16 กันยายน 2552 17:36 น.
แสงเพชร
มิเคยตามความฝันที่หวังไว้
มิเคยได้ดั่งใจปรารถนา
มิเคยรู้เรื่องราวความเป็นมา
มิเคยกล้าเปิดเผยความในใจ
เพียงรู้ว่ารักนั้นบริสุทธิ์
เพียงรู้ว่ามิหยุดฉุดใจไหว
เพียงรู้ว่าแม้เธออยู่ห่างไกล
เพียงรู้ว่าฤทัยมั่นรักเธอ
ขอเพียงรักภักดีมีคงไว้
ขอเพียงใจใกล้ชิดคิดเสมอ
ขอเพียงเพ้อรำพันฝันละเมอ
ขอเพียงเหม่อมองฟ้าคราวห่างไกล
แม้ความรักรั้งไว้ไม่สมหวัง
แม้พลาดพลั้งพังเสียสักแค่ไหน
แม้ต้องเจ็บเหน็บหนาวร้าวเพียงไร
แม้หัวใจไร้รักยังภักดี
แค่คิดถึงซึ่งวันอันอ่อนหวาน
แค่ซึมซ่านผ่านใจได้สุขี
แค่ฝันไว้ใกล้กันกาลราตรี
แค่ขอมีที่รักสักครั้งนึง
เมื่อจากกันฉันนั้นคงร้องไห้
เมื่อห่างไกลให้จิตต้องคิดถึง
เมื่อสบพักตร์รักหวนครวญรำพึง
เมื่อวันหนึ่งจึงมาหาผูกพัน
ฝากรอยรักรอยใจไว้สักนิด
อยากสนิทชิดปรางนางในฝัน
ความรู้สึกสูงค่ากว่าชีวัน
คงสุขสันต์หรรษาเกินกว่าใคร
อนงค์เลขร่ายไปด้วยใจมั่น
จะกี่วันกี่คืนชื่นสดใส
ตั้งหน้ารอคอยรักและห่วงใย
ขอฝันไว้ให้นานกาลนิรันดร์
บันทึก ๑๖ กันยายน ๒๕๕๒
:+ แสงเพชร +:
15 กันยายน 2552 14:02 น.
แสงเพชร
อนงค์งามนามซึ้งซึ่งสดสวย
ฐานะรวยด้วยทรัพย์นับหมื่นแสน
กิริยาอาการก็มากแฟน
เหล่าขุนแผนแดนไทยให้หมายปอง
ทั้งหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ให้ลุ่มหลง
ต่างพะวงคงเฝ้าเป็นเจ้าของ
หว่านเสน่ห์เททุ่มทั้งเงินทอง
เพื่อสนองน้องนางอย่างหมดตัว
มุ่งขยับรับใช้แบบใกล้ชิด
หวังสนิทคิดแยบแนบเป็นผัว
ต่างช่วงชิงหญิงน้องมองตามัว
กลองรบรัวหัวใจให้เต้นตึง
บางแอบเมียเคลียร์ตัวหัวใจว่าง
หลักฐานสร้างสิ่งหลอกบอกคิดถึง
ให้นางหวังรั้งใจให้ครั้งนึง
หว่านเสน่ห์เสียซึ้งตรึงจิตนวล
ตัวเรานั้นฝันไว้อยากใกล้ชิด
แต่หมดสิทธ์คิดไกลให้ใจหวน
ต้องเจียมเนื้อเจียมตัวกลัวร้าวรวน
เสื่อที่ม้วนหมอนไว้ใกล้ขาดเลย
ดั่งเจ้าหมาหามองปองเครื่องบิน
เฝ้าถวิลวาดหวังรั้งเขนย
รอชาติหน้าฟ้าใหม่อาจได้เกย
อยากชื่นเชยเอ่ยปากฝากรักไป
อนงค์นางงามนักข้ารักเจ้า
แต่คงเศร้าเฝ้าหวังเกินรั้งไหว
เธอสูงศักดิ์หักใจได้อย่างไร
หมองฤทัยในคราวสาวหนุ่มควง
อนงค์เลขร่ายไปด้วยใจเศร้า
แอบรักเขาเฝ้าช้ำกรรมใหญ่หลวง
นวลนางนั้นหันหนีมีเจ็บทรวง
อัสสุล่วงหล่นย้อยน้อยฤทัย
บันทึก ๑๕ กันยายน ๒๕๕๒
14 กันยายน 2552 00:03 น.
แสงเพชร
ค่ำนี้หนาวหนักนักอยากห่มผ้า
เอื้อมมือคว้าหาไม่มีสักผืน
ต้องนอนร้าวหนาวเหน็บเจ็บทั้งคืน
สุดกล้ำกลืนฝืนกายไร้คนแล
ฉวยหยิบผ้าขาวม้ามาห่อห่ม
สุดขื่นขมลมจัดพัดโดนแผล
จากบาดเจ็บเหน็บนักรักเปลี่ยนแปร
เกือบจะสิ้นดวงแดแพ้เรื่อยไป
ทั้งแผลใหม่แผลเก่าเศร้านักเชียว
อยู่โดดเดี่ยวเอกาดีกว่าไหม
ไม่ต้องช้ำซ้ำซ้ำระกำใจ
แม้เจ็บไข้ไร้คนทนเยียวยา
นอนจับไข้ในคืนฝืนหนาวเหน็บ
ต้องกัดเล็บเก็บผ้ามาห่มหนา
จนปัญญาหาได้แค่ใบชา
ปวดอุราระทมขมขื่นจริง
หวังพึ่งจันทร์เจ้าขาหาห่มกอด
เผื่อจะรอดปลอดภัยวันไร้หญิง
แต่ดาวน้อยคอยขวางทางแอบอิง
เดือนยังทิ้งทำเราเศร้าหัวใจ
พอบรรเลงเพลงกล่อมย้อมใจบ้าง
ความอ้างว้างวางเหงาเข้าอาศัย
ต้องลุกลี้ลุกลนทนหนาวไป
เขาหนีไกลให้เราเศร้าตามเคย
เลยกระสับกระส่ายย้ายนอนหนี
เผื่อจะดีที่ใหม่ไออุ่นเผย
แต่ไหนได้ให้หนาวร้าวตามเกย
โอ้อกเอ๋ยเลยช้ำกรรมหรือเวร
ต้องคร่ำครวญหวนไห้ในคืนหนาว
เจ็บปวดร้าวคราวนี้มีใครเห็น
ระทมนักรักหายตายทั้งเป็น
ช่างเลือดเย็นเล่นจบพบแผลรัก
บันทึก ๑๔ กันยายน ๒๕๕๒
12 กันยายน 2552 19:01 น.
แสงเพชร
อยู่อย่างหวังรั้งชีพที่ตีบตัน
อยากสร้างฝันอันสวยช่วยผ่อนหาย
แต่ความเจ็บเหน็บหนาวคราวร้าวกาย
ต้องหลบย้ายหน่ายหน้ามาวังเวง
คนลวงล่อหลอกเร้นเช่นหน้าเนื้อ
ร้ายดั่งเสือเถือใจให้โหวงเหวง
เคยสุขสันต์กันมั่นอันครื้นเครง
ร่วมบรรเลงเพลงไพรในบางครา
ณ กาลนี้หนีหน้าไม่มาเห็น
ช่างเลือดเย็นเล่นเพลินเกินรักษา
ต้องระกำช้ำใจไร้เยียวยา
เจ็บเกินกว่าพยาบาลผ่านกาลไป
เพราะโดนซ่อนซ้อนกลจนโศกศัลย์
จะห้ำหั่นบั่นทอนหลอนถึงไหน
หากไม่รักมาหลอกเล่นทำไม
เรื่องของใจใช่ตัดสะบัดลืม
บันทึก ๑๒ กันยายน ๒๕๕๒
11 กันยายน 2552 11:42 น.
แสงเพชร
ลองค้นหาค่าตนบนความจริง
เคยสร้างสิ่งซึ่งดีมีแค่ไหน
เคยทำชั่วกลั้วกายอบายใด
ต้องถามใจให้รู้ดูสักที
เคยเบียดเบียนเฆี่ยนฆ่าหรือล่าสัตว์
ถือถนัดจัดเจนเข่นเพื่อนหนี
ศีลข้อหนึ่งพึงจำจรดชีวี
ต้องปราณีชีวิตจิตการุญ
เคยยักยอกหลอกเขาเอาทรัพย์ไหม
หยิบฉวยไว้ไม่คืนให้เฉียวฉุน
ศีลข้อสองต้องจำธรรมค้ำจุน
อย่าว้าวุ่นเว้นการลักจักเบิกบาน
เคยผิดกามกาเมเหชีวิต
หลงเสพพิษเพื่อชู้น่าสงสาร
ศีลข้อสามตามว่าอย่าก่อการ
อันตรธานจากใจมิให้มี
เคยพูดปดปลอกลอกหลอกใครหรือ
ความจริงคือความจริงสิ่งสุขศรี
ศีลข้อสี่มีไว้ในฤดี
ผลบุญมีกี่ชาติชนชื่นชม
เคยดื่มเหล้าเอาทุกข์เข้าคลุกใจ
เกิดโรคไตตับแข็งแสนขื่นขม
ศีลข้อห้ามาเว้นเป็นรื่นรมย์
อีกสะสมเงินทองกองสบาย
สำรวจตนบนค่าความเที่ยงแท้
จงรีบแก้ก่อนรับกับเสียหาย
พร้อมมุ่งมั่นฟันฝ่ามาเทียมกาย
สู่ทางปลายหมายธรรมนำชีวา
บันทึก ๑๑ กันยายน ๒๕๕๒
หน้าส่วนตัว
1435
