27 มกราคม 2552 23:01 น.
เอื้ออารมณ์
เห็นเพียงรูปก็รักปักดวงจิต
ปองมิ่งมิตรเคียงคู่ภิรมย์สอง
อยากให้เทพอุ้มสมเป็นคู่ครอง
กับนวลน้องเนื้อเย็นอยู่ยืนยาว
เอื้ออารมณ์
๒๗ มกราคม ๒๕๕๒...
24 มกราคม 2552 19:54 น.
เอื้ออารมณ์
แสงทองสาดส่องฟ้า
เป็นเวลายามเช้าตรู่
ตื่นเช้ามามองดู
หมู่นกกาออกหากิน
ทำไมคนบางคน
จึงนอนกรนบนที่ถิ่น
คุดคู้ไม่ยลยิน
โอ้ว่าหนอคนหนอคน
ไม่อายหมู่วิหค
ที่โผผกเที่ยวดั้นด้น
หากินเลี้ยงชีพตน
ตามครรลองของชีวิต
แสงทองสาดส่องฟ้า
เป็นสัญญาแห่งมวลมิตร
เพราะธรรมชาติลิขิต
สร้างวิถีแห่งพิภพ
มีแบ่งกาลเวลา
เช้าเย็นมาหมุนบรรจบ
ทิวาราตรีครบ
รอบหนึ่งวันที่ผันแปร
ชีวิตต้องต่อสู้
เพื่อชีพอยู่ดูแก่นแท้
จึงต้องเที่ยวเล็งแล
หาอาหารมาเลี้ยงตน
แสงทองสาดส่องฟ้า
วันเวลายังหมุนวน
ชีวิตไม่สับสน
หากเดินตามครรลองดี...
๒๔ มกราคม ๒๕๕๒ เอื้ออารมณ์
18 มกราคม 2552 22:27 น.
เอื้ออารมณ์
จะเก็บคำหลายล้านคำมาลิขิต
โดยประดิษฐ์เป็นกลอนอักษรศิลป์
จะยึดถือฉันทลักษณ์ที่ยลยิน
นำมาจินตนาการเป็นงานกลอน
จะฝึกฝนพากเพียรเรียนรู้
เอาอย่างครูกวีมีมาก่อน
จะเก็บเกี่ยวประสบการณ์อ่านบทกลอน
ทุกวรรคตอนขอจดจำคำกวี
จะเรียงร้อยภาษาตามอารมณ์
โดยประสมอักษรเป็นกลอนนี้
จะลิขิตกลอนกานท์ผ่านวจี
ด้วยศักดิ์ศรีนักกลอนอ่อนประสบการณ์
จะเก็บคำนำมาเขียนขึ้นเป็นกลอน
ด้วยอักษรภาษาศิลป์เพื่อประสาน
จะยึดมั่นฉันทลักษณ์ตลอดกาล
โดนสืบสานงานกวีที่ควรเป็น ฯ
8 มกราคม 2552 22:38 น.
เอื้ออารมณ์
ครบรอบหนึ่งปีที่จากไป
ของครูไทยคนหนึ่งชื่อจูหลิง
อยู่ต่างถิ่นบ้านเกิดที่พักพิง
เหตุความจริงเพราะด้วยอุดมการณ์
ไปเป็นครูอยู่ภาคใต้ไม่นานนัก
ก็ถูกยักษ์กาลเวลามาล้างผลาญ
พรากครูไปจากโลกด้วยมือมาร
โดยก่อการทำร้ายจนวายชนม์
โศกเอยโศกเศร้าวันนี้เมื่อปีก่อน
ให้สะท้อนเรื่องราวที่สับสน
ใครทำร้ายครูสาวผู้อดทน
ให้ต้องพ้นจากโลกนิจนิรันดร์
เสียงร่ำไห้จากญาติแลลูกศิษย์
ทั้งมวลมิตรที่รักในครั้งนั้น
ภาพยังตรึงติดตาอยู่หลายวัน
ดูโศกศัลย์สุดซึ้งใน ทีวี
ครบรอบหนึ่งปีที่จากไป
ครูผู้ให้ความรักด้วยศักดิ์ศรี
ด้วยหัวใจบริสุทธิ์เท่าที่มี
ทิ้งความดีเอาไว้ให้จดจำ ฯ
5 มกราคม 2552 00:15 น.
เอื้ออารมณ์
ฉันดูสวยงามยามออกดอก
ฉันถูกหลอกเชยชมว่าดมหอม
ฉันเป็นเพียงต้นไม้จึงจำยอม
ฉันต้องพร้อมพลีร่างอย่างที่เป็น
เขาดูแลฉันไว้เพื่อจะขาย
เขาไม่อายในอาชีพอย่างที่เห็น
เขาดีใจที่ขายฉันทั้งเป็นเป็น
เขาเลือดเย็นใจดำทำลงคอ
คนมาซื้อฉันไปใจร้ายนัก
คนมีรักแต่ไม่รักฉันเลยหนอ
คนคนนั้นตัดฉันทิ้งยังไม่พอ
คนอะไรใจหนอช่างร้ายจริง
ฉันดูสวยงามยามออกดอก
ฉันช้ำชอกดวงใจอย่างยิ่ง
ฉันเป็นต้นไม้ในความจริง
ฉันถูกทิ้งเมื่อไร้ค่าราคาเงิน ฯ
หน้าส่วนตัว
729
