26 กันยายน 2549 08:46 น.
เสี้ยว
เหตุอันใด นกตัวเก่า จึงเหงาหงอย
ดูเศร้าสร้อย ไม่ค่อยคิด พิชิตฝัน
หรือความหวัง เจ้าดับสิ้น กลางฟ้านั่น
หรือใครกัน ทำนกน้อย ให้ถอยแรง
เจ้านกเอ๋ย เคยหันหน้า สู่ฟ้ากว้าง
บนหนทาง กว้างไกล ใจเจ้าแกร่ง
ภาพฝันชัด ให้หยัดยืน แม้ฝืนแรง
เจ้าแจ่มแจ้ง ในใจเจ้า จึงก้าวไป
แต่วันนี้ คิดหุบปีก หลีกจากโลก
เจ้าทุกข์โศก ร้อนเย็น เป็นไฉน
สรรพสิ่ง ล้วนสะท้าน สะท้อนใจ
เมื่อเห็นเจ้า หยุดก้าวไป ไม่เคยมา
หรือเป็นเพราะ หัวใจเจ้า ที่เจ็บช้ำ
จึงเหยียบย่ำ ให้ทรุด หยุดฟันฝ่า
ที่เคยฝัน เคยสู้ อย่างเป็นมา
ก็เพียงว่า ให้ใครเขา มาทำลาย
ณ ขอบฟ้า ฝั่งนั้น เจ้าฝากรัก
ด้วยประจักษ์ ว่าชีวิต มีที่หมาย
ณ ขอบฝัน ตรงนั้น จะพักกาย
ซุกปีกหาย ในอ้อมกอด ของคนนั้น
แต่วันนี้ ที่ยังไป ไม่ถึงฝั่ง
ใครที่หวัง จะฝากรัก ฝากความฝัน
กลับห่างหาย ทิ้งตัวเจ้า กลางฟ้านั่น
วิญญาณนั้น เขาเอาไป ไม่เหลือเลย
เจ้าจึงบิน ต่อไป ไร้จุดหมาย
จนสุดท้าย เจ้าจึงหยุด เสียเฉยๆ
หุบสองปีก ร่วงมา จากฟ้าเลย
ฝันที่เคย ฝันไว้ ปล่อยมลาย
ลุกขึ้นไหม ลุกขึ้นเถิด เจ้านกน้อย
เพียงค่อยๆ กางปีกร่า สู่จุดหมาย
ฟ้าหลังฝน จะงดงาม เมฆคล้ำคลาย
อย่าเสียดาย วันเวลา เขาคร่าไป
เริ่มใหม่เถิด มาเริ่มใหม่ นกช่างฝัน
สองปีกนั้น จะพาเจ้า สู่เช้าใหม่
สิ่งที่ผ่าน ที่พานพบ ให้จบไป
ขอบฟ้าไกล อาจมีใคร อื่นยังคอย
10 กันยายน 2549 22:35 น.
เสี้ยว
เก้าอี้ไม้ตรงข้างๆเตียง
มีเธอนั่งเคียงไม่ห่างหาย
ร้องเพลงอุ่นๆ กล่อมให้หลับสบาย
เธอบอกให้ฉันพัก ผ่อนคลายกลางแสงจันทร์
เธอบอกว่าเรื่องร้ายจะผ่านไป
เพียงปลีกตัวให้ไกล บินไปในความฝัน
ติดปีกหัวใจเราสอง ประคองไปด้วยกัน
เกี่ยวเกาะพันผันสู่ฟ้า เยี่ยมหน้าดวงดาว
กุมมือกันและกันไว้
มุ่งหน้าสู่แดนแสนไกล จะไม่เหน็บหนาว
แสงกระพริบที่สาดส่องสุกสกาว
คือความอบอุ่นแห่งหมู่ดาวที่แพรวพราวกลางใจ
ปิดเปลืกตาพริ้มหลับสุขล้ำ
ความอบอุ่นแห่งถ้อยคำเธอขับขานไว้
ไม่ต้องเหงา ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องกลัวอีกต่อไป
เพราะเธอจะมาอยู่ชิดใกล้ ดูแลหัวใจกันและกัน
จะไม่มีคืนใดต้องอ้างว้าง
เพราะเธอจะมาอยู่เคียงข้าง ไม่แปรผัน
ปลูกร่างสร้างก่อความผูกพัน
หมู่ดาวทั้งหมดนั่น เป็นพยานให้ใช่ไหม
...
แต่..... เพียงแค่อย่าตื่นมาดูโลกนี้
เพียงขังสิ่งที่อยากมีในความหลับใหล
เพียงปล่อยโลกความจริงให้มันเป็นไป
เพียงในฝันที่เราจะล่องลอยไปยังแดนแห่งนั้น
ก็แค่อย่าลืมตาขึ้นมา
เพียงแค่อย่ารับรู้ว่ามันเป็นความฝัน
เพียงแค่ลืมๆไปว่าในความเป็นจริงนั้น
ในทุกคืนวัน เก้าอี้ไม้ตัวนั้น จะว่างเปล่าตลอดไป
28 สิงหาคม 2549 00:15 น.
เสี้ยว
พระจันทร์....เหน็บหนาว
อยู่ท่ามกลางหมู่ดาวที่เจิดจ้า
เหงาหงอย ยามล่องลอยอยู่บนนภา
แสงส่องดูหม่นล้า หากจรัสจ้ากว่าดาวใด
ระยะทางที่กั้นสายน้ำให้แสนห่าง
ระหว่างทางเบื้องล่างกับพระจันทร์ใส
จึงทำได้เพียงเฝ้าดู และรับรู้อยู่ไกลๆ
พระจันทร์เหงาใช่ไหม สายน้ำที่แสนไกลได้รู้มา
อยากปลอบประโลมจันทร์เจ้า
ยามต้องหม่นร้าว กลางหมู่ดาวริษยา
แต่ทำได้เพียงเรียบเรียงเป็นเสียงส่งมา
ประพันธ์คลื่นซัดซ่า ซัดเข้าหาฝั่งยามค่ำคืน
คงไม่อาจจะ โอบกอดชิดใกล้
ด้วยสถานะที่ห่างไกล ไม่อาจคิดฝืน
ถนนสีครามกั้นกลางไว้ทุกค่ำคืน
จากจุดที่ยืน จึงต้องฝืนต้องห้ามใจ
สายน้ำคงไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรนัก
แค่พระจันทร์สาดเงามาทักก็ดีใจไปถึงไหน
แต่หากจันทร์เศร้า มีน้ำตาเหงาๆรินมาจากใจ
ก็ขอจงรินไหล แล้วเอาน้ำตามาให้ผืนน้ำก็เพียงพอ
31 กรกฎาคม 2549 06:41 น.
เสี้ยว
ความห่วงหาอาทร
ที่สะท้อนในแววตาฉัน
เธอคงรู้สึกถึงมันเช่นกัน
สายตาจึงประสานกันลึกซึ้ง
ถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ย
ก็ไม่ได้เฉลยความคิดถึง
แต่บางอย่างก็แสดงออกซึ้งๆ
คงเป็นสิ่งสิ่งหนึ่งที่เธอพอเข้าใจ
ใบหน้าของเธออันยิ้มแย้ม
ก็ดูจะแต้มด้วยความรู้สึกใช่ไหม
รอยยิ้มดูเหมือนยิ้มจากข้างใน
ฉันเข้าใจถูกใช่ไหมคนดี
แม้แต่กระแสความอบอุ่น
ความอ่อนละมุนที่เธอมี
ยังส่งมาถึงฉันตรงนี้
เธอคนดี หรือเราใจตรงกัน
ก็อยากให้เป็นที่คิด
แต่ก็กลัวเข้าใจผิด หากไม่เป็นเช่นนั้น
เมื่อไหร่คำตอบจะออกมาให้รู้กัน
ว่าที่คิดไปทั้งหมดนั่น ไม่ได้เพ้อฝันไปคนเดียว
31 กรกฎาคม 2549 01:06 น.
เสี้ยว
ความรู้สึกหวั่นๆในหัวใจ
เคยคิดไปว่านั่นคือความรัก
แต่เอาเข้าจริงกลับไม่เคยรู้จัก
ไม่รู้ว่ารักนั้นเป็นอย่างไร
ก็แค่ความรู้สึกหวามๆ
ไม่ตรงนิยามความรักใช่ไหม
แล้วรักจริงๆมันเป็นอย่างไร
มันมีสิ่งใดที่สำคัญ
ที่คิดอยากมีคนเคียงข้าง
และคอยดูแลอยู่ไม่ห่างนั้น
มันคงต้องมอบความรักให้แก่กัน
แต่ตัวฉันทำอย่างนั้นยังไม่เป็น
หรือแท้จริงแล้วรักไม่ต้องหา
ไม่ต้องค้นคว้าพยายามเห็น
ไม่ต้องคิดมาก ให้ลำบากประเด็น
เพราะรักที่ควรเป็น ไม่มีนิยาม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเสี้ยว
หน้าส่วนตัว
1334
