30 มิถุนายน 2550 23:15 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
อาจจะเป็นเธอ...
คนที่ฉันฝันละเมอพร่ำเพ้อหา
อาจจะใช่ เธอคือแก้วตา
คนนั้น ฉันปรารถนา ทักทาย
อาจจะใช่เธอ...
คนที่ฉันคิดถึงเสมอมิห่างหาย
ความรู้สึก สัมผัส เขินอาย
แอบลึกอยู่ภายในกาย ในจิตสำนึก
อาจจะใช่เธอ...
คนที่ฉันพร่ำเพ้อด้วยรู้สึก
สวยงาม อ่อนหวาน ลุ่มลึก
จิตใจตรองตรึก ไคร่ครวญ
ก็อาจจะใช่...
ซึ่งในความอ่อนไหว มีโหยหวน
อาจมีเสียงหนึ่งโอดอวน -
จากความรู้สึกปั่นป่วน เรรวนใจ
อาจเป็นเพียงแค่ความรู้สึก...
ภาพภายนอก อาจสวยลุ่มลึก อ่อนไหว
ขณะเดียวกัน ซึ่งปรารถนายิ่งกว่าใคร
เพียงแค่รู้สึก ก็ไร้สิ่งต้านทาน
จึงอาจจะใช่...
ที่หัวใจเจ็บปวดด้วยอ่อนหวาน
เธอคนนั้น ฉันเคยรู้สึกเมื่อครู่วาน
กลับแตกต่างจากจินตนาการ ไปเสียแล้ว !!!
27 มิถุนายน 2550 14:23 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เธอจะนั่งร้องไห้ทำไมกัน
กับเส้นทางเดินนั้นที่หวั่นไหว
ขอเธอมั่นในความหวัง กำลังใจ
แหละเดินไปตามทางที่เลือกเดิน
มัวมานั่งร้องไห้ได้อะไร
ทางยังก้าวเกินไกลกว่าใจเหิน
เถิดเพื่อนรักลุกเถิด เพื่อเผชิญ
อย่าร้องไห้นานเนิ่นจนนานวัน
เธอเลือกแล้วที่จะไปในทางนี้
เอ้า ยิ้มซี อย่ากลัวแหละอย่าหวั่น
เห็นไหมจุดหมายปลายทางนั้น
เธออาจคว้าความฝัน ณ ปลายทาง
เธอจะมัวคิดคร่ำอยู่ทำไม
เถิดเดินไปเพื่อประสบพบแสงสว่าง
ดูซินั่นรางวัลอันรางชาง
รอเธออยู่ ณ ระหว่างเส้นทางไกล
เช็ดน้ำตา แล้วยิ้มและลุกเดิน
กล้าเผชิญเส้นทางนั้นอย่าหวั่นไหว
เถิดเพื่อนรักจงก้าวย่างอย่างมั่นใจ
พร้อมเดินไปบนเส้นทางของตัวเอง
21 มิถุนายน 2550 21:08 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
หากไม่มีครูกลอนสุนทรภู่
ใครจักรู้ จักรัก งานอักษร
สร้างชื่อเสียงกล่าวขานบทกานท์กลอน
ให้กระฉ่อนเชิงศิลป์ระบิลไกล
นิราศร้างวรรณคดีลีลาวิจิตร
เปี่ยมคุณค่าน่าพินิจชวนพิสมัย
เปรียบเก็จแก้วอันเลอค่าภาษาไทย
สืบทอดให้ลูกหลานได้อ่านจำ
ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดคำกลอนกานท์อันหวานฉ่ำ
บทนิทานพระอภัยฯ ได้ยินย้ำ
ทุกท่วงคำแต่ครั้งหลังยังคุ้นชิน
บรมกวีผู้สถิต ณ สรวงสวรรค์
สุนทรภู่ผู้รังสรรค์วรรณศิลป์
ระลึกเกียรติครูกลอนของแผ่นดิน
ทั่วทุกถิ่นกราบสดุดีกวีเทอญฯ
14 มิถุนายน 2550 21:11 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ฉันปรารถนา......
อยากบินไปไกลสุดฟ้าฝ่าขุนเขา
ด้วยปีกกล้าแห่งฝันวันวัยเยาว์
กระพือปีกนิ่มเบา...หากรุนแรง
ฉันปรารถนา......
จะฟันฝ่าความปวดร้าวเหน็บหนาวแฝง
บินไปทลายโขดกำแพง
ซึ่งกั้นแบ่งอิสระออกจากกัน
ฉันปรารถนา......
จะบินไปสุดฟ้า ไปสุดฝัน
มีอุดมการณ์ที่หมายปลายทางนั้น
เพื่อปลดพันธนาการอธิปไตย
ฉันปรารถนา......
บินไปด้วยความกล้า ความยิ่งใหญ่
ให้ทั้งโลกได้รับรู้....ว่าบางใคร
จักบินไปสุดเสียดฟ้าเพื่อท้าทาย
แต่ฉันได้เพียงแค่ปรารถนา......
ยังมิอาจเอื้อมคว้าเอาจุดหมาย
ปรารถนา ปรารถนา จนวันตาย
ยังไม่เคยได้เยื้องกราย...จุดหมายนั้น
ฉันไม่ปล่อยให้เป็นเพียงความปรารถนา
เถิดเพื่อนเอ๋ย ผู้หาญกล้า – มาร่วมฝัน
ถึงเลือดเนื้อเหน็บหนาว, ร้าวชีวัน
ขออย่าหวั่นอย่าท้อต่อฟ้าใด
แม้ว่าตัวฉันจะต้องตาย......
แต่ขอเพื่อนหยัดท้าทายอย่างยิ่งใหญ่
สืบต่ออุดมการณ์เหล่านั้นไว้
เถิดเพื่อนเอ๋ย จงบินไปแทนฉันที!!!
10 มิถุนายน 2550 00:21 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ฉันกำลังเดินทาง......
อยู่ในโลกใบกว้างอันโดดเดี่ยว
โดยสารกาลเวลามาคนเดียว
ออกท่องเที่ยว, ร่อนเร่พเนจร
บนถนนสายใหญ่......
เคยไหม ยิ่งไกลยิ่งเหนื่อยอ่อน
ผ่าน-พบเจอ ทั้งสุขทั้งทุกข์ร้อน
เป็นบทเป็นตอนแห่งเป็นไป
ฉันกำลังเดินทาง......
ในระหว่างความสับสน, สงสัย
ฉันเดินทางร่อนเร่เพื่อสิ่งใด
ความยิ่งใหญ่ หรือใฝ่ฝันอันตระการ
ฉันแค่เพียงร่อนเร่ไปไร้จุดหมาย
เงียบง่าย, ตามชีวีที่เติบกร้าน
วันนี้ วันนั้น วันวาน
ฉันพ้นผ่านตัวเองอยู่ลำพัง
ฉันรู้เพียงว่าฉันต้องเดินทาง
ร่อนเร่ในโลกกว้างเล่าความหลัง
สู่ขอบฟ้าสีเหลืองเมลืองมลัง
สู่ขอบฝั่งความฝันอันรางชาง
ฉันจะเดินต่อไป......
ด้วยหัวใจและสองเท้าพร้อมก้าวย่าง
เดินไป เดินไป สุดปลายทาง
จนกว่าพบฟ้าสางแสงตะวัน
เพราะฉันคือนักเดินทาง......
ก้าวย่างย่ำไปในโลกฝัน
จะเหนื่อยบ้าง ล้าบ้าง, ก็ช่างมัน
เถิดเรียกฉัน “นักเดินทางพเนจร”
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
หน้าส่วนตัว
1214
