8 มีนาคม 2549 03:12 น.
แสงริมทางเท้า
ถึงสุดทางร้างมาถึงครานี้
หันกลับไปมองอีกทีให้นึกหวน
มองแต่ไกลจากมาให้คร่ำครวญ
ใจรันจวนผวนผันอยู่ข้างใจ
พอแล้วนะ..กับสิ่งที่ผ่านมา
เสาะสายตามองหาสิ่งใหม่ๆ
พอแล้วนะ...พอแล้วสิ่งใดๆ
ขอแค่ใครคนใหม่ผ่านเข้ามา
ผมไม่รวยไม่หล่อพ่อไม่ดัง
มีความหวังเป็นเครื่องคอยเยียวยา
ความจริงใจเป็นสิ่งย้ำในแววตา
มีเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ใจ
ที่เขียนไปแต่งไปอย่าคิดมาก
เพียงแค่อยากปล่อยจิตและปล่อยใจ
ปล่อยให้มันลอยออกไปไกลๆ
อย่าให้คิดสิ่งใดในคืนนี้ (อีกเลย)
5 มีนาคม 2549 22:00 น.
แสงริมทางเท้า
อยากให้รู้ว่าฉันนั้นท้อแท้
ความอ่อนแอเกาะกุมสุมหัวใจ
มีคำถามมากมายที่ถามไป
แต่เมื่อใดได้คำตอบไม่รู้ที
จะแข็งใจไปอีกถึงเมื่อไหร่
บอกได้ไหมตอบให้รู้หน่อยคนดี
ความรู้สึกของใจที่เธอมี
บอกฉันทีบอกฉันเถอะได้มั้ยเธอ
ฉันเฝ้ารอมานานแล้วนะคับ
รับไม่รับบอกได้ไหมอย่าให้เพ้อ
อย่าได้เงียบอย่าได้เฉยเลยนะเธอ
ยามเมื่อเจอรอยยิ้มเธอไม่ช่วยอะไร
ฉันต้องการแค่คำตอบของคำถาม
ฉันมาตามคำตอบที่หายไป
ฉันอยากรู้คำตอบของหัวใจ
เธอมีใครหรืออย่างไรก็บอกมา
สี่ปีกว่า...ผ่านมาไม่แปรเปลี่ยน
ใจจวนเจียนจำทนเหมือนคนบ้า
ฉันพอแล้วฉันท้อแล้วนะแก้วตา
พอแล้วนะ...แก่เวลาคำตอบเธอ
4 มีนาคม 2549 01:25 น.
แสงริมทางเท้า
ความลังเลเกาะกุมในหัวใจ
เกิดคำถามว่าทำไมไปทุกที่
ทั่วทุกแห่งหนใดใจที่มี
ความแน่ใจที่มีหายไปไหน
ก็ไม่อยากลังเลอยู่หรอกนะ
แต่คงจะไม่เกิดคงไม่ไหว
เพราะทุกสิ่งเกิดขึ้นยากแน่ใจ
ว่าตรงไหนเวลาใดที่พบพลัน
ความรู้สึกเบื่อหน่ายในทุกสิ่ง
ความลังเลพาประวิงให้หุนหัน
สมาธิสติมลายพลัน
ให้ใจนั้นวุ่นวายไม่ลงตัว
อยากจะหลุดออกจากความลังเล
ไม่ปรวนเปเรรวนให้หม่นมัว
ต้องปรับจิตปรับใจมิให้กลัว
ยึดถือตัวว่านั้นตัวกู-ของกู
26 กุมภาพันธ์ 2549 01:42 น.
แสงริมทางเท้า
แม้ผมเคยบอกว่ารักกับคุณไป
ใจของผมยังไม่แปรเปลี่ยนเลย
ผมยังคงปฏิบัติอยู่เหมือนเคย
ยังรอคุณเฉลยอยู่เรื่อยไป
อยากให้รู้ว่าผมนั้นยังอยู่
อยากให้ดูมองมาอย่าสงสัย
อยากให้คุณรู้ถึงสิ่งที่เป็นไป
จากหัวใจของผมที่ให้คุณ
ถึงคำรักที่บอกไปในวันนั้น
มันแสนสั้นรวบรัดเพราะพลันผลุน
มันเขอะๆเขินๆอยู่ในน่ะคุณ
ที่จะรุนคำว่ารักจากหัวใจ
แม้ไม่ได้พรรณาความรู้สึก
หากคุณนึกตริตรองถึงมุ่งหมาย
คุณจะรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดไม่เสื่อมคลาย
มิจายหายสลายไปจากใจเอย
23 กุมภาพันธ์ 2549 00:39 น.
แสงริมทางเท้า
อันความเหงาความเศร้าและความโศก
อยู่ในโลกที่ถูกสร้างให้เปลี่ยนผัน
ทุกๆอย่างมีเพียงวันและวัน
ให้เปลี่ยนผันเวียนไปไม่หวนคืน
อันอดีตผ่านแล้วให้ผ่านพ้น
ให้ต้องค้นอีกมากอย่าได้ฝืน
สิ่งมันผ่านไปไม่กลับคืน
จะกล้ำกลืนเพียงใดไม่กลับมา
โลกวันนี้ดูไปไม่น่าอยู่
สิ่งที่รู้ดูไปให้เหนื่อยตา
เพราะทุกสิ่งถูกสร้างเป็นมายา
หลอกและล่อปัญญาให้เสื่อมลง
ผมก็เป็นคนหนึ่งซึ่งมองเห็น
ความซ่อนเร้นเห็นแล้วให้น่าปลง
หลายต่อหลายสิ่งที่ยึดมาเวียนวง
ให้ใจนี้ต่ำลงอยู่ทุกวัน
อยากจะหลุดไปพบกับความว่าง
อยากจะร้างหลุดพ้นความผวนผัน
อยากจะหนีให้ไกลจากคืนวัน
ไม่อยากฝันไม่อยากหวังจากที่เป็น
แค่ตอนนี้เท่านี้ที่ตรงนี้
ใจเรานี่ใจเรานี้ไม่ทุกข์เข็ญ
แม้ไม่สุขก็ไม่ทุกข์ไม่ลำเค็ญ
มันว่างเว้นจากความวุ่นวายเอย
หน้าส่วนตัว
1144
