19 นาฬิกาเศษๆ ยังไม่ดึกเท่าไหร่นัก แต่ท้องฟ้ากลับดูมืดครึ้มจนน่ากลัว บ่งบอกว่าไม่อีกกี่นาทีพายุฝนก็จะเทลงมาแล้ว มิรา หญิงสาววัยย่าง 26 พึ่งเลิกจากงานและกำลังจะเดินทางกลับบ้านที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่กิโล เธอรู้ตัวดีว่าวันนี้ควรรีบกลับบ้านเร็วกว่าปกติ เพราะฝนกำลังตั้งเค้าบ่งบอกว่าพร้อมจะเทลงมาได้ทุกเมื่อ และวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของเธอด้วย เธอต้องรีบไปเตรียมข้าวของเพื่อจัดปาร์ตี้วันเกิดและต้อนรับเพื่อนรักของเธอที่กำลัง เดินทางมาจากต่างจังหวัดเพื่อมาฉลองวันเกิดร่วมกับเธอ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงเดินทางกลับบ้านโดยการเดินเท้าตามปกติเหมือนทุกๆวัน ริมทางเปลี่ยว มีเพียงแสงไฟสลัวๆไม่กี่ดวงที่ส่องทางให้มิรารู้สึกอุ่นใจขึ้นเมื่อยามกลับบ้าน แต่ที่จริงมิราก็ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือไม่สบายใจอะไรมากนัก เพราะถนนเปลี่ยวเส้นนี้เธอเดินไปทำงานและเดินกลับบ้านเป็นประจำ เพียงแต่บรรยากาศในวันนี้มันชวนให้น่าขนลุกเพียงเท่านั้น บ้านสีขาวหลังโทรมอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่สิบเมตรเมื่อเธอมองตรงไปข้างหน้า ติ๊ด ตี่ ดี ติ๊ด ๆๆๆๆ เมโลดี้ของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น โชว์เบอร์สายเรียกเข้า เพลงฟ้า มิราไม่รอช้าที่จะกดปุ่มรับโทรศัพท์ ถึงแม้ว่าฝนกำลังเริ่มหยดลงมาเม็ดใหญ่ และอีกไม่กี่เมตรก็จะถึงบ้านของเธอแล้ว เสียงคำรามของฟ้ายังดังสนั่นไม่ขาดสาย ฮะโหลเพลงฟ้า ถึงไหนแล้วจ๊ะ เสียงของหญิงสาวกรอกลงสู่โทรศัพท์ถึงอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน มิรา ตอนนี้ชั้นฉันไปไม่ถึงไหนเลย ฝนตกหนักมากจนแทบจะมองไม่เห็นทางเลยแหละ เสียงของหญิงสาวอีกฝ่ายตอบกลับมา ไม่เป็นไรนะเพลงฟ้า ไม่ต้องรีบ ชั้นรอแกได้ ขับรถดีๆนะจ๊ะ มิราพูด โอเคจ๊ะ แกรอชั้นนะมิรา ชั้นจะไปหาแกให้ได้ ชั้นสัญญา ประโยคสุดท้ายที่เพลงฟ้าเพื่อนรักของมิราตอบกลับมาก่อนที่สายจะตัดไปโดยไม่รู้สาเหตุ เพลงฟ้า คือเพื่อนรักคนเดียวที่มิรามี และเป็นคนสำคัญคนเดียวที่มิราเหลืออยู่ ดังนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่เพลงฟ้าจะยอมเดินทางข้ามจังหวัดฝ่าพายุฝนเพื่อมาฉลองวันเกิดของมิราเพื่อนรักของเธอ เข็มนาฬิกายังคงเดินบอกเวลาไปเรื่อยๆ ตี1ตี2ตี3 ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของเพลงฟ้าแม้แต่น้อย มิรานั่งรอเพลงฟ้าอยู่ริมหน้าต่างพร้อมเค้กก้อนโตในบ้าน จนรุ่งเช้า มิราเผลอหลับไป เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความกังวนว่าเพื่อนของเธอจะมาถึงรึยัง แต่ก็ไม่เห็นแม้วี่แวว เธอติดต่อหาเพลงฟ้าไม่ได้ และเพลงฟ้าก็ไม่ติดต่อกลับมาเลยเช่นกัน บางทีอาจเป็นเพราะเมื่อคืนฝนตกหนัก จนทำให้เสาสัญญาณล้ม ไม่สามารถติดต่อกันได้ มิราพยายามคิดในทางที่ดี วันนี้มิราไม่ไปทำงาน เธอเอาเค้กไปเก็บไว้ในตู้เย็น แล้วเดินกลับมานั่งรอเพลงฟ้าที่ริมหน้าต่างเช่นเดิม ฝนตกอีกแล้ว สภาพอากาศแบบนี้ยิ่งทำให้เป็นห่วงเพลงฟ้าไปกันใหญ่ และแล้วค่ำคืนนี้ก็ผ่านก็ผ่านพ้นไปอีกคืน มิรายังไม่ลุกไปไหน เธอยังคงนั่งรอเพื่อนรักของเธออยู่ที่เดิม ค่ำแล้ว ฝนเริ่มตั้งเค้า มิรากระวนกระวายจนทำอะไรไม่ถูก นี่มันก็ผ่านมา2วันแล้ว ทำไมเพลงฟ้ายังมาไม่ถึง มิราทำได้เพียงภาวนาในใจ ขอให้อย่าได้เกิดอะไรขึ้นกับเพลงฟ้าเลย คืนนี้แปลกที่มีเพียงเค้าของฝนและเสียงคำรามของท้องฟ้า แต่กลับไม่มีฝนตกลงมาซักเม็ด มิราหวังให้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาบ้างสักครั้ง แต่เสียงฟ้าร้องโครมครามคงเป็นเสียงเดียวที่มิราได้ยิน ตอนนี้ไม่รู้กี่โมงแล้ว คงซักประมาณตี2ได้แล้วมั้ง แต่มิรายังไม่หลับ ความง่วงไม่สามารถล้มความตั้งใจของเธอได้ เธอยังรอ อ๊อดดดด. เสียงออดประตูดังขึ้นแทรกเสียงฟ้าร้องอย่างเย็นยะเยือก มิราไม่รู้ว่าเธอหูฝาดไปหรือเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่รีรอที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง ข้างนอกมืดสนิดจนแทบจะมองไม่เห็นอะไร แต่ก็ไม่ยากนักที่สายตาของเธอจะจับจ้องเงามือข้างนอกประตูรั้วได้ ร่างหญิงสาวผมยาวยืนอยู่ท่ามกลางลมพายุด้านนอก มิราไม่รอช้าที่จะวิ่งออกไปเปิดประตู เธอมั่นใจว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกนั้นคือเพื่อนรักของเธอเอง ทั้งที่เธอไม่ได้สังเกตเลยว่า หากเป็นเพื่อนเธอจริง แล้วรถของเพื่อนเธออยู่ไหน มิราวิ่งออกไปโดยที่ไม่สนใจว่าเค้าคนนั้นจะใช่เพื่อนเธอจริงหรือเปล่า ร่างหญิงของสาวผู้นั้นเปียกปอนไปด้วยน้ำและดูโทรมอย่างไม่เหลือสภาพ เธอคือเพลงฟ้า เพื่อนรักของมิราจริงๆ มิราโผเข้ากอดเพลงฟ้าอย่างไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะเอ่ยปากถาม ทำไมแกมาช้าจัง ชั้นรอแกนานมากเลยรู้มั้ย น้ำตาของมิราไหลมาอย่างฉุดไม่อยู่ ชั้นขอโทษนะมิรา แกอย่าโกรธชั้นนะ ชั้นมาตามสัญญาแล้ว เพลงฟ้าตอบกลับมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลมาไม่ต่างกัน มิราจูงมือเพลงฟ้าเพื่อนรักของเธอเข้าบ้านก่อนที่ฝนจะเทลงมาครั้งใหญ่ แต่เพียงไม่กี่ก้าวที่มิราและเพลงฟ้าได้เดินเข้ามาในบ้าน มิราก็ได้รับกลิ่นเหม็นสาปแปลกๆ มันเหม็นเน่าเหมือนมีอะไรซากอะไรตายอยู่แถวนี้ สงสัยหนูตายมั้งมิรา ฝนตกหนัก น้ำอาจขังในท่อ อย่าสนใจเลย เพลงฟ้าบอกมิราด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งจนแทบจะไม่ได้ยิน คงงั้นมั้ง มิราเชื่อตามที่เพลงฟ้าบอกอย่างไม่สงสัย มิราเอาเค้กที่แช่ไว้ในตู้เย็นเพื่อรอเพื่อนรักของเธอตั้ง2วันออกมา รสชาติของเค้กที่เย็นเยือกช่างเข้ากับบรรยากาศอย่างบอกไม่ถูก แต่ทั้งคู่กลับไม่รู้สึกอะไรนอกจากมีความสุขที่ได้เจอกัน เพลงฟ้าค่อยๆล้วงมือเข้าไปในเสื้อที่เปียกชุ่มเพื่อหยิบเอากล่องของขวัญกล่องเล็กๆออกมา สุขสันต์วันเกิดนะยัยมิราเพื่อนรัก เพลงฟ้าสวมกอดมิราไว้แน่นด้วยความรัก มิราไม่รอช้าที่จะเอื้อมมือไปคว้ากล่องของขวัญที่มีการ์ดใบเล็กๆที่อยู่ข้างๆมาให้เพลงฟ้าเช่นกัน ของชั้นกล่องใหญ่กว่าแกตั้งเยอะ ดูสิ มิราพูดแกมหยอกเพลงฟ้าด้วยรอยยิ้ม เพลงฟ้าได้แต่ทำหน้าแปลกใจ ทั้งที่วันนี้เป็นวันเกิดของมิราแท้ๆ แต่ทำไมเธอถึงเป็นฝ่ายให้ของขวัญ แต่เพลงฟ้าก็ไม่อยากถามให้มันมากเรื่อง เพราะกลัวมิราจะเสียน้ำใจ แต่วันนี้แกยังเปิดไม่ได้นะ รอพรุ่งนี้แกตื่นมาค่อยเปิดดูแล้วกัน ชั้นเขิน มิราพูดสั่งเพลงฟ้าด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ถูก ไม่รู้ว่ามิรากำลังดีใจหรือเสียใจกันแน่ น้ำตาเธอยังคงไหลไม่ขาดสาย อาจเป็นเพราะความดีใจที่ไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างนั้น ทั้งคู่นั่งคุยกันจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ วันรุ่งขึ้น เพลงฟ้าลืมตาตื่นมาอย่างัวเงีย จากเสียงโทรทัศน์ที่ดังกรอกหู เธอมองไปรอบๆห้องเพื่อหามิราเพื่อนรักของเธอ แต่บรรยากาศของห้องเปลี่ยนไป ที่นี่ไม่ใช่บ้านของมิรา แต่กลับเป็นห้องสีเหลี่ยมแคบๆ เพลงฟ้านอนอยู่บนเตียงที่มีเสาน้ำเกลือตั้งอยู่ข้างๆ สายส่งน้ำเกลือถูกโยงจากถุงน้ำเกลือมายังมือของเธอ ที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เพลงฟ้าเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงที่แหบสนิด แต่ภายในห้องนั้นไม่มีใครอยู่เลย นอกจากเธอ เพลงฟ้ามองไปรอบๆอีกครั้ง และแล้วสายตาของเพลงฟ้าก็ไปจับจ้องอยู่ที่กล่องของขวัญกล่องหนึ่งที่วางอยู่บนโซฟาข้างๆเตียง บนกล่องมีการ์ดใบเล็กๆติดอยู่ เพลงฟ้าจำได้ดีว่ากล่องของขวัญกล่องนี้เพื่อนรักของเธอเป็นผู้ให้ เธอพยายามที่จะพยุงตัวเองเดินไปยังโซฟานั้น ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลนับสิบๆแห่ง แต่เธอกลับไม่สนใจ เธอต้องการเพียงเอื้อมมือไปหยิบกล่องของขวัญกล่องนั้นให้ได้ เธอค่อยๆนั่งลงบนโซฟาที่มีกล่องของขวัญนั้นวางอยู่ เสียงโทรทัศน์ที่ดังกรอกหูไม่ได้ทำให้สมาธิของเพลงฟ้าหายไปเลย เธอค่อยๆบรรจงเปิดกล่องของขวัญอย่างเบามือ ภายในกล่องนั้นมีเสื้อไหมพรมสีสดพับไว้อย่างเรียบร้อยคู่กับผ้าพันคอ เธอรู้ดีว่าเสื้อและผ้าพันคอผืนนี้มิราเป็นคนถักเองกับมือ ใต้เสื้อที่วางอยู่มีรูปถ่ายที่ทั้งสองถ่ายด้วยกันนับร้อยวางไว้ เพลงฟ้ากลั้นรอยยิ้มและน้ำตาไว้ไม่อยู่ด้วยความปลื้มใจ เธอซาบซึ้งถึงคำว่า เพื่อนรัก การ์ดใบเล็กที่ติดอยู่หน้ากล่องกำลังถูกเปิดเพื่ออ่านข้อความข้างใน ชั้นรู้ว่ายังไงแกต้องมา แกไม่เคยผิดสัญญากับชั้น เพลงฟ้าชั้นขอบคุณแกจริงๆนะ ไม่เสียแรงที่ชั้นรอ แกต้องดูแลตัวเองให้ดีรู้มั้ย ไม่ต้องห่วงชั้น แกจำไว้นะว่าแกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของชั้น ชั้นรักแกนะ จากมิรา ข้อความเพียงไม่กี่ประโยคบนการ์ดใบนั้น มันมีพลังมากพอที่จะสั่งให้น้ำตาของเพลงฟ้าไหลลงมาได้ไม่หยุดเพราะความปลื้มใจ เสียงของโทรทัศน์ยังดังเจี๊ยวจ๊าวไม่หยุด พบศพนางสาวมิรา เวชสิน อายุ 26 ปี ถูกฝังอยู่ข้างรั้วบ้านของตนเองในซอยเปลี่ยว สภาพศพเน่าเปื่อยส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วบริเวณ คาดว่าเสียชีวิตมาแล้วไม่ต่ำกว่า2วัน ตำรวจสันนิษฐานว่าสาเหตุอาจเกิดจากฆ่าข่มขืนและชิงทรัพย์
mini_pk 3 มิ.ย. 2549 17:09 น. - ID 6801 
2376
1
0
6 มิถุนายน 2549 08:10 น. - comment id 91088
จบลงอย่าเศร้าๆนะคะน้อง อย่าให้มีใครเจอเรื่องแบบนี้เลยนะคะ
8 กันยายน 2549 19:53 น. - comment id 92638
อึ้ง ทึ่ง เสียว (เฮ่อๆ)
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ