16 กันยายน 2551 12:04 น.
แก้วประภัสสร
วันนี้เอาหญิงงามมานำกล่าว
ถึงเรื่องราวของเธอผู้เลอโฉม
ประสบการณ์มีมากมานานนม
เธออบรมเพราะเป็นครูและรู้จริง
เดินไปไหนใครก็ไหว้เข้ามาทัก
เป็นที่รักหมู่คนของตนยิ่ง
สอนลูกศิษย์ให้สำเร็จด้วยใจจริง
ไม่อยู่นิ่งค้นหาตำรามา
ศิษย์น้อยใหญ่จากไปก็คิดถึง
เธอจำตรึงตราจิตให้โหยหา
ย้อนถึงตัวลูกเธอไม่นำพา
ปล่อยชะตาฟ้ากำหนดจะโทษใคร
เอาใจลูกเกินงามจึงช้ำจิต
สามีคิดบอกเธอหาฟังไม่
อย่ามาบอกฉันรู้ฉันเข้าใจ
สอนลูกศิษย์จบได้ก็หลายคน
แต่ลูกตัวหนึ่งเดียวทำเกรี้ยวกราด
ไม่สามารถอบรมบ่มนิสัย
ลูกเสียคนเพราะแม่กระทำไป
นึกเสียใจคิดได้ลืมสอนตน
เปรียบเหมือนพระใบลานเปล่าเขาเล่าว่า
มีตำราติดตัวไปทุกแห่งหน
ให้คนอื่นได้ดีทั้งมีและดีจน
แต่ลืมย้อนมาสอนตนจึงข้ำใจ
12 กันยายน 2551 12:24 น.
แก้วประภัสสร
ดอกลั่นทมปลิวหล่นข้างคนเศร้า
แสนปวดร้าวขื่นขมระทมยิ่ง
ด้วยติดยึดถึงอดีตไม่วายวิง
มองทุกสิ่งแสนเศร้าเคล้าน้ำตา
อยากให้ใจเธอหลุดพ้นคนอดีต
แล้วลองขีดเขียนใหม่ในวันหน้า
บุญที่สร้างเคยสะสมคงถึงครา
พบโฉนตราคนใหม่ด้วยใจจริง
อาจเป็นบุญและกรรมทำไว้ก่อน
กลับมาย้อนต้องพรากจากทุกสิ่ง
ขอคนดีจงน้อมรับกับความจริง
ผ่านทุกสิ่งไปได้ในเร็ววัน
ดอกลั่นทมโหมกระหน่ำทำคนเศร้า
เก็บดอกเก่าเอาดอกใหม่ไว้ให้มั่น
ประคองรักด้วยใจไปด้วยกัน
วอนสวรรค์เมตตาและปราณี
9 กันยายน 2551 12:02 น.
แก้วประภัสสร
สง่างามอยู่กลางไพร
นามฉันไซร้คือ"เอื้องผึ้ง"
ยลโฉมพลันตะลึง
สีเหลืองผึ้งพึงเย็นตา
อยู่ป่าดงร่มรื่น
ดาษดื่นด้วยพฤกษา
หมู่ไม้ในพนา
เป็นเพื่อนพาสุขใจ
โดดเด่นด้วยสีสัน
ลำต้นนั้นเป็นเหลี่ยมใหญ่
ใบแข็งตั้งรับไว้
น้ำค้างใสหล่นบนตัว
ความงามของเอื้องผึ้ง
กระเดื่องลือไปทั่ว
เกิดภัยมาถึงตัว
เพราะคนชั่วพาเอื้องไป
เขาพามาเมืองกรุง
จับใส่ถุงวางเร่ขาย
เอื้องน้อยแสนเสียใจ
คนใจร้ายมาย่ำยี
เอื้องอยู่ในป่าคาม
สง่างามสมศักดิ์ศรี
ตีค่าเอื้องแค่นี้
รอเป็นปีจะเหลืองงาม
วันนี้เอื้องอ่อนล้า
ไม่มีค่าน่าเกรงขาม
ดอกน้อยที่เคยงาม
ก็เหี่ยวตามกาลเวลา
โปรดเถิดคนใจดี
ถ้าเห็นเอื้องยังมีค่า
นำเอื้องกลับพนา
สง่างามเหมือนอย่างเดิม
8 กันยายน 2551 12:20 น.
แก้วประภัสสร
ชีวิตนี้พอมีหวังถ้ายังสู้
อย่ายอมอยู่มือเปล่าไม่ก้าวหน้า
หนทางใดถ้าได้ดีควรรี่มา
อย่าท้อถอยกับปัญหาน่าพึงกลัว
ทุกทุกอย่างแก้ไขได้ไม่ยากนัก
หากเราจักคิดสักหน่อยคอยใช้หัว
สติตรองนำทางไม่มืดมัว
ปัญญามีรู้ชั่วที่ตัวตน
อย่าใจร้อนหุนหันพลันแล่น
คิดหาทางด้วยเหตุและด้วยผล
ใช้หลักธรรมนำมาพาแยบยล
คอยส่งผลได้รับกลับพอใจ
แม้วันนี้จะหมดแรงและอ่อนล้า
ขอวันหน้ามีพลังลุกขึ้นใหม่
อย่ายอมแพ้วาสนานำพาไป
ตัวเราไซร้นำทางระหว่างตน
ชีวิตนี้ยังมีหวังถ้ายังสู้
อย่าหดหู่กับชีวิตคิดขื่นขม
มองข้างหลังยังมีเศร้ากว่าเราจม
มองข้างหน้าไว้ชื่นชมสมอุรา
4 กันยายน 2551 12:49 น.
แก้วประภัสสร
วันที่สี่กันยา..มาบรรจบ
ร้อยวันครบ..พ่อจาก..พรากจอมขวัญ
ยังไม่หาย..คลายเศร้า..เฝ้ารำพัน
จึงจำนรร..ด้วยวาจา..ภาษาใจ
ประดิษฐ์ร้อย..ถ้อยคำ..นำส่งพ่อ
จะสานทำ..ดีต่อ..พ่อทำไว้
ทหารกล้า..เสนารักษ์..รักถิ่นไทย
พ่อเป็นหมอ..รักษาไข้..ให้หายพลัน
จะเจ็บป่วย..ใกล้ไกล..ไม่เคยท้อ
พ่อเร่งไป.. รักษาต่อ..ด้วยใจมั่น
สงครามโลก..วิปโยค..ทำจาบัลย์
ทำพ่อนั้น..เกิดสำเนียง..เพราะเสียงปืน
"หมอเดินเท้า"ชาวบ้านเรียก.กันเพรียกพร้อม
เพราะพ่อหลอม..จิตเมตตา..หาได้ฝืน
รักษาไข้..ให้หายป่วย..ด้วยจุดยืน
เกิดมาผืน..แผ่นดินไทย..ด้วยใจจริง
พ่อหล่อหลอม..ลูกลูก..ผูกใจรัก
ให้สมัคร..สามัคคี..ที่ดียิ่ง
แม้พ่อเหนื่อย.แค่ไหน..ไม่ประวิง
รักลูกยิ่ง..กว่าชีพตน..ป้องพ้นภัย
ครบร้อยวัน..พ่อจากไป..อาลัยนัก
หลอมความรัก..ส่งถึงพ่อ..ก่อเกิดใหม่
อยู่ในภพ..ที่ดีงาม..ตามตั้งใจ
ขอเทพไท้..ในสวรรค์..นั้นปราณี
หน้าส่วนตัว
1136
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟแก้วประภัสสร
