31 กรกฎาคม 2547 16:18 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฝนโปรยสายพลิ้วไหวอยู่ในค่ำคืน
ฤดูกาลที่โลกตื่นจากการหลับไหล
สายลมกรรโชกแรงราวกับใครกระชากความคิดถึงไปจากใจ
ความทรงจำก่อตัวอย่างอ่อนไหว
จุดเริ่มต้น และจุดสุดท้าย ต่างหมุนเคลื่อนไปตามกาลเวลา
บทสนทนาระหว่างฉันกับเสียงหัวใจ
เริ่มจากวันที่ไม่มีใคร..จนท่วงทำนองความผูกพันเดินทางเข้ามาอย่างช้า-ช้า
ดั่งเมล็ดพันธุ์ความรัก...กลบตัวใต้ผืนดิน...
เพียงได้รับหนึ่งหยดน้ำความห่วงหา
ก็พร้อมจะงอก กิ่ง ก้าน ใบ ขึ้นมา แย้มรับแสงตะวัน
ด้านหนึ่งของหัวใจฉันแม้จะรู้สึกเหว่ว้า
แต่บางเรื่องราวนั้นงดงามล้ำค่า เพราะเธอสร้างขึ้นมาไว้ในใจฉัน
หน้าบันทึกจะไม่ว่างเปล่า...แม้เธอและฉันไม่ได้อยู่ข้างกัน
สัญญาว่าจะมีเรื่องเธออยู่ข้างในนั้น..จะเขียนทุกความฝันที่เราต่างมี
ดีใจเหลือเกินที่เราได้รู้จักกัน
แม้อาจไม่ได้เป็นนิรันดร์...แต่สำหรับฉันเพียงพอแค่นี้
ยิ้มรับในคำทักทาย...สัมผัสกับคำกล่าวลา...ที่มี
บทเพลงของเธอ เปิดฟังกี่ที ยังรู้สึกดี และอุ่นใจ
คืนนี้...ฉันเหม่อมองเม็ดฝนที่โปรยสายลงมา
เปิดบันทึกอย่างช้า ๆ เขียนประโยคหนึ่งว่า ...คิดถึงเธอมาก...รู้ไหม
ความทรงจำของเธอจะมีฉันบ้างหรือเปล่า...ก็ไม่อาจรู้ได้
รู้เพียงเธอคือทุกความหมาย...
เกินกว่าสิ่งใดในโลกจะทำให้ลืมเธอ...จากความทรงจำ
27 กรกฎาคม 2547 14:04 น.
แอ็ปเปิ้ล
ฝนโปรยสายพริ้วไหวอยู่ในค่ำคืน
ฤดูกาลที่โลกตื่นจากการหลับไหล
สายลมกรรโชกแรงราวกับใครกระชากความคิดถึงไปจากใจ
ความทรงจำก่อตัว..อย่างอ่อนไหว..จุดเริ่มต้น และจุดสุดท้าย ต่างหมุนเคลื่อนไปตามกาลเวลา
บทสนทนาระหว่างฉันกับเสียงหัวใจ
เริ่มจากวันที่ไม่มีใคร..จนท่วงทำนองความผูกพันเดินทางเข้ามาอย่างช้า-ช้า
ดั่งเมล็ดพันธุ์ความรัก..กลบตัวใต้ผืนดิน..เพียงได้รับหนึ่งหยดน้ำความห่วงหา
ก็พร้อมจะงอก กิ่ง ก้าน ใบ ขึ้นมา...แย้มรับแสงตะวัน
ด้านหนึ่งของหัวใจฉันแม้จะรู้สึกเหว่ว้า
แต่บางเรื่องราวนั้นงดงามล้ำค่า..เพราะเธอสร้างสิ่งดี-ดี ขึ้นมาไว้ในใจฉัน
หน้าบันทึกจะไม่ว่างเปล่า...แม้เธอและฉันไม่ได้อยู่เคียงข้างกัน
สัญญาว่าจะมีเรื่องเธออยู่ในนั้น...จะเขียนทุกความฝันที่เราต่างมี
ดีใจเหลือเกิน...ที่เราได้รู้จักกัน
แม้อาจไม่ได้เป็นนิรันดร์...แต่สำหรับฉันเพียงพอแค่นี้
ยิ้มรับในคำทักทาย...สัมผัสกับคำกล่าวลา ที่มี
ยังซึบซับในบทเพลงของเธอ ที่เปิดฟังกี่ที...ก็ยังซึ้ง..ยังอุ่นใจ
คืนนี้...ฉันเหม่อมองเม็ดฝนที่โปรยสายลงมา
เปิดบันทึกอย่างช้า ๆ เขียนประโยคหนึ่งว่า ...คิดถึงเธอมากรู้ไหม...font color=#DC6400>ความทรงจำของเธอมีฉันบ้างหรือเปล่า..ก็ไม่อาจรู้ได้
รู้เพียงเธอคือทุกความหมาย...เกินกว่าสิ่งใดในโลกจะทำให้หัวใจลืมเธอ..จากความทรงจำ
24 กรกฎาคม 2547 11:22 น.
แอ็ปเปิ้ล
การเดินทางของบางสิ่งที่เข้ามา
แม้จะช้าเกินไปสำหรับการเริ่มต้นในบางสิ่ง
แต่ก็เหลือร่องรอยของบางอย่างไว้
อยู่ในความทรงจำตลอดกาล
*******************************************
สายลมหนึ่งพัดผ่านเข้ามา
พร้อมไออุ่นที่สัมผัสได้อย่างช้า ๆ จากหัวใจอันอ่อนไหว
อีกครั้งที่ความอ่อนแอ ทิ้งปัญหาให้กับหัวใจ
ดั่งดอกหญ้าในสายลมที่พัดไหว สายลมคือ ใครบางคน
คงมีคำพูดแค่ -- สายเกินไป
คงมีแค่ คำ ขอบใจ ในความห่วงใยที่มีให้ฉัน
ในส่วนลึกของหัวใจ เรามีกันและกัน
จะคงอยู่ในความทรงจำ แม้ทางเดินของเรานั้น ไม่มีเธอฉันตลอดเส้นทาง
กลีบลั่นทมลอยร่วงเกลื่อนกระจาย
กลีบหัวใจที่เดียวดายก็ลอยคว้าง
สูดกลิ่นอายของวันเก่าแล้วปล่อยวาง
ล้างน้ำค้างในดวงตา แตะแต้มมิตรภาพตรงกลางใจ
เนิ่นนานสักเท่าไร...เธอยังเป็นใครที่มีค่า
แต่ก็สายเกินไปที่จะบอกว่า...กลับมาเริ่มต้นใหม่..
ฉันมีเพียงรอยยิ้ม ทักทาย พูดจา ถามไถ่ความเป็นไป
เพียงความห่วงใย และกำลังใจ ฉันพร้อมหยิบยื่นให้เมื่อเธอต้องการ
สายลมหนึ่งพัดผ่านออกไป
พร้อมเรื่องราวในหัวใจ...ที่เริ่มเคลื่อนไหวเหมือนถูกไขลาน
แล้วค่อย ๆ หยุดลงเป็นหนึ่งความทรงจำอันอ่อนหวาน
ไม่เสมอไป...ที่ความรัก...ต้องจบลงอย่างร้าวราน
มิตรภาพยังเคลื่อนไหวได้ตลอดกาล...ในหัวใจของผู้รักเป็น
21 กรกฎาคม 2547 14:23 น.
แอ็ปเปิ้ล
ร้อยคืนวัน...หมื่นความหมาย...คำว่ารัก
บทสรุปคือรอยเท้าที่ก้าวจากอย่างนั้นหรือ
เยื่อใยอ่อนบางไป...อีกทั้งหัวใจ..ฉันไม่มีมือ
ทำได้เพียงคิด แต่ไม่อาจฉุดยื้อ...ให้เธออยู่เพื่อรักกัน
เหลือเพียงสองมือเปล่ากอดตัวเองและซับน้ำตา
ดั่งฝุ่นทรายอันเหว่ว้า..ปลิวหายไปในประตูที่ปิดตาย..ของความฝัน
สูดกลิ่นไอของความเหงา...ซึบซับคำว่า..ไม่มีกันและกัน
ความรักครั้งนั้น ทำให้ฉัน ไม่กล้าคิด ไม่กล้าฝัน ถึงความรู้สึกที่ดี
ฉันเคยเจ็บกับความรักมามาก
จนวันนี้กล้าฝากใจ...ยอมข่มความเจ็บที่เกินเปรียบ...เพื่อเธอคนนี้
หมื่นล้านความเศร้า..ฉันจะลบเลือน..เพียงอยากลองรักดูอีกที
โลกแห่งความรักในแง่ดี...อยากจะมองสักทีให้เต็มสองตา
เธอทำให้ฉันรัก...ก็ขอได้โปรดจงอยู่เพื่อรักฉัน
ไม่ต้องการล้านความผูกพัน เพียงมองตาแล้วบอกฉัน...ว่าจะไม่ทิ้งกันให้เหว่ว้า
ขอหนึ่งคำรัก..ที่แน่นหนัก..ยืนยันชัด ๆ ว่าเรายังมีเรา เธอยังคอยห่วงหา
โปรดเถิดนะ...ให้ฉันได้รู้ซึ้งถึงความรักที่เป็นสุขสักครา...แทนที่น้ำตาของวันวาน
2 กรกฎาคม 2547 16:35 น.
แอ็ปเปิ้ล
ละลายความรู้สึกใส่ไว้ในอักษร
ปล่อยหัวใจเร่รอนในอักขระของคนอ่อนไหว
หน้ากระดาษสีขาวกับบทบันทึกที่เหมือนกำลังจะอ่อนล้าลงไป
ทุกสิ่งยังคงเคลื่อนไหว...ในขณะที่หัวใจฉันร้องไห้อยู่ทุกวัน
บอกเล่าความเหงากับเพื่อนเก่าเหล่าดวงดาว
วันนี้ช่างเหน็บหนาว...ดวงตาคู่ร้าวเหมือนหมดฝัน
เมื่อเรื่องราวได้จบลง...อยากลบเลือนว่าเราคือใครกัน
ไม่อยากรับรู้...ว่าพรุ่งนี้...คืนและวัน..จะเป็นอย่างไร
คำรักที่เคยบอก..ทุกถ้อยคำที่ขีดเขียนในบันทึก
ทุก ๆ ความรู้สึกเหมือนว่าเพิ่งเกิดแต่กลับปลิวไหว
ล่องลอยพร้อมน้ำตา ..กระทบอักษร..รัก..เลือนหายไป
ที่สุดแล้วชีวิตที่เคยมีใครก็ไม่อาจมีได้ตลอดกาล
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
1829
