เก็บเสียงเพลงสายลม. . .มากล่อมเธอ

แม่มดน้อยค่ะ

เสียงเพลงสายลมขับกล่อมทุกชีวิตเล็ก ๆ ในทุ่งหญ้ากว้าง ดอกหญ้าเต้นระบำตามท่วงทำนองของสายลม ผีเสื้อน้อยใหญ่โน้มตัวลงมาโค้งควงดอกหญ้าเป็นคู่เต้น
          หมอกบางค่อยๆ เคลื่อนตัวจางหายไปเมื่อแสงสีแดด สาดส่องลงมาเติมความอบอุ่นให้กับทุกชีวิตบนพื้นผิวโลก
          ขบวนมดตัวจิ๋ว ตั้งแถวเดินตรงเหมือนหนึ่งขีดเส้นไว้ ไม่มีตัวใดแตกแถว ไม่มีตัวใดหยุดเดิน ทุกตัวมุ่งเดินไปข้างหน้าที่มองไม่เห็นว่าแถวจะสิ้นสุดลงตรงไหน
          ดอกหญ้ายังคงลู่เอนไปตามทำนองเพลงของสายลม กลิ่นของน้ำค้างบนยอดหญ้า ทักทายแมลงตัวน้อยบินมาสัมผัสความหอมหวานของกลิ่นไอยามเช้า ก่อนแสงแดดจะแทะเลียจนหมดสิ้น
          ก้อนเมฆสีขาวลอยตัวอยู่เหนือทุ่งหญ้าและสายลม หากแต่บทเพลงของสายลม ยังส่งเสียงกล่อมให้เมฆขาวขยับตัวช้าๆ เริงร่าทั่วทั้งแผ่นฟ้าสีสวยเหมือนมีใครสักคนหยิบเอาพู่กันจุ่มสีมาระบายไว้
          ใบไม้สีฟางร่วงหล่นจากต้น มีสายลมเข้ามาประคองไว้ให้ปลิวหมุนก่อนลงสู่พื้นดิน ที่พรมด้วยหยดน้ำค้างอุ่นอย่างช้า ๆ 
          ในบ้านหลังเล็ก หน้าต่างบานกว้างเปิดรับกลิ่นไอยามเช้าไว้ แต่เจ้าของบ้านยังคงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น คลอกับเสียงเพลงเบาๆ ที่เปิดทิ้งไว้ซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่เมื่อคืน

          " แ ก้ ม . . . แ ก้ ม "
เสียงแหบแห้งแข่งกับเสียงเพลงในห้องปลุกให้เจ้าของชื่อลืมตาตื่น และหันไปมองที่มาของเสียงข้างหน้าต่างบานนั้น
          " มีอะไรเหรอไม้  มาเช้าจัง" 
   เธอพูด ยังคงนอนอยู่บนเตียงเหมือนเก่า
          " ลุกซิ . . .วันนี้เราสัญญาว่าจะพาเธอไปเดินเล่นที่ทุ่งหญ้า  ลืมแล้วเหรอ "
   เขาพูด อยากจะปีนหน้าต่างเข้าไปดึงตัวผู้หญิงขี้เซาให้ลุกขึ้น
          " ไว้สาย ๆ หน่อยได้มั้ย ? "
   เธอต่อลองก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า
          "ไม่ได้. . .แก้ม  ตื่นซิ !! " 
   เสียงพูดจบลงพร้อมกับที่เขาปีนหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนของเธอ
          " ไปล้างหน้า !! "
   เขาลากเสียงยาว พร้อมกับดึงแขนของเธอให้ลุกขึ้นนั่ง  เธอไม่ได้แปลกใจว่าเขาเข้ามาได้ยังไง เพียงแค่แอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกไปล้างหน้าตามคำสั่งของเขา