หนาวทั่วขั้วหัวใจ

แสงเพชร

กอดตัวเองหลบซ่อนตอนหงอยเหงา
เมฆตั้งเคล้าครึมฝนปนแอบแฝง
ปล่อยเวลาพาตนดิ้นรนแรง
มนตราแห่งระทมถมทับมา

เพียงหลงภาพตามติดจิตหลอกหลอน
ใจโอนอ่อนคล้อยเข้าเงาเสน่หา
หมดสิ้นหวังพลังรักแห่งมนตรา
เล่ห์มายาพาให้ใจมลาย

ยามหงอยเหงาเฝ้ามองท้องฟ้ากว้าง
ดูเวิ้งว้างว่างเปล่าเศร้าเหลือหลาย
แสนหดหู่อยู่เดียวเปลี่ยวใจกาย
ช่างเหนื่อยหน่ายคล้ายจนหนทางเดิน

วอนสายลมข่มใจให้หายเศร้า
ทุกค่ำเช้าช่างเหงาเขาห่างเหิน
เฝ้ากอดตัวกลัวคนจนหมางเมิน
คงเผชิญโชคร้ายตลอดกาล

วอนสายน้ำฉ่ำเย็นเข่นคลายเศร้า
ชโลมเอาความทุกข์สุขประสาน
ขอลมฝนบนฟ้ามาบันดาล
เปลี่ยนช่วงกาลผ่านพ้นหม่นเลยไป

คงถึงคราวหนาวทั่วขั้วหัวใจ
ถูกกลิ่นไอนัยรักผลักเสือกไส
หมดเรี่ยวแรงแห่งชีวิตคิดก้าวไกล
คงร่ำไห้ตลอดกาลนานเท่านาน