ้าน วันละสามสี่ครั้ง 
(กลับบ้านแต่ละที คนกวาดบ้าน ถูบ้านก็คือผมนี่แหละ )
แม้จะเป็นถนนลาดยาง แต่ก็ยังมีสิ่งที่บ่งบอกถึงความเป็นชนบท   
เพราะมีกองขี้วัวขี้ควาย อยู่ ตามพื้นถนนเป็นระยะๆ

ลงรถที่หน้าบ้านได้ ผมก็ต้องหิ้วถุงลำใยประมาณ 5 กิโล(ของฝาก) 
 สะพายกระเป๋า รีบวิ่งขึ้นบ้านทันที เพราะฝนเริ่งลงเม็ดหนาขึ้นแล้ว 
บ้านไม้เก่าๆ มุงสังกะสี  ใต้ถุนสูง  มีเล้าไก่ใต้เรือนครัว และมีห้องไว้เก็บรถใต้ถุนบ้าน 
ไว้เก็บรถขับเคลื่อนล้อหน้า เปิดประทุน สองเกียร์  ยี่ห้อคูโบต้า  ....... 
แต่ตอนนี้รถคงไม่อยู่ที่นี่หรอก  ไปจอดอยู่ที่นาโน่นแหละ 
          
ไม่มีใครอยู่บ้าน ................ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
เพราะช่วงนี้เป็นฤดูทำนา  พี่สาวกับพี่เขยก็คงไปนอนที่นากัน
บ้านนี้คงมีพ่อเท่านั้นที่นอนเฝ้าคนเดียว แต่วันนี้วันพระพ่อคงไปวัด และบางทีอาจจะนอนที่วัดเลยก็ได้
มองดูรอบบ้านพื้นดินชื้นแฉะ  และก็หญ้าขึ้นรกมาก ซึ่งก็มักเป็นอย่างนี้อยู่แล้วในช่วงนี้ 
เสร็จจากนาโน่นแหละ ค่อยเอาควาย เอาวัวมาผูกไว้ เพื่อให้มันกินหญ้าให้โล่งเตียนไปเลย 
ไม่ต้องไปตัดให้เสียเวลา  ...
ห้องน้ำห้องส้วม มีเถาบวบขึ้นคลุมเต็มหลังคา
เล้าข้าว (ยุ้งข้าว) หลังใหม่ดูแข็งแรงกว่าเดิม  มุงสังกะสี   หลังเก่ามุงด้วยไม้ ใกล้พัง ก็เลยต้องรื้อสร้างใหม่
มองบนบ้าน มีกระป๋อง กระโถน ถ้วย กะละมัง วางระเกะระกะไปหมด 
ถ้าคนไม่รู้ ก็คงจะหาว่าบ้านนี้ ไม่มีระเบียบ วางของเกะกะ
แต่ความจริงแล้ว วางรองน้ำฝนที่รั่วลงมาจากหลังคาต่างหาก
ยิ่งถ้าวันไหนฝนตกหนักๆ แทบไม่มีที่จะอยู่  คงไม่แตกต่างจากรายการวงเวียนชีวิต 
หรือรายการ สกู๊ปชีวิต ที่ออกอากาศทางโทรทัศน์เท่าใดนัก
บ้านสร้างมาหลายสิบปีแล้ว สังกะสีก็เก่า ผุ่กร่อนมากแล้ว  เลยมีรอยรั่วมาก
ปลวกก็ขึ้น ซ่อมไม่ไหวแล้ว  เห็นบอกจะรื้อสร้างใหม่  เร็วๆนี้แหละ

ผมรีบค้นหากุญแจเพื่อเปิดห้องเอาของเก็บไว้  หวังว่าคงอยู่ที่เดิม
ซึ่งก็จริงดังคิด ยังคงเก็บกุญแจบ้านไว้ที่เดิม 
(ไม่บอกหรอกว่าที่ไหน  เดี๋ยวคุณมาขึ้นบ้านผม ยิ่งไม่มีของมีค่าอยู่ด้วย เดี๋ยวเสียเวลาเปล่า อิอิอิ ) 

เปิดห้องได้ แทบผงะ โห ห้องเรากลายเป็นห้องเก็บของไปซะแล้ว  แมงมุมกางมุ้งเต็มเลย
ทิ้งกระเป๋าไว้ แล้วล็อคห้อง ใส่เสื้อกันฝน คว้าจักรยานเก่าๆ  ปั่นไปบ้านพี่สาวอีกคน
เพราะทุกคนคงอยู่ที่นั่นแหละ   และก็อยู่กันเกือบครบ
ทักทายกันเรียบร้อย  หลานๆ วิ่งหาของฝาก พอเห็นเป็นลำใย สีหน้าดูผิดหวัง 
" เมื่อวานแม่ก็เพิ่งซื้อมา " แม่บอก   มิน่าหละ
"เอาน่า..ถือเสียว่าช่วยเหลือเกษตรกรด้วยกันละกัน  ลำใยยิ่งล้นตลาดอยู่ "  ผมพูดยิ้มๆ
"เห็นพ่อที่บ้านไหม" 
"ไม่เห็นครับ "  
"อืม..สงสัยอยู่วัด"  แม่คิดเหมือนที่ผมคิดเลย  

กับข้าวเย็นนี้  พี่สาวทำป่นกบ (น้ำพริกกบ) ให้กิน  
แซบหลาย เพราะนานทีปีหน จะได้มากินข้าวที่บ้าน ข้าวเหนียวปั้นคุ้ยเอาๆ จนแน่นท้องเลยล่ะ
กินข้าวเสร็จก็กลับมาบ้านพร้อมแม่  
เก็บกวาดห้องใหม่ จัดของให้เข้าที่  พอให้มีที่นอน    แล้วก็ไปอาบน้ำ
ห้องน้ำอยู่ห่างตัวบ้าน 20 เมตร ไม่ค่อยมิดชิดเท่าไรหรอก (อย่าแอบดูเค้านะ )
อาบน้ำเสร็จก็ค้นดูนั่นดูนี่เล็กน้อย ทบทวนความหลัง
แล้วก็นอนฟังเพลงเคล้าเสียงสายฝนปรอยๆ ที่หล่นใส่สังกะสี ได้อารมณ์ดีจัง  
หลับไปนาน มารู้สึกตัวอีกทีประมาณเกือบตีหนึ่ง ฝนตกหนักมาก 
สักครู่รู้สึกเย็นวาบที่แก้ม ....
ตาย..หลังคารั่ว รีบลุกเปิดไฟ สำรวจ จุดรั่ว สามจุด  เลยต้องออกไปหาถ้วย กระป๋อง มารองน้ำ
ข้างนอกห้อง ฝนสาดแรงมาก เปียกหมด   เก็บของบางเข้าที่
หาถ้วยกระป๋องมารองน้ำได้ ก็เข้าห้องวางตรงจุด   
อ้าว....ตายห่...จะนอนยังไงล่ะทีนี้ เพราะลงตรงที่นอนเต็มๆเลย
ก็เลยต้องจัดแจงเปลี่ยนทิศทางการนอนใหม่ จัดของใหม่ .. ยังดียังพอมีที่ว่างให้นอน
แล้วก็ปิดไฟนอนฟังเสียงลม เสียงสายฝนที่หล่นใส่สังกะสี
และเสียงน้ำที่หยดลงใส่กระป๋อง...ซึ่งบางทีก็มีกระเด็นมาถูกตัวบ้าง  

แม้จะดูเหมือนลำบาก แต่ก็ความรู้สึกที่ได้กลับมานอนบ้าน
ที่นานๆ ที จะได้กลับมานอนที่บ้านสักครั้ง มันช่างมีความสุขยิ่งนัก......