Meteor Rain’s day สัญญารักวันฝนดาวตก ตอนจบ

เก่งกาจ

แต่เธอต้องอยู่ต่อไปให้ได้ สัญญากับพี่สิพี่ชายRainจับใบหน้าของRainขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา หากแต่Rainไม่กล้าสบตาพี่ชาย
	หนูเคยสัญญากับจิน ว่าหนูจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ แต่หนูก็ทำไม่ได้ เพราะงั้น ได้โปรดเถิดค่ะ อย่าขอสัญญาที่หนูไม่สามารถให้พี่ได้เลยนะคะ Rainกล่าวทั้งน้ำตา ไม่กล้าสบตาพี่ชายที่กำลังมองเธออย่างผิดหวัง
	เด็กโง่!!เธอไม่รักพี่ รักตัวเองเลยใช่ไหม!!เธอมันขี้ขลาดไม่กล้าเผชิญความจริง Rainที่พี่เคยรู้จักหายไปไหน!! !!พี่ชายRainพยายามพูดให้สติ หากแต่Rainก็ได้แต่ส่ายหน้าไม่ยอมรับฟัง
	ใช่หนูมันขี้ขลาด  ใครจะใจร้ายเหมือนพี่ละ ทั้งที่เสียคนรักไปทั้งคน ก็ยังทำเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพี่ชายRainตบหน้าRainไปฉาดหนึ่งอย่างแรง
	เธอนึกว่าพี่ไม่รู้สึกอะไรหรือ พี่อาจจะดูเย็นชา แต่เธอรู้ไหม  ข้างในนี้พี่ชายRainชี้ที่อกตนเอง
	มันเจ็บ มันปวดแสนสาหัสแค่ไหน ส่วนเธอปากก็พูดว่ารู้จักความรัก แต่พี่ว่าคนที่ขลาดไม่กล้าเผชิญความจริงอย่างเธอไม่มีค่าพอที่จะรู้จักความรักเลยสักนิดพี่ชายRainตำหนิน้องสาวหวังคืนสติ และอยากให้Rainคิดได้ แต่Rainนิ่งเฉยไม่กล่าวสิ่งใด 
	พี่ชายRainตวาดเสียงดังและชัดเจน
	ถ้าเธอเลือกที่จะตายตามนายนั่นไป ก็อย่ามาเรียกฉันว่าพี่!! จากนั้นก็เดินจากRainไป ทิ้งให้Rainสะอื้นไห้อยู่ พร้อมคิดในใจทำไมหนอไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเธอ หรือเป็นเธอกันแน่ไม่เข้าใจความหวังดีของใคร ๆ 
	ค่ำคืนนั้นเป็นคืนที่ฝนดาวตกจะโปรยลงมา
	ในตอนนั้นเองRainก็เห็นหิ่งห้อยตัวหนึ่งบินมา
	ใช่แล้วหากเธอตามหิ่งห้อยไป เธออาจจะได้พบกับจิน ชายคนรักของเธอ เพราะหิ่งห้อยนี้เปรียบเสมือนตัวแทนความรักที่จินมีให้เธอ
	เธอจึงวิ่งตามหิ่งห้อยที่บัดนี้บินนำทางเธอไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง 
	Rainวิ่งตามไปสักพัก หิ่งห้อยก็พามาที่สถานที่แห่งหนึ่ง เป็นสวนสาธารณะที่จินเคยพาเธอมานั่นเอง
	จิน จิน เธออยู่ไหนน่ะ Rainร้องเรียกชื่อจิน หากแต่ก็ไร้เงาชายคนรัก
	Rainหันซ้าย แลขวา ก็ไม่พบจิน เธอจึงร้องไห้ออกมาอย่างผิดหวังเป็นที่สุด 
	ในเวลานั้นเอง หิ่งห้อยนับพันตัวก็มาบินล้อมรอบเธอเหมือนฝนดาวตก เธอมองมัน และหยุดมองใครคนหนึ่ง ที่กำลังเดินมาหาเธอ
	เธอจำได้ดีไม่มีวันลืม เขาคือจินคนที่เธอพยายามทุกวิถีทางที่จะพบเขา
	จิน Rainร้องเรียกจิน จากนั้นก็โผกอดเขาพร้อมร้องไห้ หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความปิติยินดี
	เธอมารับฉันแล้ว เราจะไม่จากกันไปไหนอีกแล้วใช่ไหมจิน Rainเอ่ยอย่างยินดีพร้อมเฝ้ารอคำตอบจากจิน
	ฉันไม่เคยจากเธอไปไหน ฉันยังอยู่กับเธอเสมอ Rainจินกล่าวพร้อมยิ้มให้Rain
	Rain ทำไมเธอถึงผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับฉันจินเอ่ยถาม
	เรื่องอะไร Rainเอ่ยถาม และเอาแต่มองจินไม่ละสายตา ในใจยินดีเป็นที่สุดที่เขากลับมา
	ทำไมถึงคิดจะฆ่าตัวตายจินเอ่ยถาม เท่านั้นเองRainก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดที่จะฝืนกลั้นเอาไว้
	ฉันขอโทษจิน ที่ผิดสัญญา ฉันผิดเองที่อ่อนแอเกินไปสิ้นคำRain จินจับมือแฟนสาวขึ้นมากุม
	แต่เธอต้องอยู่ให้ได้Rain เธอต้องทำให้ได้จินพยายามเกลี้ยกล่อมRain
	ไม่ ฉันทำไม่ได้ ให้ฉันไปกับเธอเถอะนะ Rainอ้อนวอนทั้งน้ำตา
	ฟังฉันนะRain เราจากกันวันนี้ เพื่อมีวันที่จะพบกันอีกครั้งจินปลอบประโลมแฟนสาว
	แต่ถึงกว่าวันนั้น ฉันต้องการให้เธอเข้มแข็ง และรอคอยวันนั้นอย่างมีความสุข จินกล่าวพลางกุมใบหน้าของแฟนสาว หากแต่Rainก็ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมคิดว่าตนทำไม่ได้แน่
	ตามฉันมานี่สิจินกล่าวพลางดึงมือRainไปกลางสนาม
	ไม่นานฝนดาวตกก็โปรยปรายลงมาเป็นสาย ในยามนี้บรรยากาศเต็มไปด้วยประกายแห่งดวงดาว เป็นภาพที่สวยงามที่สุดเท่าที่ทั้งสองเคยพบมา
	สวยจังเลยนะ อยากหยุดเวลาไว้จัง Rainกล่าว ซึ่งขณะนี้อยู่ในอ้อมกอดของจิน
	Rain หลับตาสิจินเอ่ยขอแฟนสาว 
	Rainยอมทำตามอย่างว่าง่าย 
	ฟังเสียงหัวใจเธอเต้นสิ  หากเธอได้ยินเสียงมัน โปรดรับรู้ไว้ว่ามีฉันที่รักเธอ และพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไปจินกระซิบที่ข้างหูRainด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานยิ่งนัก พร้อมกระชับวงแขน 
จากนั้นก็ส่งหิ่งห้อยตัวหนึ่งให้กับRain
ทั้งสองโอบกอดกันอย่างมีความสุข หากเป็นไปได้ทั้งสองคงอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ และไม่อยากพรากจากกันไปไหน
ไม่สิเราสองคนไม่พรากจากกันไปไหน เพราะตราบที่ยังมีแสงดาว ความรักของเราทั้งสองยังคงอยู่ แม้ร่างกายไม่อาจใกล้ชิดกันอีกแล้ว แต่ใจยังสื่อถึงกันได้ แม้ในยามสุข หรือทุกข์
RainRain!!มีเสียงหนึ่งเรียกRain
Rainค่อย ๆลืมตาขึ้นพบว่าตนนอนอยู่ที่ห้องแห่งหนึ่ง มันเป็นห้องพิเศษในโรงพยาบาล
พี่คะ Rainทักพี่ชายเมื่อเห็นหน้า
จากนั้นเธอจึงรู้ว่าตนเองฝันไปนั่นเอง และเป็นฝันที่เธอไม่อยากตื่นเหลือเกิน 
เธอค่อย ๆลุกจากเตียง  มุ่งตรงไปที่ระเบียงของโรงพยาบาล รู้สึกว่าในมือมีสิ่งหนึ่ง
มันคือหิ่งห้อยนั่นเอง แสดงว่าการที่เธอพบกับจินเมื่อครู่ก็เป็นความจริง
เธอค่อย ๆปล่อยมัน พร้อมหันมายิ้มกับพี่ชายแล้วเอ่ยว่า
พี่คะ ขอโทษนะคะ ต่อไปหนูจะไม่ทำอะไรโง่ ๆอีกจากนั้นเธอก็กล่าวต่อไป
หนูเพิ่งรู้ ว่าพี่เข้มแข็งแค่ไหนกว่าจะผ่านวันโหดร้ายนั้นมาได้พี่ชายเอ่ยถามอย่างสงสัย
 เพราะ ความรักไงRain ความรักมีแต่สิ่งสวยงาม  และความสุขเสมอ เมื่อได้สัมผัส หากก่อเกิดทุกข์เมื่อไร   เขาไม่เรียกว่าความรักหรอก พี่ชายRainเอ่ยพร้อมยิ้มให้
Rainยิ้มตอบพี่ชาย  พร้อมมองหิ่งห้อยที่บินเข้าไปท่ามกลางฝนดาวตกที่กำลังโปรยปรายลงมา 
เธอเข้าใจแล้วว่าตราบใดที่ยังมีแสงดาว และเธอยังสัมผัสความรักของจินได้ เธอจะได้พบเขา แต่กว่าจะถึงวันที่เธอจะได้พบกับเขาอีกครั้ง เธอต้องเข้มแข็งและรอจนกว่าวันนั้นจะมาถึง
จบ