4 มีนาคม 2547 15:38 น.
โปษยาเรมุส
ฉันเหนื่อยมานาน
ฉันเดินไม่ใหว
ฉันยืนไม่ได้
ฉันหลับไม่ลง
ฉันน้อยใจเธอ
ฉันเพ้อลุ่มหลง
ฉันบอกตามตรง
ฉันหมดแล้วใจ
เธอเอ่ยถึงเขา
ปวดร้าวแค่ใหน
ฉันอยู่ข้างกาย
แต่เธอลืมมอง
ฉันให้ทุกอย่าง
ฉันเลยหม่นหมอง
ฉันน้ำตานอง
ฉันต้องรับฟัง
เธอเล่าถึงเขา
ที่เฝ้ามุ่งหวัง
ฉันได้แต่นั่ง
ฟังแล้วเจ็บใน
บอกฉันคนดี
ฉันดีแล้วใง
รักก็ไม่ได้
เธอไม่ต้องการ
3 มีนาคม 2547 12:52 น.
โปษยาเรมุส
หนาวเอยหนาวกาย ในใจก็หนาว
หนาวจนรวดร้าว หนาวอยู่ในใจ
ไม่เคยหายหนาว หนาวมากเพราะใคร
ก็หนาวอยู่ได้ หนาวถึงกายเธอ
เธอทำให้หนาว หนาวอย่างเพ้อเพ้อ
หนาวใจใกลเธอ ละเมอหนาวกาย
เธอมาหายหนาว หนาวจะต้องหาย
หนาวเพราะเธอใกล หนาวในใจเอย...
หนาวใจเหลือเกิน....ยามที่ไร้เธอมาคลายหนาว...
...โปษยาเรมุส...
2 มีนาคม 2547 11:55 น.
โปษยาเรมุส
มีความทรงจำ คืนค่ำผันผ่าน
ย่ำเดินเนิ่นนาน วันคืนวกวน
น้ำตาเคยหลั่ง หนทางสับสน
วันนั้นสุดทน เลยร้องไห้ไป
อาจเพราะอ่อนแอ งอแงหวั่นใหว
หันไปพึ่งใคร ใครก็ซ้ำเติม
หรือเลวตรงใหน ทำใมทุกข์เพิ่ม
เจอเรื่องเดิมเดิม รังควาญหัวใจ
จนมาวันนี้ พบความสดใส
หมอกควันจางได้ เพราะใจอดทน
ย้อนมองไปดู หดหู่เหลือล้น
วันนั้นมืดมน วันนี้เห็นทาง
รู้สึกเหนื่อยล้า ผ่านมาทุกอย่าง
ขอพักริมทาง เพื่อก้าวต่อไป...
2 มีนาคม 2547 11:40 น.
โปษยาเรมุส
ลืมตาขึ้นมา ล้างหน้าล้างหัว
แล้วก็เตรียมตัว รับวันใหม่มา
ลุกขึ้นแล้วย่ำ ก้าวนำซ้ายขวา
มุ่งไปข้างหน้า ค้นหาจุดยืน
ไปใช้ชีวิต ผิดผิดอย่าฝืน
แม้ต้องขมขื่น กล้ำกลืนจำเป็น
อย่าได้กังวล ใจคนซ่อนเร้น
เรียนรู้จัดเจน เรียนเป็นนายคน
มีผิดมีถูก พันผูกวกวน
จำไว้เบื้องต้น ระคนสับวาง
คุณค่าชีวิต จิตใจสรรสร้าง
ให้รางวัลบ้าง กายเราร่างเดียว....
1 มีนาคม 2547 19:17 น.
โปษยาเรมุส
ใจเอ่ยเจ้าป่วย
ข้าป่วยเยี่ยงเจ้า
สุดเหน็บสุดหนาว
สุดเหงาทรมาน
ร้องให้ทำใม
ให้ใครสงสาร
ใครใครเหล่านั้น
มีหรือเข้าใจ
หยุดร้องเสียที
พอทีได้ใหม
โถใจหนอใจ
หยุดได้ซะที
น้ำตาก่อมา
ใหลมาคราวนี้
พอทีพอที
ใจเอ๋ยใจเรา....
หน้าส่วนตัว
602
