=>>>จดหมายจากชายหนุ่ม

Lovely_boy

    สายลมเอื่อยพริ้วพัดผ่านหน้าบ้านของหญิง
ขณะกำลังรับประทานอาหารเย็นอยู่กับบอยแฟนหนุ่มของเธอ
คืนนั้นหญิงเอ่ยปากบอกขอเลิกกับบอย เนื่องจากฐานะของบอยไม่ดี ทั้งๆที่บอยคบกะเธอมานาน
และจริงใจกับเธออย่างมาก
บอยได้ยินดังนั้นก็ตกใจ แต่ก็ยอมรับอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร
ทั้งที่ในใจปวดร้าวราวกับถูกมีดนับพันกรีดก็ไม่ปาน
หญิงบอกกับบอยว่า "เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ"
บอยตอบว่า "ใช่ เรายังเป็นเพื่อนกัน ถ้าหญิงมีปัญหาอะไร บอยพร้อมจะอยู่เคียงข้างหญิงนะ"
แล้วก็ยิ้มเรียบๆเหมือนปกติ บอยกับหญิงก็รับประทานอาหารกันต่ออย่างเงียบๆ 
ท่ามกลางบรรยากาศในห้องอาหารที่แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีใครอยู่เลย
แต่หลังจากนั้นแทนที่บอยจะเงียบหายไป กลับเป็นว่าบอยก็ยังโทรศัพท์หาหญิงทุกวัน เหมือนดังเดิม..  ถามหญิงว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง? กลับถึงบ้านรึยัง? ทานอาหารรึยัง?
หญิงก็รู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ก็ยังยอมรับความห่วงใยของบอยที่มีให้เธอเรื่อยมา
จนกระทั่งวันหนึ่ง หญิงอารมณ์ไม่ดีเนื่องจากเธอเพิ่งจะทะเลาะกันแฟนใหม่ของเธอมา
เมื่อบอยโทรมาหาเธอเพื่อพูดคุยด้วยความห่วงใยดังเดิม 
บอยจึงกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของเธอไป 
หญิงพลั้งปากบอกบอยไปว่า "มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว!!"
บอยนิ่งไปสักพักแล้วก็ตอบเรียบๆว่า "ขอโทษนะ ผมไม่รบกวนคุณนะ"
วันต่อมา หญิงก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากบอย เธอรู้สึกแปลกใจเพราะบอยต้องโทรหาเธอทุกวัน-
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไปหลายวันบอยก็ยังไม่ได้ติดต่อเธอ 
หญิงก็คิดในใจว่าทำไมว่าแค่คำสองคำก็โกรธซะนาน และก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองผิด 
เลยคิดจะโทรหาบอย และอยากขอให้บอยอย่าโกรธเธออีกเลย 
หญิงโทรศัพท์ทั้งวันก็ไม่มีคนรับสาย จนสุดท้ายเบอร์โทรศัพท์นั้นก็โดนยกเลิกไป
หญิงสาวเริ่มรู้สึกแปลกใจมากๆ
เธอไปที่บริษัทที่บอยทำงานอยู่ แต่เพื่อนพนักงานเขาบอกว่าบอยลาออกจากงานไปนานแล้ว
หญิงเลยลองถามเจ้าของบริษัทซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของบอยว่ารู้ไหมว่าเขาไปไหน
เขาก็บอกไม่รู้ เขาก็กำลังหาบอยอยู่เช่นกัน
หญิงจึงลองโทรไปที่บ้านของบอย และก็ต้องพบกับคำตอบที่ทำให้แปลกใจยิ่งขึ้น
เพราะเขาบอกว่า "บอยไปต่างประเทศแล้ว"
หญิงก็รู้สึกแปลกใจเอามากๆ 
เนื่องจากบ้านของบอยฐานะก็ไม่ได้ดีมาก แล้วทำไมถึงให้เขาไปต่างประเทศได้?
อีกอย่างถ้าบอยไปต่างประเทศจริงๆ ถึงจะไม่ได้บอกเธอ..เพื่อนของเขาก็น่าจะรู้นะ? แปลกจริงๆ???
หญิงสาวเก็บความสงสัยไว้ในใจ จนเมื่อเธอกลับถึงบ้านก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง
เธอเปิดออกมาดู... ปรากฎว่าเป็นจดหมายของบอยส่งมา...
บอยบอกเธอว่าเขาไปที่อื่นแล้ว ไปอยู่ในที่ๆไกลจากเธอ แต่ไม่ได้บอกว่าไปไหน
"ฮึ่ม!!!" หญิงคิดในใจ "จะไปก็ไม่บอกสักคำ..."
นับตั้งแต่นั้นมา ถึงแม้หญิงจะไม่เคยเห็นบอยอีกเลย.. แต่เธอก็ได้รับจดหมายจากเขามาตลอด
โดยเฉพาะวันที่สำคัญ อย่างเช่นว่าวันเกิดของหญิง 
เขาจะอวยพรวันเกิดให้เธอพร้อมกับส่งของขวัญมาให้ ซึ่งเป็นของที่เธอชอบ
.... วันวาเลนไทน์เขาก็ไม่ลืมที่จะส่งช่อดอกไม้ให้เธอ... วันคริสต์มาศยิ่งไม่ต้องพูดเลย... 
ขนาดหญิงสาวไปสอบเอ็น เขาก็ยังมีส่งการ์ดมาเป็นกำลังใจให้เธอเลย...
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ เขาไม่มีลืมแม้แต่นิดเดียว
ถึงแม้ว่านานมากแล้วที่เธอไม่ได้พบเจอบอย แต่เธอก็ได้รับความห่วงใยจากเขามาตลอด.. 
แต่หญิงสาวก็ต้องแปลกใจอีกเมื่อพบว่าที่บอยส่งจดหมายมาก็ไม่ได้เขียนที่อยู่มาด้วย 
บางทีก็ไม่ได้ติดแสตมป์ เหมือนกับว่ามีใครเอาจดหมายมาใส่ลงในตู้จดหมายของเธอโดยตรง
และเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนๆของบอยถึงได้ดีต่อเธอมากๆ
วันเกิดเธอก็ได้รับของขวัญจากพวกเขา หรือไม่พวกเขาก็ชวนเธอออกไปเที่ยวบ่อยๆ
โทรศัพท์หาถามความเป็นมาอยู่เรื่อยๆ
หญิงสาวรู้สึกแปลกใจกับความห่วงใยที่มีจากพวกเขาในเบื้องต้น แต่นานๆเข้าเธอก็รู้สึกชินไปเอง
ในช่วงเวลานั้นเธอมีความสุขมากๆ...
จนกระทั่งวันหนึ่ง หญิงพบว่านานแล้วที่เธอไม่ได้รับจดหมายจากบอย... 
ถึงเธอจะนึกแปลกใจ แต่ก็คิดว่าช่างเถอะ เขาคงไม่ค่อยว่างมั้ง...
เวลาผ่านไปอีกอาทิตย์นึง หญิงก็ยังไม่ได้รับจดหมายเลย
เธอรู้สึกร้อนใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม รู้แต่ว่าเธออยากอ่านจดหมายของบอย...
สองปีที่ผ่านมาบอยเขียนจดหมายส่งให้เธอเสมอ... 
ในวันสำคัญของเธอก็จะได้รับคำอวยพรจากแดนไกลมาตลอด...
ถึงแม้ว่าเธอจะตอบจดหมายไม่ได้ แต่นี่ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอไปแล้ว
แต่ในเวลานี้อยู่ดีๆก็หายไป หญิงรู้สึกเหมือนไร้ที่พึ่ง...
หญิงเริ่มออกตามหาบอย...
ไปที่ที่แต่ก่อนบอยเคยไปบ่อยๆ ร้านอาหาร ร้านหนังสือ.. หวังว่าจะได้พบบอยอีกสักครั้ง- 
แต่แล้วเธอก็ต้องพบกับความผิดหวัง... เพราะบอยเหมือนกับว่าได้หายไปจากโลกนี้แล้ว
สุดท้ายหญิงก็กลับไปที่บริษัทเพื่อนสนิทของชายหนุ่มอีกครั้ง 
ถามหาดูว่ามีใครรู้ว่าชายหนุ่มอยู่ที่ไหนบ้าง... ในกลุ่มเพื่อนๆของชายหนุ่ม 
มีผู้หญิงคนหนึ่งพอได้ยินที่หญิงถามก็ร้องไห้ออกมา 
หญิงถามเธอว่าร้องไห้ทำไม...
ถึงตอนนี้ทุกคนนิ่งเงียบราวกับถูกมนต์สะกด 
คำถามของหญิงเหมือนไปกระตุ้นถูกความรู้สึกของทุกคน ห้องที่ทุกคนอยู่เงียบไปชั่วขณะ
และแล้วความเงียบก็ถูกทำลายลงเมื่อเจ้าของบริษัทบอกกับหญิงว่า 
"เธอโทรไปหาคนคนนี้นะ แล้วเธอจะรู้เองว่าเขาหายไปไหน" 
หญิงรับกระดาษโน๊ตที่มีเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือมา คิดในใจว่า 
"ในที่สุดฉันก็หาเขาได้เจอสักที"
หญิงโทรศัพท์ไป..."ฮัลโหล~~?"
มีเสียงผู้ชายมารับสาย ถึงแม้ว่าหญิงสาวไม่ได้เจอบอยตั้งสองปีแล้ว 
แต่เธอก็รู้ว่าคนที่รับโทรศัพท์ไม่ใช่บอย
หญิงเอ่ยปากถาม... "เอ่อ... อยากทราบว่า..."
ฝ่ายนั้นไม่ได้รอให้หญิงพูดจบก็บอกว่า... 
"ผมรู้ว่าคุณคือใคร คุณอยากจะหาพี่ชายผมใช่มั้ย? ผมรอที่จะพบคุณมานานแล้ว 
ตอนนี้คุณว่างมั้ย ออกมาแล้วผมจะเล่าให้คุณฟัง แล้วคุณจะเข้าใจ..."
หญิงรีบมาตามที่นัดอย่างสงสัย และเมื่อได้เห็นหน้าเขาก็เชื่อว่าเขาเป็นพี่น้องกัน 
เพราะหน้าตาคล้ายกันมาก พอมาถึงหญิงสาวก็รีบถาม "พี่ชายเธอล่ะ?"
น้องชายของบอยไม่ได้ตอบอะไร แต่หยิบจดหมายฉบับนึงยื่นให้หญิงพร้อมกับบอกว่า 
"ขอโทษนะ จริงๆแล้วผมน่าจะเอาไปให้คุณตั้งแต่หลายวันก่อนแล้ว แต่ผมไม่รู้จะให้คุณยังไงดี
ก็เลยเก็บไว้จนถึงวันนี้.."
"จดหมายทั้งหมดในสองปีนี้ก็คุณเขียนให้ฉันเหรอ?" หญิงถามอย่างตกใจ
"ไม่ใช่ ผมแค่ส่งจดหมายให้คุณแทนพี่ชายผมเท่านั้น"
หญิงได้แต่คิดในใจว่าทำไมต้องทำอะไรยุ่งยากอย่างนั้นด้วย..
ถึงเธอจะบ่นแต่ก็เห็นได้ชัดว่าเธอดีใจเอามากๆ
หญิงเปิดจดหมายออกมาอ่าน...
"Hi~~ เธอเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม? 
อากาศเริ่มเย็นแล้วนะ รักษาสุขภาพให้ดีนะ.. 
การเรียนเป็นอย่างไรล่ะ? อย่ามัวแต่ห่วงเล่นนะ.. 
แหม.. พูดเหมือนกับว่าเธอเป็นเด็กแน่ะ โทษทีนะ..เพียงแต่ว่าผมไม่วางใจน่ะ 
เธอต้องการคนคอยดูแล ปกป้องเสมอ..
แต่เธอวางใจได้นะ ผมเรียกให้เพื่อนๆผมช่วยดูแลคุณให้ดีๆน่ะ 
เพราะว่าเมื่อคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว ผมก็คงจะไปที่อื่นแล้ว.. 
ผมไม่สามารถดูแลคุณได้อีกต่อไป.. แต่ผมก็ยังห่วงคุณเสมอ 
ผมเลยใช้วิธีนี้อยู่เป็นเพื่อนคุณในวันที่ผ่านๆมา ขอให้คุณอย่าได้โกรธผมนะ..
นี่ก็อาจจะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่ผมเขียนให้คุณได้ เพราะมันถึงเวลาแล้ว..
ผมต้องขอโทษมากๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากพบคุณนะ 
เพียงแต่ว่าผมไม่ต้องการให้คุณได้เห็นผมในขณะนี้ และไม่อยากให้คุณต้องเสียใจเพราะผม.. 
ผมหวังอยากให้คุณอยู่อย่างมีความสุข ตอนนี้ก็คงใกล้ถึงเวลาสอบแล้วสินะ
ถ้าคุณสอบไม่ได้เพราะเรื่องของผม ผมคงไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองแน่ๆ 
เพราะว่าสิ่งนี้เป็นความหวังสุดท้ายของผม..
นับๆดูทั้งหมดก็คงมี200กว่าฉบับได้มั้ง หวังว่าคุณคงไม่โกรธที่ผมรบกวนคุณมากเกินไปนะ..
ถึงแม้ว่าผมใกล้ถึงเวลาที่ต้องจากไป แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าการรู้จักคุณเป็นสิ่งที่แย่ในชีวิตของผม
ในช่วงเวลาที่ผมอยู่กับคุณผมมีความสุขมากๆ ถึงแม้ว่าท้ายสุดคุณไม่ได้เลือกผม 
แต่ก็ดีแล้วล่ะ มิฉะนั้นผมก็คงไม่รู้ว่าจะบอกเลิกกับคุณอย่างไรดี 
เพราะสภาพร่างกายผมทำให้ผมไม่สามารถอยู่ดูแลคุณได้ตลอดไป..
ยิ่งนานวันร่างกายผมก็ยิ่งแย่ลง ผมไปโรงพยาบาลตรวจดู.. 
หมอบอกว่าผมเหลือเวลาอีกแค่เพียง 3 เดือนเท่านั้น ถึงเวลานั้นก็.. เธอคงเดาได้ออกนะ..
เพราะฉะนั้นผมก็เลยดูตามวันเวลาและเขียนจดหมายให้คุณกว่า200ฉบับ 
แล้วให้น้องชายผมส่งให้คุณตามวันที่ที่เขียนไว้ เหมือนกับว่าผมยังอยู่เคียงข้างคุณเสมอ..
2 ปีแล้วสินะ ความรู้สึกของคุณที่มีต่อผมก็คงเจือจางลงไปไม่น้อยแล้ว 
น่าจะยอมรับรู้ความจริงอันนี้ได้แล้วนะ ผมก็เลยเขียนจดหมายฉบับนี้เป็นฉบับสุดท้าย.. 
อีกอย่างผมก็ไม่สามารถเขียนจดหมายได้อีกต่อไป ขออภัยด้วยนะ..ถ้าผมทำให้คุณต้องเสียใจ 
ผมก็ขอโทษที่ผมไม่สามารถปลอบใจคุณได้อีก..
ผมเพียงอยากบอกกับคุณว่า ผมรักคุณ อยากดูแลคุณตลอดชีวิต 
ถึงแม้ว่าสุดท้ายคุณจะแต่งงานกับคนอื่นไป ผมก็อยากอยู่เป็นเพื่อนคุณเสมอ.. แต่ผมทำได้เหรอ?
 ผมทำไม่ได้ เพราะเวลาของผมใกล้จะหมดแล้ว..ถึงอายุผมจะไม่ยืนยาว 
แต่ผมก็ไม่รู้สึกเสียดาย ชีวิตของผมอยู่อย่างคุ้มค่ายิ่งนัก ถึงแม้ว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันสั้นนัก 
แต่ก็ทำให้ผมได้รู้คุณค่าของชีวิต ขอขอบคุณที่คุณให้รักแรกในชีวิตผม 
ถ้าเวลาย้อนกลับไปได้ผมคงจะไม่ไปรู้จักคุณ ไม่เป็นแฟนกับคุณ..
แต่มันไม่อาจเป็นไปได้ ผมก็เลยต้องทำให้คุณเสียใจอยู่ดี
ถ้าการให้การรอคอยของวันพรุ่งนี้ ทำให้ผมอยู่เคียงข้างคุณได้ ผมรับรองว่าจะทำ..
แต่ผมจะมีพรุ่งนี้ได้อีกกี่วัน? ถึงอย่างไรผมก็ต้องจากคุณไป 
ถ้าผมจากไปอย่างสงบได้นั่นแสดงว่าผมไม่รักคุณอีกต่อไป 
แต่น้ำตาที่ไหลออกมาบอกผมว่าผมทิ้งคุณไปไม่ได้ เพราะว่า.."ผมรักคุณ"
อย่าร้องไห้เพื่อผมเลย เพราะผมมีความสุขที่เคยรักคุณ ลืมผมเสียเถิดนะคนดี..
จากคนที่รักคุณยิ่งกว่าชีวิต 11/05/2000 โรงพยาบาลXXX"
หญิงดูวันที่ที่เขียนในจดหมาย คือเวลาหลังจากที่เลิกกันได้หนึ่งเดือน.. 
ก็คือวันหลังจากวันที่ที่เธอพูดกับเขาว่า "มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว!!"..
วันนั้นอากาศเย็นลงมาก เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว 
คืนนั้นสายลมเอื่อยพริ้วพัดผ่านหน้าบ้านของบอย
มีหญิงสาวคนหนึ่งถือจดหมายไว้ในอ้อมอก ยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านของชายหนุ่ม.....