21 กันยายน 2549 22:54 น.
แค่ปลายปากกา
ตรงไหนที่เธอว่ารัก
เหมือนว่าจะแน่นหนักไม่หันเห
แต่ทุกครั้งก็เหมือนลมพัดลมเพ
ปล่อยให้บทกล่อมเหของน้ำตาทับถมกัน
จะให้ฉันแน่ใจในสิ่งใดได้บ้าง
ทำไมถึงปล่อยให้ความอ้างว้างเกาะกินใจฉัน
ปล่อยฉันให้จมกับความสับสนอยู่ทุกวัน
แล้วจะเอาอะไรมารับประกัน
........ว่าฉันสำคัญสำหรับเธอ................
21 กันยายน 2549 22:48 น.
แค่ปลายปากกา
ยิ้มกับตัวเองทุกครั้ง
แล้วยังนั่งริมหน้าต่างเสมอ
ลมหายใจเข้าออกยังเป็นเธอ
อีกยังเผลอเรียกเธอประจำทุกที
ไม่เคยเข้าใจตัวเองเหมือกัน
ว่าฉันทำอะไรอยู่ตอนนี้
ทำไมนะถึงยอมซื่อสัตย์จงรักภักดี
ทั้งๆที่ไม่เห็นจำเป็นอะไร
เธอก็จากไปนานแล้ว
ก็ไม่เห็นวี่แววว่าคนดีอยู่ไหน
ดึกดื่นคืนนี้เคล้าคลอเคียงใคร
แค่คิดหัวใจก็ร้าวรอน
แต่คงได้แต่รอ
ทั้งๆที่เริ่มท้อเริ่มไหวอ่อน
เหนื่อยเต็มทีก็เข้านอน
ถึงแม้ทุกตอนของค่ำคืนฝันร้ายทุกที
17 กันยายน 2549 18:53 น.
แค่ปลายปากกา
เคยคิดว่า...บนหนทางที่เลือกเดิน
ต่างคนต่างเผชิญสิ่งแปลกใหม่
ต่างคนต่างทิศทางที่เดินไป
ก้าวเท้าไม่เหยียบใครเป็นดี
แต่วันนี้ได้มองเห็นหลายมุมอับ
ซึ่งมันซ่อนลึกลับเต็มที่
ยังมีอีกกลุ่มคนคลุกฝุ่นผงธุลี
ใต้ฝ่าเท้าที่มีของสิ่งที่เรียกว่าคนด้วยกัน
มองภาพตรงหน้า
ด้วยใจอ่อนล้าไร้ฝัน
ไฉนหนอโลกอีกมุมจึงไร้ซึ่งจรรยาบรรณ
ก้าวสู่จุดหมายนั้นแต่เหยียบย้ำความฝันของหลายๆคน
ก่อนเคยคิดว่าโลกสวยใส
งดงามยิ่งใหญ่ทุกแห่งหน
แต่วันนี้ได้เข้าใจในตัวตน
ว่าคนบางคนก็ไม่ต่างจากหุ่นยนต์เท่าไหร่เลย
29 สิงหาคม 2549 21:33 น.
แค่ปลายปากกา
เข้าใจว่าวันเวลา
มันอาจนำพาให้เราห่าง
เข้าใจว่าความยาวของระยะทาง
อาจทำให้เธออ้างว้างในบางเวลา
แต่วันนี้อยากถามคนดี
ฉันคนนี้ใช่มั้ยที่เธออยากคบหา
ยังเป็นฉันคนเดิมรึป่าวในสายตา
รึเปลี่ยนให้ใครอื่นเข้ามาแทนที่กัน
24 มิถุนายน 2549 17:58 น.
แค่ปลายปากกา
น้ำค้างเมื่อยามเย็น
ยังล้อเล่นกับผิวไม้
ลมโชยพัดต้องกาย
ก็คลับคลายเสียงแผ่วมา
เดินเรื่อยไปทั่วทุ่ง
เด็ดผักบุ้งในคูหา
ตะวันตกหกในตา
เสียงแผ่วพร่าของสายธาร
ภูเขายังอบอุ่น
ยังหอมกรุ่นทั่วไพศาล
ดอกไม้ยังเบ่งบาน
ราตรีกาลเริ่มทายทัก
หน้าส่วนตัว
992
