ครวญ

แย้ม ไกลวันเกิน

นั่งเหม่อลอย ลำพัง ริมฝั่งน้ำ
ดวงตะวัน แดงช้ำ ชิดขอบฟ้า
ระเรื่อแดง แสงหม่น สนธยา
ผิวธารา เรื่อแดง แสงเดียวกัน

ทั้งผืนฟ้า ผิวน้ำ ยามโพล้เพล้
คล้ายหักเห หักห้าม ทุกความฝัน
ผูกความหวัง รั้งพ่วง ดวงตะวัน
ท้ายก็พลัน วูบดับ แล้วลับเลือน

เหลือความหลัง คั่งค้าง กลางสายน้ำ
ลอยคำถาม แสนไกล...อยู่ไหนเพื่อน?
ฉันอยู่นี่ ที่ใหม่ ไกลจากเรือน
อยู่เสมือน ต้นไม้ ใกล้ฝั่งชล.....แย้ม

เราเหม่อลอยลำพังริมฝั่งน้ำ
สุดชอกช้ำดวงใจไปทุกหน
รินน้ำตาไหลหยดรดกมล
คิดถึงคนอยู่ไกล...ไยไม่มา?.....din

รินความหวังทั้งหลายเป็นสายน้ำ
คอยทวงถามถึงเธอเสมอว่า
กลับมาเถิดคนดีที่ลับลา
สายน้ำตาสายนี้ยังมีเธอ....แย้ม

เห็นนกบิน ผินลับ กลับรังรัก
สร้างน้ำหนัก หน่วงใจ ให้เสมอ
ความไร้คู่เคียงข้าง อย่างที่เจอ
ได้แค่เพ้อ เพียงนก บินวกวน....ย้อย

พี่ครวญคร่ำเคลิ้มคล้อยละห้อยโหย
อาดูรโดยเดียวดายมาหลายหน
ตากน้ำตาผ้ายับกับมือตน
คิดถึงคนเคยเคียงมากเพียงใด....กวีน้อยเจ้าสำราญ

ทุกราตรี ที่หวัง ยังคงเก้อ
จะให้เพ้อ รำพัน ถึงวันไหน?
ตากน้ำตาผ้ายับ ซับอาลัย
เสียดหัวใจ ซ้ำซ้อน นอนละเมอ....แย้ม

ญ...    เพียงยินเสียงครวญคร่ำที่พร่ำบอก
เกรงลวงหลอกให้ใจต้องไผลเผลอ
ความคิดถึงเลอค่ามันพร่าเบลอ
จึงต้องเก้อรอพี่ที่ฝั่งชล....din

เห็นเรือแจว แววหวัง น้องยังอยู่
หวังพี่กู่ เรียกหา มาสักหน
เมื่อเรือน้อย ลอยลับ ก็อับจน
ความมืดมน ยังเสมือน เป็นเพื่อนแทน...แย้ม

ย้อนรำลึก นึกทวน หวนความหลัง
ครั้งเมื่อยัง ชื่นชิด สนิทแน่น
ณ.ที่นี่ เหินห่าง มาต่างแดน
อย่าคลอนแคลนเมินหมางให้นางครวญ..ปักษาสวรรค์

วอนเทพไท้เทวาคงคาแม่
ช่วยดูแลน้องข้า อย่ากำสรวล
แขนสองข้างข้านี้ มีโซ่ตรวน
ขอรบกวน แม่คงคา ฟ้าเบื้องบน...แย้ม

เสียงครวญ มฤคคลั่ง ธนูรัก
หมายมั่นปัก ทรวงหวาม งามฉงน
กลับนวลไม่ เมียงตา มองกมล
อัสสุชล มันหลั่ง ดั่งฟ้าคลุ้ม...รุ้ง ลานบงก์



...
..

http://youtu.be/PLJ8bpJnttM

(ครวญ  ....แย้มริอ่านร้องเอง 5 5 8 8 )