ยังคอย...

แมงกุ๊ดจี่

ยังเหลือเพียงรอยจางเพราะห่างไกล
นานเท่าไหร่คอยเคียงแต่เพียงหนึ่ง
ความผูกพัน...ทรงค่าอย่างตราตรึง
นัยคำนึง...พร้อมเคียงเพียงหนึ่งชาย...

บนวิถี...ก้าวไปแม้นไหวหวั่น
บ้างโศกศัลย์บ้างเหงายามเปล่าดาย
เพียงผินมองดาวเดือนก็เลือนหาย
ได้ผ่อนคลาย  "คิดถึง"  ซึ่งบางใคร...

เดียวดายเหงาเจ็บหนาวคราวถวิล
ปล่อยดวงจินต์ปลิดปลิวลอยลิ่วไหว
ลมหนาวพลิ้วพัดโชยก็โหยไห้
อยากอยู่ใกล้...อิงกายแต่ชายเดียว...

เหลือหนึ่งใครเดินตามรอยความหลัง
เกินข้ามฝั่งความเหงาอันเปล่าเปลี่ยว
มิคลอนแคลนทรงจำย้ำแน่นเหนียว
ดุจเชือกเกลียว...ผูกพันอย่างมั่นคง...

ก็ตระหนัก...รักเป็น...เส้นขนาน
ถูกเพรงกาลแบ่งคั้นกั้นประสงค์
สักวันหนึ่ง  "จำหยุด"  สิ้นสุดลง
จินต์ดำรง...ตราบสิ้นดวงวิญญาณ....				

ไม่ผูกพัน....

แมงกุ๊ดจี่

คือความเหงาชั่วคราวเปรียบราวฝัน
คล้ายสัมพันธ์ลางเลือนจึงเลือนหาย
แค่บางครั้งแรงอ่อนเพียงผ่อนคลาย
แท้เปล่าดายปลายทางระหว่างเรา...


คนสองคนเพียงพบแล้วลบเลือน
ผ่านวันคืนเสมือนกลบเกลื่อนเหงา
ปล่อยหัวใจดับกระหายระบายเศร้า
ร่วมบรรเทาปลอบประโลมเร้าโรมใจ


ผ่านแล้วเลย...อย่าย้อนอาวรณ์ถึง
"รักหวานซึ้ง" นิยามความอ่อนไหว
ข้อตกลงแสนเสรีไม่มีใจ
รักมิเป็นของใครในความจริง...				

อวยพรวันคล้ายวันเกิดคุณเพียงพลิ้ว

แมงกุ๊ดจี่

อย่าห่างฉัน

แมงกุ๊ดจี่

ค น ฉ ล า ด...

แมงกุ๊ดจี่

ถ้อยใครหนอเคยบอกมาหลอกหลอน
พจน์พร่ำวอน...พร้อมเรียงสำเนียงส่ง
"โปรดช่วยเสริมแรงใจให้มั่นคง"
"รักซื่อตรง" มอบมั่นตราบนั้นมา....

ดั่งฝากถ้อยต่อหวังลืมหลังสิ้น
ปลอบดวงจินต์คนเศร้าเหงาผวา
เก็บรอยพจน์เรียงร้อยคอยส่งหา
ทรงคุณค่า...ต่อใจ...คนไกลวอน...

แม้รัก "เริ่มจากศูนย์" จะพูนเพิ่ม
แรงใจเสริม...จำหลักผ่านอักษร
ร่ายรู้สึกทั้งหมดเป็นบทกลอน
อยากถามย้อน...ใครกันมันโง่งม...

เพียงอยากลาจากไป...ก็ไปเถอะ
เรื่องเลอะเทอะผ่านมาเจ็บสาสม
ปล่อยรู้สึกเลือนหายเพียงสายลม
แม้นถูกคม...อดีตคอยกรีดเฉือน...

"ขอขอบคุณ" ที่ห่วงใยให้เสมอ
พอแล้วเธอ...รอยคำที่ย้ำเฉือน
นับจากนี้...ใจเจ็บเก็บไว้เตือน
อย่าฟั่นเฟือนรักใครคนไกลกัน...

แม้เจ็บทุกข์จนเศร้ารุมเร้าหา
เสียน้ำตา...อย่างไร...ก็ใจฉัน
วันไหนเห็นร้าวราญมองผ่านมัน
มองให้ขัน...เลิกห่วงหาเลิกอาลัย...