::รอยเท้าบนแผ่นหลัง::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

เมื่อวานเป็นวันที่ผมรู้สึกเมื่อยล้าที่สุดในชีวิต  ความล้านั้นคงเป็นผลมาจากการตรากตรำทำงานติดต่อกันมาหลายวัน  ผมอยากปิดเปลือกตาหลับให้สนิทเพื่อพักความนึกคิด ผมอยากนอนแผ่หลาเพื่อให้พื้นซีเมนต์ของบ้านดูดซับเอาความเหน็ดเหนื่อยทั้งหมดของผมไป    แต่ก็ทำได้ไม่นาน เพราะงานหลายอย่างยังมีมาให้สะสาง
000
จำได้ว่า ตอนผมเป็นเด็กพ่อนอนให้ผมขึ้นเหยียบและไต่ไปบนแผ่นหลังเสมอ  พ่อบอกว่าวิธีการแบบนี้จะช่วยให้เส้นเอ็นตามเนื้อตัวผ่อนคลายหายปวด ตอนนั้นผมไม่เข้าใจ ก็ทำหน้าที่ของลูกไปอย่างนั้น   แต่วันนี้ผมรู้แล้วว่าสิ่งนั้นมีความหมายมากมายกว่านั้น
พ่อกรำงานสารพัดตลอดวัน  เมื่อถึงเวลาเย็นพ่อจึงดูเหน็ดเหนื่อยมาก  พ่อนอนแผ่หลากับพื้นเรือนที่เป็นไม้ขัดจนเป็นมันวับ  ผมได้ทำหน้าที่ไต่ไปบนหลังพ่อ   ไต่จากแนวไหล่ไล่ลงมาจนถึงต้นขา  วนไปและวนมาจนพ่อบอกพอจึงหยุด  ผมเห็นพ่อหลับแล้วก็สงสาร
เมื่อวานลูกชายของผมได้ทำหน้าที่ในแบบที่ผมเคยทำต่อปู่ของเขา
การที่ผมให้ลูกไต่ไปบนแผ่นหลังเพื่อให้เขาได้รับรู้เสียงขยับของกระดูกและเอ็นสายตัวที่เขม็งเกร็งตลอดชั่วโมงของการทำงาน เสียงกระดูกและเอ็นที่เลื่อนขยับคงสัมผัสได้ที่ฝ่าเท้าของเขา  ผมได้ยินเขาพูดว่า   พ่อครับ เสียงกระดูกพ่อลั่นหลายที หลายที่นะครับ  ผมหัวเราะหึ ๆ และว่า  มันเป็นธรรมดาลูก  คนใช้แรงงานก็ต้องเป็นแบบนี้