26 เมษายน 2551 23:46 น.
แก้วประเสริฐ
** ค่าแห่งรัก **
สิ่งผันผวนล้วนใจสู่เวียนหมุน
ความชุลมุนแปรไว้ในสับสน
สร้างกำเนิดดีร้ายคล้ายวกวน
หวานระคนผ่านไว้ให้โศกา
มีบางอย่างสร้างจรุงผดุงชีวิต
สรรค์ลิขิตรอบข้างสร้างปัญหา
หากโชคดีสนุกสนานผ่านเวลา
ล้วนเสน่หาทดสอบกรอบสิ่งทำ
ค่าแห่งรักแปรไปในสิ่งสร้าง
ความอ้างว้างหมุนไว้มิคล้ายขำ
วกวนยอกตอกย้ำชอกช้ำระกำ
ย้อนสู่ล้ำต่ำต้อยคล้อยฝากไป
สิ่งเหล่านี้ป่วนไว้อะไรเล่า
หรือโง่เขลาปิดบังฝังสดใส
หลงความคิดติดพันที่ผันใน
ก่อเหตุให้วกวนแทบลนลาน
ล้วนคำนึงรูปลักษณ์ประจักษ์ไว้
ประกอบให้คำหวานอันประสาน
ดุจความมืดครอบไว้ในดวงมาน
แปรผ่านกาลฝันเฟื่องเปลืองชีวิต
อันความสวยอัปลักษณ์มิใช่เหตุ
แนวโน้มเขตแห่งใจใฝ่ลิขิต
ผูกพันกันสู่ไว้ในความคิด
เข้าใจจิตรวมกันมิผันแปร
ถึงยามทุกข์ยากบากหน้าฝ่าไว้
ต่างเข้าใจซึ้งไว้ในกระแส
ช่วยเหลือกันผูกพันหันมาแล
คือรักแท้ให้เกียรติมิเบียดบัง
ยามมีสุขร่วมสนองมิข้องเกี่ยว
ไม่ลดเลี้ยวเปลี่ยนไปใจแนบฝัง
เป็นหนึ่งเดียวรวมไว้ไม่ชิงชัง
มั่นคงยังซาบซึ้งตรึงตลอดกาล.
*** แก้วประเสริฐ. ***
20 เมษายน 2551 12:38 น.
แก้วประเสริฐ
** วิมานชมพู **
สุรีย์ลับหวนพรากจากสิ่งรัก
หทัยจักมอบไว้มลายสูญ
เหลือแค่หนึ่งซึ้งไว้ในอาดูร
สุดเกื้อกูนหมุนเวียนเปลี่ยนน้ำใจ
ยืนมองน้ำซาดเซาะเลาะแก่งหิน
แว่วได้ยินวิหคร้องก้องเสียงใส
ลมโชยแผ่วพัดผ่านซ่านภายใน
ก่อนเคยได้เคียงครองปองภิรมย์
เบื้องหลังภาพชมพูเข้าสู่หมอง
ช่วยหมายตรองประดิษฐ์คิดสู่สม
เป็นเรือนรักประจักษ์ไว้ในอารมณ์
เพื่อหมายชมทะเลหวานสู่รัญจวน
ด้านข้างเป็นภูผาพนาสณฑ์
ผกาหล่นเรียงรายคล้ายกำสรวล
บ้างชูช่อหอมกลิ่นโรยรินชวน
สร้างอบอวลใฝ่จินต์ถวิลนาง
เสียงวิหคโผผินยินเสียงร้อง
แผ่วทำนองสู่สมภิรมย์ขจ่าง
เสียงล่วงรินน้ำไหลในข้างทาง
แสงสว่างระยิบพรายสลายเงา
ใบหน้าหนึ่งผุดลอยคล้อยความคิด
ผ่านห้วงจิตล่วงลอยคล้อยอับเฉา
หวานระรื่นชื่นยิ้มพริ้มพักตร์เพรา
แนบทรวงเนาหวานซึ้งตรึงดวงจินต์
เหลือแค่เพียงความจำย้ำผ่านซ่าน
มองน้ำผ่านเซาะแก่งแห่งถวิล
คงเหลือไว้แต่เพียงน้ำใจกวิน
ดั่งนรินทร์สิ้นหวังบัลลังก์ทอง
เหลือบแลบ้านหลังน้อยกลอยสวาท
วิมานวาดชมพูเคียงคู่สอง
เธอมาม้วยทิ้งไว้ในเรืองรอง
เหลือเงาน้องฝากไว้ให้คะนึง.
*** แก้วประเสริฐ. ***
18 เมษายน 2551 19:57 น.
แก้วประเสริฐ
** อำลาอาลัย **
สลักฤทัยฝากไว้ในห้วงจิต
เสมือนลิขิตหฤทัยให้ผ่องใส
ก่อนจากมาฟ้าผ่องลำยองใย
แสนอำไพเจิดฟ้าคราก่อนกาล
เสียงคีร์เคาะสัญญาณสั่นระริก
สำเนียงพลิกผันผวนล้วนประสาน
ต้องเรียงร้อยสูงต่ำย้ำดวงมาน
สู่ตำนานแปลถ้อยร้อยอักษรา
คือซิกแนลเก่าก่อนอันย้อนยุค
เข้าประยุกต์เป็นเสียงเยี่ยงภาษา
ถอดเป็นคำสัญญาณที่ผ่านมา
เพื่อนำพาข่าวสารผ่านผองชน
เขาเรียกว่าโทรเลขเอนกประสงค์
ผ่านดำรงตรึกตรองกรองสับสน
รวดเร็วกว่าจดหมายไม่ประปน
ใฝ่ปองระคนก้าวหน้าฟ้าอำไพ
ครั้นต่อมาโลกาวิวัฒน์เปลี่ยน
โทรพิมพ์เวียนสื่อสารผ่านสดใส
ทั้งเทเล็กซ์แพร่หลายสิ่งไฉไล
สู่เปลี่ยนไปโทรภาพฉาบเรืองรอง
รุดก้าวหน้าดาวเทียมที่เยี่ยมยุทธ์
มือถือผุดสัญญาณสรรค์สนอง
ผ่านโลกไปโทรเลขไร้คนมอง
สิ่งเคยปองเวียนวนระคนกลาย
หวนคำนึงตรึกไปย้อนในอดีต
ล้วนผันสถิตย์ผลิตเก่งเหลือหลาย
เป็นใหญ่โตมโหฬารพลันละลาย
จวบสิ้นสลายสถานเก่าเฝ้าโรยลา
สามสิบเมษานี้เป็นที่กำหนด
โทรเลขกลางหมดเวลามารักษา
เคยสื่อสารรุ่งเรืองประเทืองมา
สิ้นวาสนาสนองผองชาวไทย
น้ำตารินหยาดล่วงล้นทรวงอก
เคยวิตกสิ่งสล้างกลางสดใส
สถานที่เก่าฝากชีวิตจิตอำไพ
ผ่านวิไลสู่เกษียณจิตเวียนวน
ต่อนี้ไปโทรเลขกลางไร้ชื่อแล้ว
เสียงเจื่อนแจ้วสัญญาณผ่านสับสน
ประวัติศาสตร์สื่อสารผ่านผองชน
สิ้นสุดจนหมดสภาพตราบนิรันดร์.
*** แก้วประเสริฐ. ***
12 เมษายน 2551 13:31 น.
แก้วประเสริฐ
** สงกรานต์ **
ประวัติศาสตร์ชาติไทยได้จารึก
สิบสามตรึกเมษาตราปีใหม่
เพื่อรำลึกนึกบุญคุณเกรียงไกร
มวลผู้ใหญ่เกื้อหนุนค้ำจุนเจือ
จัดงานบุญน้อมนำพุทธศาสตร์
ฉลองพระบาทกษัตริย์เจ้าล้วนเฝ้าเผื่อ
บิดรมารดาอาจารย์สรรค์เหลือเฟือ
คุณกอบเกื้อเอื้อสอนศิลป์วิชาการ
กุศโลบายมอบไว้ผันคลายร้อน
ยามพักผ่อนสงกรานต์นั้นประสาน
อาศัยน้ำเย็นเป็นสื่อการทำงาน
เชื่อมสรรค์ผ่านชุ่มชื่นระรื่นใจ
ล้วนเข้าวัดทำบุญเพื่อหนุนเกื้อ
แล้วแผ่เจือวิญญาณอันสิ้นสลาย
สรงน้ำพระพุทธรูปสงฆ์ผ่อนคลาย
กรรมทั้งหลายลดอกุศลดลนำทาง
เสร็จสรรพแล้วรดน้ำขอพรผู้ใหญ่
บิดรมารดาให้ทางวางสิ่งสร้าง
สรรพสิริมงคลชีวิตลิขิตทาง
แนวกระจ่างสร้างไว้ในแนวเดิน
บ้างไปทำบุญกุศลทั้งเก้าวัด
หรือก็จัดงานกลางพลางสรรเสริญ
ถึงบุญคุณน้อยใหญ่ได้ล่วงเกิน
เพราะใจเพลินขออภัยให้เมตตา
เข้าเยี่ยมญาติสนิทมิตรสหาย
มิได้กรายเยี่ยมเยียนเพียรใฝ่หา
เข้ารดน้ำดำหัวสนานกันเฮฮา
ชื่นฉ่ำอุราธรรมเนียมประเพณี
นี่คืออุบายโบราณท่านจัดไว้
เพื่อจะได้ผูกมัดจัดเกษมศรี
ให้ปรองดองรักใคร่ในไมตรี
ผ่านกาลปีศักราชปัจจุบัน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
10 เมษายน 2551 10:19 น.
แก้วประเสริฐ
** ประหนึ่งฟ้าลิขิต **
พริ้มลาวัณย์ม่านผกานภาใส
หอมพิไรในกลิ่นโชยปรารถนา
อิ่มเอมจิตเปรมฤทัยในพุ่มลดา
มวลเสน่หาฝากไว้ให้เปรมปรีดิ์
ฤดูคิมหันต์ผันผวนล้วนระริก
สายลมพลิกตลบอวลป่วนฉวี
พลิ้วผ่านทับทอทาบฉาบกายี
สุดยากที่หนีหลบสบทั้งปวง
มวลดอกไม้เบ่งบานพลันซ่อนพริ้ม
หอมเคยอิ่มเย้ายวนล้วนเคยหวง
สายลมโชยเย็นชื่นมึนผ่านทรวง
ดั่งแมนสรวงคล้ายตวัดมัดดวงใจ
เพ่งชมพิศจิตพร่ำย้ำหลบร้อน
แสงสะท้อนห้วงคนึงพึงส่งให้
สุดซ่านห้วงถวิลหวนป่วนวิไล
กริ่งเกรงไว้ผันแปรแก่อารมณ์
อ้าวอบอวลฝังไว้ไม่ผ่องแผ้ว
หากเจื่อนแจ้วเกรงว่ามิมาสม
ชวนเย้ายวนหอมชื่นระรื่นชม
เข้ามาบ่มห้วงหทัยใคร่ใฝ่ปอง
เปรียบลิขิตม่านฟ้ามาแอบแฝง
ประหนึ่งแย้งงามไว้ในทั้งผอง
มารุ่มร้อนลมแล้งแฝงเรืองรอง
ซ่านละอองพราวใส่ไล้ลูบกาย
เกสรดอกล่วงโรยโปรยแปรผัน
หอมลาวัณย์โชยลาคราตอนสาย
โอ้สายหยุดงามเด่นเน้นประกาย
กลิ่นละลายสิ้นหอมพร้อมตะวัน
ความภิรมย์ปรารถนาคราสถิตย์
สิ่งหวนคิดย้อมไว้ในสุขสันต์
หวังเชยกลิ่นผกามาศพัดกำนัล
เหลือเงานั้นประทับกับห้วงใจ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1265
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
