ปรารถนาแห่งหัวใจ...

แมงกุ๊ดจี่

ไม่ว่าอยู่ที่ไหน?...

แมงกุ๊ดจี่

"พรหมลิขิต"ขับเคลื่อนเสมือนดล
เพียงหนึ่งคน...ผูกพันลงมั่นแล้ว
ชื่นคำฝากพลันเกิดรักเพริศแพร้ว
มิหมายแคล้วเลิกร้างระหว่างกัน...

แม้ว่าอยู่ที่ไหนใจคิดถึง
มีเพียงหนึ่งคอยอยู่เคียงคู่ขวัญ
ด้วยเหตุผลคือรักตระหนักมั่น
ผูกสัมพันธ์...ดำรงอสงไขย...

นำรอยยิ้มพิมพ์ใจให้มาสู่
ชี้พธู...พบทางสว่างไสว
ได้รู้จักการมอบรักตอบไป
เปิดหัวใจยอมรับกับวันวาน...

ปรารถนาดีจากใจของใครนี้
ด้วยไมตรีนานนับยังขับขาน
ถักสายใยบรรเลงสู่เพรงกาล
ให้ดวงมาลย์ภิรมย์นัยคมคำ...

หมายฝากนัยทาบถึงเพียงหนึ่งนั้น
ในสัมพันธ์ยังถวิลหอมกลิ่นร่ำ
จารรู้สึกจรดลงเพื่อทรงจำ
โดยชอบธรรมด้วยใจมอบให้ครอง...				

สักกี่ครั้ง

แมงกุ๊ดจี่

สักกี่ครั้ง...
ที่พลาดหวัง...กับรอจนท้อไหว
วันคืนผ่านร้าวรานทรมานใจ
ปล่อยล่วงไปเพียงผ่านกาลเวลา...

สักกี่ครั้ง...
อ่อนกำลัง...สับสนเกินค้นหา
เหนื่อยอ่อนแอเจ็บช้ำเสียน้ำตา
อยากชินชา...หัวใจในสักวัน...

สักกี่ครั้ง...
ความรักพัง...พาบลงสิ้นคงมั่น
เจ็บปวดร้าวระเหี่ยจนเสียขวัญ
สิ้นผูกพัน..เวิ้งว้างเส้นทางเศร้า..

สักกี่ครั้ง...
น้ำตาหลั่ง...ไหลล้นยังทนเหงา
กับเรื่องราวร้าวรอนครั้งก่อนเก่า
เหลือเพียงเงาอดีตคอยกรีดใจ...

สักกี่ครั้ง...
ยอมเชื่อฟัง...หลายเหตุในเลิศนัย
มองข้ามผ่านบิดเบือนในเงื่อนไข
เพราะตรึงไว้...มั่นแน่แต่ผู้เดียว...

สักกี่ครั้ง...
มิเคยชัง...ยังแคร์อยากแลเหลียว
สลักปมหมายปองคิดข้องเกี่ยว
รักแน่นเหนียวเพียงหนึ่งก็ซึ้งพอ...อิอิ				

รู้ตระหนัก

แมงกุ๊ดจี่

ก็ตระหนักรับรู้...อยู่ในสิทธิ
มิเคยคิดทวงถามเรื่องความหลัง
เพรงกาลผ่านผูกพันนั้นก็ยัง
ในภวังค์อาวรณ์มิคลอนคลาย...

เก็บเงื่อนปมหยุดลงสิ้นสงสัย
มิคิดไปทวงถามไร้ความหมาย
หมดเคลือบแคลงเลิศนัยน้ำใจชาย
ปล่อยเลือนหายยามพรากไกลจากกัน... 

ทำอย่างไร?  เมื่อรับรู้อยู่เต็มอก
แปลบสะทกอื้ออึงประหนึ่งฝัน
เมื่อถึงคราวห่างไปก็ไหวหวั่น
หลงเหลือเพียงสัมพันธ์อันไม่มี...

ก็รับรู้ว่าไม่รักตระหนักแน่
หมดทางแก้...เข้าใกล้ในวิถี
จำหลักลงคงไว้...รอยไมตรี
ทุกข์ทวี...ทับถมจะข่มใจ...

พร้อมสดับปรับไว้ในรู้สึก
รู้สำนึก "ไม่ใช่ คนที่ใช่"  (ก็ไม่ใช่)
ได้มองเห็นแก่นแท้จนแน่ใจ
ฉันไม่ใช่  "คนที่รัก"  สลักรอย...